نامِه مَسیحینی عبرانی نِژادی سِه 12 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش غربی

عیسی اَمِه ایمونِ دِمالِ و هونِه کامِل کِنِّه

¹ پَس وختی یَتِه گَتِه اَبر شاهدِنی جا شی دُور دارمی، بیئین اَما هَم هر بار و هر گِناهی گه سخت اَمِه دَس و لینگی کَش هَرَک وونِه رِه، شیجا دور هاکِنیم و پایداری ای هَمرا هَین مِسابقه‌ای دِلِه گه اَمِه پِش دَرِه، دُو هاکِنیم.

² و اَمِه چِش فقط عیسی رِه ووئه گه اَمِه ایمونی پِی هَسِّه و اَمِه ایمونِ کامِل کِنِّه، و هون خِشالی ای خاطری گه وی پِش دَوِه، صلیبِ تَحمِل هاکِردِه، وی ننگ و عاری رِه نَدید بَیتِه و خِدایی راسِ دَسی تختی وَر نیشتِه.

³ وِرِه فکر هاکِنین گه چِتی گِناهکارِنی طرَفی جا دِشمنی ای گه وی علِیه وِه رِه تَحمِل هاکِردِه، تا شِما خَسِّه و دِلسَرد نَووئین.

⁴ شِما حَلا گِناهی علِیه هونجور مِقاومت نَکِردنی گه شِمِه خون بَریخت بَوو.

⁵ مَگِه هون نصیحتی گه اَمثالِ سِلیمونی کیتابی دِلِه دَرِه رِه یادی جا بَوِردنی، گه شِمِه هَمرا هِتی ریک ریکائی تَرا گَب زَنِّه؟ و گِنِه: «می ریکا، خِداوندی تربیتِ کِچیک نِشمار، و وی سَراکو هاکردنی جا، خَسِّه نَواش.

⁶ چون خِداوَند اونانیگه دوس دارنِه رِه تربیت کِنِّه، و هر کسی رِه گه به ریکائی قَبول کِنِّه، تنبیه کِنِّه.»

⁷ هَین، تربیت بَووئنی خاطریِه گه شِما وِنِه تَحمِل هاکِنین؛ خِدا شِمِه هَمرا هِتی ریک ریکائی تَرا رفتار کِنِّه. کِدیم ریکائِه گه وی پیر وِرِه تربیت نَکِرد وو؟

⁸ اگه شِما تربیت نَوِنی، در حالی گه هَمه اونی جا سهم داشتِنِه، پَس شِما حَرومزادِنی، نا حَیقی ریک ریکا.

⁹ بِعلاوه، اَما زَمینی پیرِن داشتِمی گه اَمارِه تربیت کِردِنِه، و اَما وِشونِه اِحتِرام اِشتِمی. یَعنی نِنِه خِیلی ویشتَر شی روحهایی پیری مِطیع ووئیم تا زندگی هاکِنیم.

¹⁰ چون وِشون، یَه مِدّت، اونجور گه صلاح وینِسِنِه اَمارِه تَربیت کِردِنِه. ولی خِدا اَمِه منفعتی سِه اَمارِه تَربیت کِنِّه تا وی قُدّوسیَتی دِلِه شریک بَووئیم.

¹¹ چون هون موقِه گه دِ تربیت وومی، عوضِ هَینگه اَمارِه خِش بیِه، اَمارِه دَرد گیرنِه. ولی اَزماتر اونانیسِه گه وی طریق تربیت بَوِنِه، صالِح ووئنِ بار اُرنِه گه صِلح و سلامتی ای جا پِرِ.

¹² پَس شی دیم بَخاردِه دَسِ بِلَن هاکِنین و شی بی قِوّتِ زِنی رِه قَوی هاکِنین!

¹³ راهارِه شی لینگی سِه هموار هاکِنین، تا شَلِ لینگ شی جایی سَر دَرنَشوئه، بَلگی شَفا بَیرِه.

¹⁴ تَقَلّا هاکِنین دِشتِه مَردِنی هَمرا صِلح و سلامتی ای دِلِه دَووئین و مِقَدَّس ووئین، چون بدونِ قدّوسیت هیچکی خِداوَندِ نَوینِه.

