غَلاطیان 3 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش غربی

صالِح بَووئن ایمونی هَمرا؟

¹ اِی نادونِ غَلاطیِن، کی شِمارِ جادو هاکِردِه؟ عیسی مَسیحی بَمِردَن اَنّی آشکار شِمارِ بُتِه بَوِه گه انگار وی شِمِه چِشی پِش مصلوب بَوِه.

² فقط خوایمِه هَینِه شِمِه جا دِنَّم: شریعتی اعمالی هَمرا خِدایی روحِ بَیتِنی یا ایمون به اونچی گه بِشنُسِنی ای هَمرا؟

³ شِما اَنّی نادونِنی؟ گه روحی هَمرا شِرو هاکِردِنی و اِسا خواینِنی جِسمی هَمرا کامِل بَووئین؟

⁴ مَگِه دِشتِه هون عذابارِه، بیخِدی تَحَمِل هاکِردنی؟ مَگِه هَینگه راساسی بیخِدی زحمت بَکِشی ووئین!

⁵ اونیگه خِدایی روحِ شِمارِ دِنِه، و شِمِه میِن معجزات کِنِّه هَین کارِ شریعتی اعمالی هَمرا کِنِّه، یا ایمون به اونچی گه بِشنُسِنی ای هَمرا؟

⁶ هَمونجور گه ابراهیم «خِدارِه ایمون بیاردِه و هَین ویسِه صالحی بِشمارِس بَوِه.»

⁷ پَس وینِنی اونانیگه ایمون دارِنِه ابراهیمی وَچیلنِه.

⁸ و مِقدّسِ نِوِشتِه ها پِشتَر بَئیِه گه خِدا غیریهودیِنِ ایمونی خاطری صالح اِشمارنِه، هینِسِه، هون خَوَرِخِشِ ابراهیمِ اعلام هاکردِه و بُتِه «دِشتِه قومیشون تی طریقی جا بَرکَت گیرِنِه.»

⁹ پَس اونانیگه ایمونِ تکیِه دارِنِه، ابراهیمی هَمرا، هون مَردِ ایمون، بَرکَت گیرِنِه.

¹⁰ چون دِشتِه اونانیگه خواینِنِه شریعتی اعمالِ بِجا بیارِن، هَمه لَعنَتی بِن دَرِنِه، چون توراتی کیتابی دِلِه بَنوِشت بَوِه: «هر کی دِشتِه اونچی گه شریعتی کیتابی دِلِه بَنوِشت بَوِه رِه پایبَن نَووئه و اونانِه بِجا نیارِه، لعنت بَوو.»

¹¹ اِسا، مَعلومِ گه هیچکَس شریعَتی خاطری خِدایی وَر صالِح بِشمارِس نَوونِه، چون «صالح آدم ایمونی هَمرا زندگی کِنِّه.»

¹² ولی شریعَت ایمونی جا نیِه، بَلگی «اونیگه، اونانِه بِجا اُرنِه اونانی دِلِه زندگی کِنِّه.»

¹³ اَمِه عوض مسیح لعنت بَوِه و هَینجوری اَمارِه شریعَتی لعنتی بِن آزاد هاکِردِه، چون توراتی دِلِه بَنوِشت بَوِه گه: «هر‌ کی دار بَزِه بَوو، ملعونِ.»

¹⁴ وی هَینجور هاکِردِه تا ابراهیمی بَرکَت، مَسیحْ عیسایی دِلِه، غیریهودیِنی نَصیب بَوون و تا اَما هون روح گه وَعده هادا بَوِه وِه رِه، ایمونی راهی جا بَیریم.

خِدایی وعده و شریعت

¹⁵ اِی بِرارِن، بِلین روزمَرِه زندگی ای جا یَتِه مَثل بیارِم. هیچکَس نَتِنِّه یَتِه عهدِ گه آدمی رسمی هاکِرد وو رِه، باطل هاکِنِه یا یَچی اونِه اِضافِه هاکِنِه.

¹⁶ اِسا، ابراهیم و وی نَسلِ وعده ها هادا بَوِه. نُنِه: «و نَسلها رِه،» جوریگه اِنگار خِیلیایی خَوَری ووئِه، بَلگی گِنِه «تی نَسلِ،» گه منظور مَسیحِ.

¹⁷ خوایمِه هَینِه بُئِم گه: شریعت گه چارصد و سی سال بعد بیمو، هون عهدی گه خِدا پِشتر دَوَس وِه رِه باطل نَکِنِّه، جوریگه وَعدِه هیچ بَوو.

¹⁸ چون اگه اِرث شریعَتی جا ووئه، دِ وعده ای جا نیِه؛ ولی خِدا اونِه وعده ای راهی جا ابراهیمِ هادا.

¹⁹ پَس منظور شریعَتی جا چی وِه؟ شریعَت تقصیراتی خاطری زیاد بَوِه، هون هَم فقط تا موقِه ای گه هون ’نَسل‘ گه وَعدِه اِشارِه کِردِه، بیِه. شریعَت فِرشتِگونی طریق و یَتِه واسطه گری دَسی طریق برقرار بَوِه.

²⁰ اِسا هیچ واسطه‌ گری فقط یَه طرفی نماینده نیِه، ولی خِدا یَتّائِه.

²¹ پَس مَگِه شریعَت خِدایی وعدِه هایی ضِدِ؟ اَصلاً! چون اگه شریعتی هادا بَوِه وِه گه بَتِنِسِه زندگی هادِه، پس راساسی صالحی هَم شریعتی راهی جا بِدَس ایمو.

²² ولی مِقدَّسِ نِوِشتِه ها اعلام هاکِردِه گه هَمه گِناهی دِلِه اَسیرِنِه، تا هون وعده گه عیسی مسیحی ایمونی راهی جائه، اونانیگه ایمون بیاردِنِه رِه هادا بَوو.

²³ اَما، پِش از ایمونی بیموئَن شریعتی تسلّطی بِن اسیر وِمی و تا ایمونی ظاهر بَووئن زیندونی دِلِه اَمارِه داشتِنِه.

²⁴ پَس تا موقِه ای گه مَسیح بیِه شریعَت اَمِه سَرپَرس بَوِه، و ایمونی هَمرا صالِح بِشمارِس بَوِمی.

²⁵ ولی اِسا گه ایمون بیمو، دِ هون سَرپَرسی دَسی بِن دَنیمی.

²⁶ چون مَسیحْ عیسایی دِلِه، شِما هَمه ایمونی خاطری، خِدایی ریک ریکانی.

²⁷ چونگه شِما هَمه گه مَسیحی دِلِه تعمید بَیتِنی، مَسیحِ شی تَن دَکِردنی.

²⁸ دِ نا یهودی معنی دارنِه نا یونانی، نا نوکر نا آزاد، نا مَردی نا زَنا، چون شِما هَمه مَسیحْ عیسایی دِلِه یَتّانی.

²⁹ و اگه شِما مَسیحی سِه هَسّنی، پَس ابراهیمی نَسلِنی و طبقِ وَعده، وارِثین هَم هَسِّنی.