دوّمین نامه قرنتیانِ وَسین 7 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش غربی

¹ پَس اِی عَزیزِن، اِسا گه هَین وعده‌ها رِه دارمی، بیئِن شِرِه هر جسم و روحی ناپاکی ای جا پاک هاکنیم، و خِدایی ترسی هَمرا مِقدّس ووئَنِ کامِل هاکِنیم.

پولُسی خِشالی

² اَمارِه شی دِلی دِلِه، جا هادین. اَما هیچکی ای حَق بَدی نَکِردِمی، هیچکَسِ فاسِد نَکِردمی و هیچکَسی جا سو استفاده نَکِردِمی.

³ مِن هَینِ نُمِه تا شِمارِ محکوم هاکِنِم. چونگه شِمارِ پِشتَر بُتِمِه گه اَمِه دِلی دِلِه جا دارِنی تا همدیری هَمرا بَمیریم و همدیری هَمرا زندگی هاکِنیم.

⁴ مِن دِل و جِرأتی هَمرا دِ شِمِه هَمرا گَب زَمِّه. و خِیلی شِمارِ افتخار کِمِّه؛ مِن خِیلی تسلّی بَیتِمِه. دِشتِه شی مِصیبتایی دِلِه خِشالی ای جا پِرمِه.

⁵ چون حتّی موقِه ای گه اَما مقدونیه ای مَنطقِه ای سِه بَرِسیمی، اَمِه هَین تَن استراحت نَکِردِه، بَلگی هر طرف مِصیبتی دِلِه دَوِمی - دیرگا دعواها داشتِمی، و شی دِلی دِلِه تَرس داشتِمی.

⁶ ولی هون خِدایی گه بِشکِسِه دِلیشونِه تَسلّی دِنِه، اَمارِه تیتوسی بیموئَنی هَمرا تَسلّی هادا.

⁷ و نا فقط تیتوسی بیموئَنی جا، بَلگی هون تَسلّی ای گه تیتوس شِمِه جا بَئیت وِه. تیتوس شِمِه حسرتی جا و غِرصِه و غیرتی گه مِنِه دارِنی، میسِه خَوَر بیاردِه، جوریگه مِن ویشتَر خِشال بَوِمِه.

⁸ چون حتّی اگه مِن شی نامِه ای هَمرا شِمارِ غِرصِه دار هاکِردمِه، شی هاکِردی جا پَشیمون نیمِه. با هَینگه اَقدّی پَشیمون بَوِمِه - هَینِسه گه ویمِّه می هون نامِه شِمارِ غِرصِه دار هاکِردِه، هر چَن فقط اَقّدی-

⁹ ولی اَلَن خِشالمِه، نا هَینِسه گه غِرصِه دار بَوِنی، بَلگی شِمِه هَین غِرصِه توبِه ای باعث بَوِه. چون شِمِه غِرصِه خِدایی سِه وِه، تا اَمِه جا هیچ ضرری شِمارِ نَرسِه.

¹⁰ چون غِرصِه ای گه خِدایی سِه ووئِه، توبِه ای باعث وونِه، گه نِجاتی سِه ختم وونِه و پشیمونی نارنِه. ولی غِرصِه ای گه دِنیایی سِئه، مَرگی سِه ختم وونِه.

¹¹ چونگه بَوینین هَین غِرصِه ای گه خِدایی سِه وِه شِمِه دِلِه چی شور و شوقی بار بیاردِه: اَلبته همین شور و شوقِ گه هَم دِنِه تقصیرکار نینی، چی غیظی دِلِه، چی ترسی دِلِه، چی حسرتی دِلِه، چی غیرتی دِلِه، چی مِجازاتی دِلِه. هر لَحاظی جا ثابِت هاکِردِنی گه هون قضیه ای دِلِه بی‌تقصیر وِنی.

¹² پَس هر چَن گه هَین نامِه رِه شِمِسِه بَنوِشتِمِه ولی نا هون آدمی خاطری گه بَدی هاکِردِه و یا نا هون آدمی سِه گه وِرِه بَدی بَوِه، بَلگی هَینِسه وِه گه خِدایی حِضور شِمِه هون غیرت گه اَمِسِه دارِنی آشکار بَوو.

¹³ هَینِسئه گه اَما تَسلّی دارمی. علاوِه بر اَمِه تَسلّی، اَما تیتوسی بَئیَنی جا ویشتَر خِشال بَوِمی، چونگه وی روح شِما هَمه ای خاطری تازِه بَوِه.

¹⁴ چون مِن وی وَر هر لَحاظ شِمارِ اِفتِخار هاکِردِمِه و شِما مِنِه شرمنده نَکِردنی، بَلگی هَمونجور گه هر اونچی شِمارِ بُتِمی دِرِس وِه، ثابت بَوِه گه اَمِه افتخار تیتوسی وَر بِجا وِه.

¹⁵ هر کَش گه تیتوس شِما هَمه ای اِطاعَت هاکِردنِ یاد اُرنِه و هَینگه چِتی تَرس و لَرزی هَمرا وِرِه قَبول هاکِردِنی، ویشتَر شِمارِ دِل وَنِّه.

¹⁶ خِشالمِه گه کاملاً شِمارِ اِطمینان دارمِه.