دوّمین نامه قرنتیانِ وَسین 12 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش غربی

پولُسی رؤیاها و وی تَنی تَلی

¹ مِن وِنِه هینجوری افتخار هاکِنِم. هر چَن اونی جا منفعتی نَوِرمِه، اَلَن شی افتخارِ رؤیاها و خِداوندی مُکاشفاتی بُتنی هَمرا ادامِه دِمِه.

² مِن یَنفرِ مَسیحی دِلِه اِشناسِمِه گه چاردَه سال پِش سِوّمین آسِمونی سِه بَوِرد بَوِه - نَئُومِه تَنی دِلِه یا تَنی جا دیرگا، خِدا دِنِّه.

³ و دِمِّه گه هَین آدم بهشتی سِه بَوِرد بَوِه - تَنی هَمرا یا تَنی جا دیرگا، خِدا دِنِّه -

⁴ و هون چیزایی رِه بِشنُسِه گه نِشِنِه بُتَن، گه گَب بَزوئَن اونانی جا آدمی ای سِه خِب نیِه.

⁵ مِن هَینجور آدَمی سِه افتخار کِمِّه. ولی شی خَوَری، بِجز شی ضعفیشون افتخار نَکِمِّه -

⁶ هر چَن اگه بَخوام افتخار هاکِنِم، نادون نیمِه، چون حَیقَتِ گِمِه؛ ولی هَین کاری جا دوری کِمِّه تا نَکِنِه یَنَفَر خیال هاکِنِه گه مِن اونچی ای گه می دِلِه وینِّه و میجا اِشنُنِه، گَت تَرمِه.

⁷ پس، هَینِسه گه هَین گَتِ مُکاشِفات گه بی حد و اندازه هَم هَسِّه مِنِه مغرور نَکِنِه، می تَنی دِلِه یَتِه تَلی مِنِه هادا بَوِه، یَعنی شیطانی طرفی جا، تا مِنِه عذاب هادِه و نِلِه مغرور بَووم.

⁸ سِه کَش هَین جریانی سِه خِداوندی جا خواهش هاکِردِمِه اونِه میجا بَیرِه،

⁹ ولی خِداوند مِنِه بُتِه: «می فیض تِرِه وَسِّه، چون می قِوَّت ضعفهایی دِلِه کامِل وونِه» پَس هَینِسه مِن پِش از هَین خِشالی ای هَمرا شی ضَعفیشونِه افتخار کِمِّه تا مسیحی قِوَّت می سَر بَمونِّه.

¹⁰ پس مسیحی خاطری، ضعفها، فاشها، سختیا، اذیت و آزار، و بلاهایی دِلِه، راضیمِه. چون وختی ضعیفمِه، پس قویمِه.

¹¹ مِن یَتِه نادون وِمِه! شِما مِنِه مجبور هاکِردِنی، چون وِیسِه میجا تعریف کِردِنی. چون هر چَن گه هیچی نیمِه، ولی هون ’گَتِه رسولِنی‘ جا هیچی کَم نارمِه.

¹² یَتِه واقعی رسولی نِشونِه ها، دِشتِه صَبر و تَحمِلی هَمرا شِمِه میِن آشکار بَوِه، نِشونِه ها و معجزات و کارایی گه قِوَّتی همرائه.

¹³ چونگه چی ای دِلِه دییَر کلیساهایی جا کمتر شمِارِ لِطف بَوِه، بِجِز هَینگه مِن شِه، شِمِه دوشی سَربار نَوِمِه؟ می اشتبارِه بِبَخشین!

¹⁴ اَلَن آمادِمِه سوّمین کَش شِمِه بَئیَنی سِه بیئِم، و هیچ باری شِمِه دوشی سَر نِلمِه. چون شِمِه مال و اَموالی دِمال دَنیمِه، بَلگی شِه شِمارِ خوایمِه. چونگه وَچیلِه ای وظیفِه نیِه گه شی پیر و ماری سِه مال و اَموال جَم هاکِنِن، بَلگی پیر و ماری وظیفِئه.

¹⁵ مِن خِشالی ای هَمرا شِمِه جانی سِه خَرج کِمِّه و شی جانِ هَم اِلمِه. اگه مِن شِمارِ ویشتَر دوس دارمِه، مگِه شِما وِنِه مِنِه کمتر دوس دارین؟

¹⁶ ولی با هَینگه قَبول دارِنی مِن باری شِمِه دوشی سَر نِشتِمِه، لابِد گِنِنی حِقِّه بازمِه و حیله ای هَمرا شِمارِ بِدس بیاردِمِه.

¹⁷ مَگِه اونانیگه شِمِه وَر بَرِسانیمِه ای طریقی جا، شِمِه جا منفعتی بَوِردِمِه؟

¹⁸ مِن تیتوسی جا خواهِش هاکِردِمِه شِمِه وَر بیِه و اَمِه بِرارِ هَم وی هَمرا بَرِسانیمِه. مَگِه تیتوس شِمِه جا منفعتی بَوِردِه؟ مَگِه اَما یَتِه روحی دِلِه عمل نَکِمّی؟ مَگِه یَتِه راهِ همدیری هَمرا نَشیمی؟

¹⁹ مَگِه تا ایجِه هَین فِکری دِلِه دَوِنی گه تَقلّا کِمِّی شِمِه پِش شیجا دِفاع هاکِنیم؟ اَما خِدایی وَر هِتی اونانی تَرا گَب زَمّی گه مسیحی دِلِه دَرِنِه، و هر اونچی کِمّی، اِی عزیزِن، شِمِه ایمونی تقویتی سِه هَسِّه.

²⁰ چون اونی تَرسِ دارمِه گه شِمِه وَر بیئِم و شِمارِ اونجور گه اِنتِظار دارمِه، نَوینِم، و شِما هَم مِنِه جوریگه اِنتِظار دارِنی، نَوینین - شاید شِمِه میِن دعوا مِرافِه، حَسودی، غیظ، دِشمنی، تِهمَت، غیبت، غیرت، غِرور و هرکی هرکی بَوینِم.

²¹ و اونی تَرسِ هَم دارمِه گه وختی شِمِه وَر بیئِم، می خِدا شِمِه پِش مِنِه فروتَن هاکِنِه، و مِن مجبور بَووم بعضیایی خاطری گه قَبلاََ گِناه هاکِردِنِه و شی ناپاکی و بی‌عفتی و عیاشی ای جا توبِه نَکِردِنِه، عزاداری هاکِنَم.