اول پِطرُس 4 - کتاب مقدس به زبان مازندرانی - گویش غربی

خِدایی فیضی ناظرِن

¹ پَس از اوجِه گه مَسیح جسمی دِلِه عذاب بَکشیِه، شِما هَم شِرِه هَین طرزِ فکری هَمرا حاضر و آمادِه هاکِنین، چون هر کس گه جسمی دِلِه عذاب بکشیِه، دِ گناهی هَمرا کاری نارنِه.

² و بقیِه عمرِ جسمی دِلِه، نا آدَمی هوا و هوسی هَمرا، بَلگی خِدایی اِرادِه ای دِلِه زندگی کِنِّه.

³ چونگه قدیم قدیما همون اَنّا شی عِمرِ هون کارایی سَر بِشتنی گه خِدانَشناسِن کِردِنِه، و شی زندگی رِه بی عفتی و هوا و هَوَس و مَسی و هرزگی و عیش و نوش و شَرم آوَرِ بِت پَرسی ای هَمرا سَر هاکِردنی.

⁴ اِسا گه شِما هَین بی حد و حِسابِ هرزگی ای دِلِه وِشونی هَمرا شریک نَوونِنی، حیرونِنِه و شِمارِ فاش دِنِنِه.

⁵ ولی وِرِه گه آمادِئه تا زِینِّه ایشون و مِردِگونِ داوَری هاکِنِه، حساب پس دِنِنِه.

⁶ چون هینِسئِه گه اِنجیل حتّی اونانیگه بَمردِنِه رِه موعظه بَوِه تا هر چَن جسمی دِلِه آدَمِنی هَمرا داوری بَوِنِه، ولی روحی دِلِه هونجور گه خِدا خواینِه زندگی هاکِنِن.

⁷ هَمه چی ای آخر نَزیکِ؛ پَس شی دِعاهایی خاطری هوشیار ووئین و شی دَمِ بَئیرین.

⁸ هَمه ای جا مِهِم تَر، هَمدیَرِ جان و دِلی هَمرا دوس دارین، چون دوس داشتن، خِیلی گِناهِنِ پوشانِّه.

⁹ بدون هَینگه غِر غِر هاکِنین هَمدیَرِ مِهمون هاکِنین.

¹⁰ و هر کدیم از شِما طبقِ هون عطیه ای گه بَیتِنی، هونِ همدیری خِدمت هاکِردنی سِه بکار بیرین، هِتی یَتِه خادمی تَرا گه خِدایی جورواجورِ فیضی سِه خِدمَت کِنِه.

¹¹ هر کَس گَب زَنِّه، هِتی خِداوندی تَرا گَب بَزِنِه؛ و هر کَس گه خِدمَت کِنِّه، هون قِوّتی هَمرا گه خِدا دِنِه خِدمَت هاکِنِه، تا هَمه چی ای دِلِه، خِدا عیسی مَسیحی طریقی جا جلال بَیرِه. جلال و سلطنت تا اَبَد و تا اَبَد وی هَمرا دَوو. آمین.

مسیحی ایمون داشتنی سِه عذاب بَکِشیَن

¹² اِی عَزیزِن، هَین تَشی جا گه شِمِه آزمود هاکردنی سِه شِمِه میِن دَکِتِه، تَجِّب نَکِنین، اِنگار گه یَتِه عجیبِ چی شِمِه سَر بیمو.

¹³ بَلگی هَینی جا گه مسیحی عذابایی دِلِه شریک بَوِنی خِشال ووئین، تا هون موقِه گه وی جلال آشکار بَوو، شِما هَم خِشالی هاکِنین و شاد ووئین.

¹⁴ اگه مسیحی اِسمی خاطری شِمارِ فاش هادِن، خِشا بِحالِ شِما، چون جلالی روح و خِدایی روح، شِمِه سَر قرار گیرنِه.

¹⁵ ولی اگه شِمِه جا ینفر عذاب کَشِنِه، نَکِنِه گه قتل و دِزّی و شِرارَت یا فِضولی ای خاطری ووئِه.

¹⁶ با هَین وِجود، اگه مسیحی ووئنی خاطری عذاب کَشِنِه شرمنده نَووئه، بَلگی هون اِسمی دِلِه خِدارِه جلال هادِه».

¹⁷ چون اونی موقِه بَرِسیِه گه داوری، خِدایی خِنِه ای جا شِرو بَوو؛ و اگه اَمِه هَمرا شِرو وونِه، وِشونی آخر عاقبت گه خِدایی اِنجیلی جا اِطاعَت نَکِنِنِه چی وونِه؟

¹⁸ و «اگه صالِح آدم سختی ای هَمرا نِجات بَیرِه، بی دینِن و گِناهکارِنی سَر چی اِنِه؟»

¹⁹ پَس اونانیگه خِدایی خواسِّه ای هَمرا عذاب کَشِنِنِه، وِنِه شی جانِ ’وفادارِ خالقِ‘ بِسپارِن و خِبِ کارارِ اِدامِه هادِن.