Resul 7 - Мукаддес Китап

7‑нҗи бап Стефан халка йүзленйәр

¹ Онсоң баш руханы Стефандан: «Бу айыпламалар догрумы?» дийип сорады.

² Стефан шейле җогап берди: «Эй, доганлар ве аталар! Мениң сөзлериме гулак асың. Атамыз Ыбрайым Харанда месген тутманка, хениз Месопотамиядака оңа шөхратлы Худай гөрүнди.

³ Худай оңа: „Өз юрдуңы, ковумдашларыңы ташла-да, Мениң саңа гөркезҗек үлкәме гит“ дийди.

⁴ Шейлеликде, Ыбрайым бабыллыларың юрдуны терк эдип, Харанда орнашды. Какасы арадан чыкандан соң, Худай оны Харандан чыкарып, сизиң хәзирки отуран юрдуңыза гөчүрди.

⁵ Худай бу ерден онуң өзүне мүлк бермеди, хатда бир гарыш ер-де бермеди. Эмма хениз перзенди болмаса-да, бу юрды онуң неслине мүлк эдип бермеги вада берди.

⁶ Худай оңа: „Сениң неслиң ят топракда гелмишек хем гул болуп яшар, шол ериң халкы олары дөрт йүз йыллап эзер.

⁷ Эмма Мен сениң неслиңи гула өврен халкың җезасыны берерин. Шондан соң олар ол ерден чыкып, бу ерде Маңа сежде эдерлер“ дийди.

⁸ Соңра Худай Ыбрайым билен әхт баглашып, бу әхтиң нышаны хөкмүнде сүннети берди. Шейлеликде, Ыбрайымдан Ысхак догулды, Ыбрайым оны секиз гүнлүккә сүннет этди. Ысхакдан Якуп догулды, ол хем сүннет эдилди. Якупдан херси бир тирәни эмеле гетирен он ики огул дүнйә инди, олар хем сүннет эдилдилер.

⁹ Олар өз доганлары Юсуба гөрипчилик эдип, оны Мүсүре сатсалар-да, Худай Юсубы еке галдырмады.

¹⁰ Ол Юсубы әхли күлпетлерден азат этди. Худай оңа гөрлүп-эшидилмедик акыл-пайхас берип, оны Мүсүр патышасы фараоның хузурында мерхемет тапар ялы этди. Фараон оны Мүсүриң ве тутуш көшгүң баштутаны эдип белледи.

¹¹ Шол дөвүрде бүтин Мүсүр ве Кенган юрды ачлык чекди, оларың башындан агыр гайгы-хасрат инди. Ата-бабаларымыз иймит тапмадылар.

¹² Якуп Мүсүрде галла бардыгыны эшидип, өз огулларыны, ягны бизиң аталарымызы биринҗи гезек ол ере ёллады.

¹³ Икинҗи гезекде болса Юсуп доганларына өзүни танатды. Шейлеликде, фараон Юсубың машгаласы барада билди.

¹⁴ Соңра Юсуп өз какасыны ве әхли доган-гарындашларыны янына чагырды. Олар җеми етмиш бәш адамды.

¹⁵ Якуп Мүсүре гитди. Якуп ве онуң огуллары, ягны ата-бабаларымыз шол ерде арадан чыкдылар.

¹⁶ Оларың җесетлерини Шекеме әкидип, Ыбрайымың Шекемде Хаморың неслинден сатын алан мазарында җайладылар.

¹⁷ Худайың Ыбрайыма берен вадасының вагты голайладыгыча, халкымызың саны хем Мүсүрде барха көпелйәрди.

¹⁸ Соңра Юсуп хакында хич зат билмейән башга бир патыша тагта чыкды.

¹⁹ Ол бизиң халкымыза гаршы хилегәрлик этди, ата-бабаларымызы эзип, тәзе доглан чагаларыны өлүме дучар этмек үчин дашары ташламага меҗбур этди.

²⁰ Шол вагт Муса энеден догулды. Ол Худайың назарында җуда эйҗеҗик чагады. Эне-атасы өйүнде оңа үч ай серетди.

²¹ Эмма ондан соң оны ташламага меҗбур болдулар. Ташланан чаганы фараоның гызы тапып, өзүне алды ве өз оглы ялы тербиеләп етишдирди.

²² Муса мүсүрлилериң әхли билими өвредилди. Ол сөзде хем, ишде хем бейик адам болуп етишди.

²³ Муса кырк яшына етенде, өз илдешлери болан ысрайыл халкының арасына гөрме-гөрше гитмеги йүрегине дүвди.

²⁴ Мүсүрлилерден бириниң ысрайыл халкындан бирине азар берйәндигини гөренде, Муса оңа арка дурды. Ол мүсүрлини өлдүрип, ысрайыллының арыны алды.

²⁵ Муса: „Худай халкымы мениң үстүм билен азат этмекчи, халкым муңа дүшүнер“ дийип пикир этди, эмма олар муңа дүшүнмедилер.

