Montes de Guilboa, nin orballo nin choiva caian enriba de vós, altas mesetas, xa que alí se luxaron os escudos dos heroes, o escudo de Xaúl, non unxido con óleo,
O teu pescozo, cal torre de almafí. Os teus ollos, estanques de Hexbón xunto á porta de Bat-Rabim. É o teu perfil coma a torre do Líbano que vixía Damasco.