نامِه مَسیحینی عبرانی نِژادی سِه 4 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش غربی

خِدایی آسایش هادائن

¹ پَس با هَینگه هَین وَعدِه ای بوردَن وی آسایشی دِلِه حَلا پابرجائه، تَرسِمی گه نَکِنِه معلوم بَوو گه یَنَفر شِمِه جا، هون وعده ای بِدس بیاردنی سِه شِکست بَخارِه.

² چون اَمارِه هَم هِتی وِشونی تَرا خَوَرخِش بَرِسیِه. ولی هون پِیغم گه وِشون بِشنُسِنِه، وِشونی سِه منفعتی ناشتِه، چون وختی هونِ بِشنُسِنِه ایمونی هَمرا گوش نَدانِه

³ چون اَما گه ایمون بیاردِمی، هون آسایشی دِلِه شومی. هَمونجور گه خِدا مزموری کیتابی دِلِه بُتِه: «پَس شی غیظی دِلِه قَسَم بَخاردِمِه وِشون می آسایشی دِلِه نیئنِنِه،» هر چَن، وی کارا دِنیایی خلق هاکِردنی موقِه، تُوم بَوِه وِه؛

⁴ چون وی، یَجا توراتی دِلِه هفتمین روزی خَوَری هَینجور بُتِه: «و خِدا هفتمین روزی دِلِه، شی دِشتِه کارایی جا آسایش بَیتِه،»

⁵ و اَی هیجِه بُتِه: «وِشون می آسایشی دِلِه نیئنِنِه.»

⁶ پس، از اوجِه گه بعضیا حَلا فِرصت دارِنِه گه وی آسایشی دِلِه بورِن، و اونانیگه پِشتَر خَوَرخِشِ بِشنُسِنِه، نااِطاعتی ای خاطری، بوردنی دِلِه شکست بَخاردِنِه،

⁷ خِدا یَکش دییَر یَتِه خاصِ روزِ تعيین کِنِّه، «اَمرِزِ» و سالها بعد مزموری کیتابی دِلِه داوودی زِوونی هَمرا، هَین کلماتی هَمرا بُتِه: «اَمرِز، اگه وی اَوازِ اِشنُنِنی، شی دِلِ سنگ نَکِنین.»

⁸ چون اگه یوشَعِ پِیغمبر وِشونِه آسایش هادا وِه، دِمالتَر خِدا یَت دییَر روزی خَوَری هَینجور گَب نَزو وِه.

⁹ پَس خِدایی قومی سِه، مِقدّسِ شنبه ای آسایش بِجا مونِّه.

¹⁰ چون هر کی خِدایی آسایشی دِلِه شونِه، شی کارایی دِلِه هَم آسایش گیرنِه، هَمونجور گه خِدا شی کارایی جا آسایش بَیتِه.

¹¹ پَس بیئین تقلّا هاکِنیم تا هون آسایشی دِلِه بوریم، تا هیچکس هینجور نااِطاعتی هاکردنی هَمرا دیم نَخارِه.

¹² چون خِدایی کلام، زینِّئه و کار کِنِّه، و هر دِ دَمِ شمشیری جا تیج تَرِ، جوری وِرینِّه گه نَفس و روح و مفاصل و مغز و هَسکارِه سیوا کِنِّه، فِکرا و دِلی نیّتارِه تشخیص دِنِه.

¹³ هیچ‌ خلق بَوِه ای خِدایی چِشی جا جاهادا نیِه، بَلگی هَمه چی وی چِشی پِش، گه اَما وِنِه وِرِه حِساب پَس هادیم، لِختِ پَتی و معلومِ.

عیسی، کاهنِ اعظم

¹⁴ از اوجِه گه اَما یَتِه گَتِه کاهنِ اعظم دارمی گه آسِمونِنی سِه لُو بوردِه، یَعنی عیسی خِدایی ریکا، بیئین شی ایمونی اعترافِ قائِم داریم.

¹⁵ چون اَمِه کاهنِ اعظم جوری نیِه گه نَتِنِس وو اَمِه ضَعفهایی هَمرا همدردی هاکِنِه، بَلگی کَسیِه گه هِتی اَمِه تَرا هر طرفی جا آزمود بَوِه، بدون هَینگه گِناه هاکِنِه.

¹⁶ پَس اِطمینانی هَمرا فیضی تختِ نَزیک بَووئیم تا اَمارِه رَحم بَوو و فیضِ بِدس بیاریم گه احتیاجی موقِه اَمارِه کِمک هاکنِه.