دوّمین نامه قرنتیانِ وَسین 2 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش غربی

¹ چون تصمیم بَیتِمِه یَکَش دییَر شِمِه وَر نیئِم تا شِمارِ غِرصِه دار نَکِنِم.

² چون اگه شِمارِ غِرصِه دار هاکِنِم، دِ کی بَتِنِّه مِنِه خِشال هاکِنِه، اِلّا شِمایی گه شِمارِ غِرصِه دار هاکِردِمِه؟

³ مِن جوری شِمِنِه نامِه بَنوِشتِمِه تا موقِه ای گه شِمِه وَر اِمِه، اونانیگه وِنِه مِنِه خِشال هاکِنِن، می غِرصِه ای باعث نَوون. چونگه شِما هَمه ای جا مِطمئن وِمِه گه می خِشالی، شِما هَمه ای خِشالیِه.

⁴ چون خِیلی مِصیبتی هَمرا و غمدارِ دِل و اَسری دَکِتِه چشی هَمرا شِمِنِه بَنوِشتِمِه، نا هَینگه شِمارِ غِرصِه دار هاکِنِم، بَلگی تا دِنّین چَنی زیاد شِمارِ دوس دارمِه.

گِناهکارِ آدَمی رِه بِبخشین

⁵ اِسا اگه یَنَفَر غِرصِه ای باعث بَوو، - نا فقط مِنِه، بَلگی اگه نَخوام هَمتی بُئِم - تا حَدّی شِما هَمه رِه غِرصِه دار هاکِردِه.

⁶ چون هَینجور آدمی سِه هَین تنبیهی گه ویشترِ شِما اونِه ویسِه سِزاوار دِنِسِنی، وَسِّه.

⁷ پس دِ وِنِه وِرِه بِبخشین و دِلداری هادین، نَکِنِه زیادی غِرصِه، وِرِه از پا دَربیارِه.

⁸ پس، شِمِه جا خواهِش کِمِّه وِرِه شی مِحبتی جا مِطمَئِن هاکِنین.

⁹ چون هَینسِه هَینِه شِمِنِه بَنوِشتمِه تا شِمارِ آزمود هاکِنِم و بَوینَم هر چی ای دِلِه اطاعت کِنِنی یا نا؟

¹⁰ هر کسی رِه گه شِما بِبَخشین، مِنَم وِرِه بَخشِمِه. و راساسی اگه یَنَفِرِ بِبَخشیمِه - البته اگه بِبَخشینی سِه دلیلی دَوو - مِن شِمِه خاطری، مسیحی حِضور هَینجور هاکِردِمِه،

¹¹ تا شیطان اَمارِه گول نَزِنِه، چون اَما وی نَخشِه هایی جا بی‌خَوَر نیمی.

پیروزی، مسیحی دِلِه

¹² وختی تْروآسی شهری سِه بوردِمِه تا مَسیحی اِنجیلِ موعظه هاکِنِم، با هَینگه خِداوَند اوجِه یَتِه گَتِه دَروازِه میسِه پِی هاکِردِه،

¹³ ولی اَی آروم و قرار ناشتِمِه، چون شی بِرار تیتوسِ نَنگیتِمِه. پَس اوجِه ای مَردِنی هَمرا خِدافظی هاکِردِمِه، مَقدونیه ای مَنطقِه ای سِه بوردِمِه.

¹⁴ ولی خِدارِه شِکر گه هَمِش مَسیحی دِلِه، وی شی پیروزی ای دِلِه اَمارِه رانِمایی کِنِّه، و شی معرفتی عَطرِ اَمِه طریق هَمه جا پَخش کِنِّه.

¹⁵ چونگه اَما خِدایی سِه مسیحی خِشِ بی هَسمی، چی اونانی میِن گه نِجات بَئیتِنِه و چی اونانی میِن گه هلاک وونِنِه.

¹⁶ یَنفری سِه مَرگی بی رِه دِمی گه مرگی سِه خَتم وونِه؛ و یَنَفَر دییَری سِه زندگی ای بی رِه دِمی گه زندگی ای سِه ختم وونِه، کیِه گه هَینجور چیایی لیاقتِ دارِه؟

¹⁷ چون اَما هِتی هون آدمنی تَرا نیمی گه منفعتی سِه خِدایی کَلامِ روشِنِنِه، بلگی اَما خِدایی چشی پِش، مَسیحی دِلِه گَب زَمّی. هِتی هون آدمایی تَرا گه خالِصِ نیّت دارنِه و خِدایی طرفی جانِه.