رومی ایشون 6 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش غربیبَمِردَن گِناهی خاطری و زندگی خِدایی خاطری 1 پَس چی بُئیم؟ همینجور گِناه هاکِنیم تا فیض زیاد بَوو؟ 2 اَصلا! اَما گه گِناهی سِه بَمِردِمی، چِتی بَتِّمی اونی دِلِه اَی هَم زندگی هاکِنیم؟ 3 مَگِه نَئونِنی دِشتِه اَما گه مَسیحْ عیسایی دِلِه غِسلِ تعمید بَیتِمی، وی مرگی دِلِه هَم تعمید بَیتِمی؟ 4 پَس مرگی دِلِه تعمید بَیتنی هَمرا، وی هَمرا دَفن بَوِمی تا هَمونجور گه مَسیح، پیری جَلالی هَمرا مِردِگونی جا زینِّه بَوِه، اَما هَم یَتِه نُو زندگی ای دِلِه قَدم بِلیم. 5 پس اگه مرگی دِلِه گه هِتی وی مَرگی تَرائه، وی هَمرا یَتّا بَوِمی، حتماً زینِّه بَووئَنی دِلِه هَم هِتی وی زینِّه بَووئَنی تَرا، وی هَمرا یَتّا وومی. 6 چون دِمّی هون آدمی گه قدیما وِمی، وی هَمرا مصلوب بَوِه تا تَنی گِناه از بِین بورِه و دِ گِناهی نوکر نَووئیم. 7 چون اونیگه بَمِردِه، گِناهی جا آزاد بَوِه. 8 اِسا اگه مَسیحی هَمرا بَمِردِمی، ایمون دارمی گه وی هَمرا زندگی هَم کِمّی. 9 چون دِمّی وختی مَسیح مِردِگونی جا زینِّه بَوِه، دِ هیچ وَخت نَمیرنِه و دِ مرگ وی سَر قِدرتی نارنِه. 10 چون وی شی مرگی هَمرا گِناهی خاطری، یَکَش هَمیشه ای سِه بَمِردِه، و زندگی ای گه وی زندگی کِنِّه، خِدایی سِه زندگی کِنِّه. 11 پس شِما هَم وِنِه شِرِه گِناهی سِه بَمِرد دِنّین، و مَسیحْ عیسایی دِلِه، خدایی سِه، زینِّه. 12 پَس نِلین گِناه شِمِه تَنی دِلِه گه از بِین شونِه دستور هادِه تا وی خواسِّه هارِه اِطاعَت هاکِنین. 13 شی تَنی اَعضارِه گِناهی دَس نَدین تا ناراسی ای وسیلِه ووئن، بَلگی هِتی هون آدَمِنی تَرا گه مرگی جا زندگی ای سِه دَگِرِسنِه، شِرِه خِدایی دَس هادین. تا شِمِه تَنی اعضا خِدایی دَس، راسی ای وسیله ووئن. 14 چون گِناه شِمِه سَر حِکم نَکنِّه، چون شریعَتی بِن دَنینی، بَلگی فیضی بِن دَرِنی. صالِحی ای نوکَرِن 15 پَس چی بُئیم؟ چون شریعتی بِن دَنیمی، بَلگی فیضی بِن دَرمی گِناه هاکِنیم؟ اَصلاً! 16 مَگِه نَئونِنی گه اگه شِرِه هِتی نوکرنی تَرا گه اطاعت کِنِنِه یَنفری دَس هادین، هون آدمی نوکرِن وونِنی گه ویجا اطاعت کِنِنی، چی گِناهی نوکر گه مرگی سِه خَتم وونِه، چی خِدایی اِطاعتی نوکر گه صالحی ای سِه خَتم وونِه؟ 17 ولی خِدارِه شِکر، شِما گه یه وختی گِناهی نوکرِن وِنی، اِسا دِشتِه شی دِلی هَمرا هون تَعلیمی جا اطاعت کِنِنی گه خِدا شِمارِ هادا. 18 شِما آزاد بَووئنی هَمرا، گِناهی جا، صالِحی ای نوکرِن بَوِنی. 19 مِن دِ آدمی زِوونی هَمرا شِمِه هَمرا گَب زَمِّه، هینِسِه گه آدمِنی و شِمِه جسم ضعیفِ. چون هَمونجور گه پِشتَر شی تَنی اعضارِه هِتی نوکری تَرا ناپاکی و بی قانونی ای دَس گه روز به روز ویشتَر وونِسِه بِسپارِسِنی، پس، اِسا، اونانِه صالحی ای نوکری ای دَس بِسپارین گه قدّوسیتی سِه ختم وونِه. 20 هون موقِه گه گِناهی نوکرِن وِنی، صالحی ای جا آزاد وِنی. 21 پس اون موقِه، هون کارایی جا گه اَلَن اونِنی جا خَجالت کَشِنِنی، چی سودی بَوِردِنی؟ چون هون کارایی عاقبت، مَرگِ! 22 ولی اِسا گه گِناهی جا آزاد و خِدایی نوکَرِن بَوِنی، وی ثَمرِه شِمِسِه تقدیس بَووئنِ گه سرآخر اَبَدی زندگی ای سِه ختم وونِه. 23 چون گِناهی مِز مَرگِ، ولی خِدایی هَدیِه، اَمِه خِداوند مَسیحْ عیسایی دِلِه، اَبَدی زندگیِه. |
@ 2024 Korpu Company