Zebur 142 - Мукаддес Китап

142‑нҗи мезмур

Давудың мезмуры

¹ Я Реб, догамы эшит, дады-перядыма гулак гой; Өз садыклыгыңда ве догрулыгыңда, маңа җогап бер!

² Өз бендәң билен дава гиришме, чүнки дирилериң хич бири Сениң өңүңде айыпсыз чыкмаз.

³ Душманлар аңтаяр мениң җанымы, ер билен егсан этдилер яшайшымы, гадымыетде өленлер кимин, олар түмлүкде отуртды мени.

⁴ Шоңа гөрә, рухум сустланды, мениң йүрегим сарсды.

⁵ Гадымкы гүнлери яда салярын, Сениң әхли эденлериң барада оя батярын, Сениң эллериңиң иши барада пикир эдйәрин.

⁶ Саңа тарап эллерими герйәрин. Җаным гурак топрак дей Саңа тешнедир. Села

⁷ Я Реб, маңа тизрәк җогап берәй-дә! Мениң рухум ысгындан дүшйәр! Габра инйәнлере меңземез ялы, менден гизлеме Сен Өз йүзүңи.

⁸ Эртирлерине маңа дуйдур садык сөйгиңи, чүнки Саңа баглаян били. Маңа билдир йөремели ёлумы, чүнки мен Саңа интизардырын.

⁹ Я Реб, душманларымдан халас эт мени, мен Сени пена эдинйәндирин!

¹⁰ Маңа Өз ырадаңы берҗай этмеги өврет, чүнки мениң Худайым Сенсиң! Сениң ягшы Рухуң дүз ёлдан мени әкитсин!

¹¹ Я Реб, Өз адың хатырасына, гора Сен яшайшымы! Өз догрулыгыңың хатырасына, мушакгатдан халас эйле җанымы!

¹² Өз садык сөйгиңиң хатырасына, мениң душманларымы хеләк эдерсиң; җаныма эзъет берйәнлериң барыны вейран эдерсиң, чүнки мен Сениң бендәңдирин.