¹⁵ مواظِب ووئین هیچکس خِدایی فِیضی بَیتَنی دِلِه شِکست نَخارِه، تا هیچ تَلِ ریشه ای رُشد نَکِنِه و دردسری باعث نَوو و خِیلیارِه نَجِس نَکِنِه.

¹⁶ تا هیچکس عیسویی تَرا بی عفت و نامِقدّس نَوو، ویگه یَتِه کاسِه آشی خاطری، شی اوّل بَزا بَووئنی حَقِّ بَروتِه.

¹⁷ چون دِنِّنی، اَزما گه خوایسِه هون بَرکَتِ اِرث بَوِرِه، قَبول نَوِه. هر چَن وی بِرمِه هاکِردنی هَمرا وی دِمال دَوِه ولی توبه ای سِه فِرصتی نَنگیتِه.

¹⁸ شِما یَتِه کوهی سِه نیمونی گه بَوو هونِ دَس هاکِردَن، یَتِه کوه گه تَشی هَمرا رووشِن بَوِه وو؛ نا ظِلِماد و تاریکی و شدیدِ وائی هَمرا؛

¹⁹ و نا شیپوری صدایی هَمرا و نا هون صدایی هَمرا گه اونانیگه اِشنُنِنِه خواهِش هاکِردِنِه گه دِ وِشونی هَمرا گَب نَزِنِه.

²⁰ چون وِشون نَتِنِسِنِه هون حِکمِ تَحَمِلِ هاکِنِن گه گِتِه، «حتّی اگه یَتِه حیوون هون کوه رِه دَس بَزِنِه، سنگسار وونِه.»

²¹ راساسی هَین صَحنِه اَنّی تَرسناک وِه گه موسی بُتِه: «مِن تَرسی جا دِ لَرزِمه.»

²² ولی شِما صَهیونی کوهی دِلِه زینِّه خِدایی شَهر، یَعنی آسِمونی اورشَلیمی دِلِه بیمونی. شِما هِزارِن هِزار فِرِشتِه ای جَمی دِلِه گه خِشالی کِنِنِه بیمونی،

²³ و اوّلین بَزا بَوِه ایشونی مِجلسی دِلِه گه وِشونی اِسم آسمونی دِلِه بَنوِشت بَوِه، و خِدایی گه هَمه کسی داورِ و صالحنی روحهایی گه کامِل بَوِنِه،

²⁴ و عیسی گه یَتِه جدیدِ عهدی واسِطِئه، و هون بَپاشی خونی گه هابیلی خونی جا بِهتَرِ، گَب زَنِّه.

²⁵ شِمِه حَواس دَوو، هون کسی اَوازی جا گه گَب زَنِّه شی دیمِ نَگِردانین. اونانیگه هون کسی گَبایی بِشنُسنی جا گه زَمینی سَر گَب زووِه شی دیمِ دَگردانینِه، نَتِنِّسِنِه مِجازات بَووئنی جا دَربورِن. پَس اگه اَما هون کسی جا گه آسمونی جا گَب زَنِّه شی دیمِ دَگردانیم چِتی مِجازاتی جا دَربوریم؟!

²⁶ هون موقِه، وی اَواز زمینِ لَرزِه اِنگتِه، ولی اَلَن وی وَعدِه هادا گه «یَکَش دییَر نا فقط زمینِ بَلگی آسِمونَم لَرزِه اِنگِمِه.»

²⁷ هَین کَلمِه «یَکَش دییَری» منظور هَینگه هون چیا گه لَرزِنِنِه از بِین شونِنِه- یَعنی هون چیا گه خَلق بَوِنِه- تا هون چیا گه نِشنِه اونانِه بَلِرزانیَن، بِجا بَمونِّه.

²⁸ پَس بیئین هون پادشاهی‌ای بِدس بیاردنی خاطری گه نِشِنِه هونِه بَلِرزانیَن، شِکر هاکِنیم، و هینجوری یَتِه قابِلِ قبولِ پَرَسِش خِدایی سِه پیشکَش هاکِنیم گه احترام و ترسی هَمرا ووئه،

²⁹ چون «اَمِه خِدا تَشی تَرائه گه سوجانِّه.»