دوّمین نامه قرنتیانِ وَسین 9 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش غربی

اورشلیمی مسیحینی هدیه ها

¹ اِسا دِ احتیاج نیِه هَین خِدمتی خَوَری گه مِقَدَّسینی سِئه شِمِسِه بَنویسَم،

² چون دِمِّه چی ذوق و شوقی هَین کاری سِه دارِنی و هَینِسه هَم مقدونیه ای ایموندارِنی وَر شمارِ افتخار هاکِردِمِه. وِشونِه بُتِمِه گه شِما پارسال تا اَلَن اَخائیه ای مَنطقِه ای دِلِه هدیه هادائنی سِه حاضر وِنی. شِمِه هَین غیرت خِیلی از وشونِه هَم، هَین کاری سِه تحریک هاکِرده.

³ ولی هَین بِرارِنِ رَسامِّه تا ثابت بَوو گه اَمِه افتخار شِمارِ هَین جریانی خَوَری بیخدی نَوِه، بَلگی هَمونجور گه بُتِمِه، آماده ووئین.

⁴ نَوو گه، اگه مَقدونیه ای ایموندارِنی جا چَن نفر می هَمرا بیِئن و بِفَهمِن گه آماده نینی، اَما - هون اطمینانی گه شِمارِ داشتِمی ای جا، شرمندِه بَووئیم، دِ هَینگه شِما شِه چَنی شرمنده وونِنی هیچی نُمِه.

⁵ پَس لازم دِنِسِمِه بِرارِنی جا بَخوام گه پِشتر شِمِه بَئینی سِه بیئِن و هون هدیه هایی گه وَعده هادا وِنی رِه، تدارِک بَوینین. تا هَین هَدیه، هدیه ای ووئه گه شی میلی هَمرا هادا ووئین نا زور وَری.

⁶ می گَب هَینِه: هر کی کم دَکارِه، کم هَم دِرُو کِنِّه، و هر کی زیاد دَکارِه، زیاد هَم دِرُو کِنِّه.

⁷ هر کی وِنِه هَمون اَنّا گه شی دِلی دِلِه نیَّت هاکِردِه، هادِه، نا بی میلی و زوری هَمرا، چون خِدا اونیگه خِشالی ای هَمرا هدیه دِنِه رِه دوس دارنِه.

⁸ و خِدا بَتِنِّه هر نعمتی رِه شِمِسِه خِیلی ویشتَر هاکِنِه تا هَمه چی ای دِلِه هَمِش شی احتیاجی اَنّا دارین، و هر خِبِ کاری دِلِه فِراوونی ای هَمرا دارین.

⁹ هَمونجور گه مزموری کیتابی دِلِه بَنوِشت بَوِه: «دَس دِلبازی ای هَمرا فَقیرِنِه هادا، وی صالحی تا اَبَد پابرجائه.»

¹⁰ اونیگه تیمِ کشاورزی سِه و نونِ بَخاردنی سِه دِنِه، شِمِه تیمِ کِشت و کاری سه آمادِه هاکردِه، برکت دِنِه و شِمِه صالحی ای محصولِ زیاد کِنِّه.

¹¹ شِما از هر نظر دولتمند وونِنی تا هر لحاظی جا دس و دلباز بَووئین، و شِمِه هَین دَس و دِلبازی اَمِه طریقی جا خِدایی شِکر هاکِردنی سِه خَتم وونِه.

¹² چون هَین خِدمَت، نا فقط مِقَدَّسینی احتیاجاتِ برطرف کِنِّه، بَلگی باعث وونِه خِیلیا خِدارِه بی حد و اندازه شِکر هاکنِن.

¹³ هَین خِدمتی خاطری مَردِن خِدارِه جلال دِنِنِه، چونگه شِما نا فقط اعتراف کِنِنی مسیحی اِنجیلِ ایمون دارِنی بلگی وِشون و بقیِه رِه اونچی گه دارِنی ای دِلِه شریک کِنِنی.

¹⁴ هَمونجور هَم خِدایی گَتِه فیضی خاطری گه شِمِه سَر دَرِه، اونِن شِمِسِه ذوق و شوقی هَمرا دعا کِنِنِه.

¹⁵ خِداوندِ هون هدیه ای خاطری گه قابلِ بُتَن نیِه شِکر کِمِّه!