²⁶ Эртеси гүн Муса ики ысрайыллы адамың давалашып дураныны гөрди ве янларына барып, олары ярашдырмага сынанышды. Олара: „Эй, адамлар, сиз доган ахыры! Нәме үчин бири-бириңизе азар берйәрсиңиз?“ дийди.

²⁷ Эмма өз илдешине азар берйән адам оны итекләп: „Ким сени бизе хөкүмдар я-да казы эдип гойды?

²⁸ Дүйнки мүсүрлини өлдүришиң ялы, мени-де өлдүрмекчимиң?“ дийди.

²⁹ Муса бу гепи эшиденден соң, Мидян юрдуна гачып гитди ве ол ерде гелмишек болуп яшады. Бу юртда онуң ики оглы дүнйә инди.

³⁰ Арадан кырк йыл геченден соң, Синай дагының голайындакы чөлде янып дуран чалының ортарасында оңа бир перишде гөрүнди.

³¹ Муса оны гөрүп хайран галды. Ол бу гең хадысаны якынрак барып гөрмекчи боланда, Реб оңа шейле сесленди:

³² „Мен сениң ата-бабаларың Ыбрайымың, Ысхагың ве Якубың Худайыдырын“. Муса горкусындан титрәп башлады ве серетмәге йүрек этмеди.

³³ Соңра Реб оңа: „Аягыңдакы чарыгыңы чыкар, чүнки сениң бу дуран ериң мукаддес топракдыр!

³⁴ Мүсүрде халкымың чекйән җебир-сүтемини гөрдүм, оларың ахы-наласыны эшитдим. Мен олары азат этмек үчин ашак индим. Инди, гел, Мен сени Мүсүре иберейин“ дийди.

³⁵ Ине, бу Муса: „Ким сени бизе хөкүмдар я-да казы эдип гойды?“ дийип, халкың инкәр эден Мусасыды. Худайың Өзи оны чалыда гөрнен перишдәниң үсти билен хөкүмдар хем халасгәр эдип ёллады.

³⁶ Муса ысрайыл халкыны Мүсүрден алып чыкды. Ол Мүсүрде, Гызыл деңизде ве чөлде кырк йыллап мугҗызалар, гудратлар хем аламатлар гөркезди.

³⁷ Ине, ысрайыл халкына: „Худай сизиң үчин өз халкыңызың арасындан мениң ялы бир пыгамбер чыкарар“ дийип айдан хем шу Мусадыр.

³⁸ Чөлде ысрайыл халкы билен яшан хем шу Мусадыр, Синай дагында перишде билен геплешип, ата-бабаларымыз билен биле болан хем шолдур. Ол яшайыш сөзлерини кабул эдип, олары бизе етирди.

³⁹ Эмма бизиң ата-бабаларымыз оңа боюн болмакдан йүз өврүп, оны рет этдилер ве Мүсүре доланмага майыл болдулар.

⁴⁰ Олар Харуна: „Өңбашчылык эдер ялы, бизе худайлар ясап бер, себәби бизи Мүсүрден чыкарып гетирен Муса нәме боланыны билемзок“ дийдилер.

⁴¹ Шол вагт олар гөләниң шекилинде бут ясап, оңа гурбанлык бердилер. Олар өз эллериниң ишлерине гуванып, шадыхоррам болдулар.

⁴² Эмма Худай олардан йүз өврүп, асман җисимлерине сежде этсинлер дийип, олары терк этди. Пыгамберлер китабында, ине, шейле язылан: „Эй, ысрайыл халкы, кырк йыллап чөлде гезениңизде, Маңа гурбанлыклар ве садакалар хөдүрледиңизми?

⁴³ Ёк, Молек худайыңызың чадырыны, Репа худайыңызың йылдызыны, сежде этмек үчин өз ясан бутларыңызы гөтерип гездиңиз, Шонуң үчин сизи Бабылың аңырсына сүргүн эдерин“.

⁴⁴ Ата-бабаларымызың чөлде әхт чадыры барды. Чадыр эдил Худайың Муса буйрушы ялы, Онуң берен нусгасы боюнча гурланды.

⁴⁵ Соңра бу чадыр несилден-несле гечип, ата-бабаларымыза говушды. Ешуваның ёлбашчылыгында кесеки миллетлериң юрдуны эеләнлеринде, олар чадыры өзлери билен алып гитдилер. Чадыр Давут патышаның гүнлерине ченли шол ерде галды.

⁴⁶ Худайың назарында мерхемет тапан Давут Якубың Худайы үчин өй гурмага ругсат сорады.

⁴⁷ Иң соңунда Худая ыбадатхананы Сүлейман гурды.

⁴⁸ Эмма Бейик Худай ынсан эли билен гурлан җайларда яшамаяр. Пыгамбериң айдышы ялы,

⁴⁹ Реб, олара, ине, шейле дийди: „Гөклер Мениң тагтым, ер аягыма күрсүдир. Маңа нәхили өй гурҗаксыңыз сиз?! Хайсы ер дынчлык меканым болар?!

⁵⁰ Буларың барыны Өз элим билен яратмадыммы нәме?“

⁵¹ Эй, бойнуёгынлар, диңлемек ислемейән текепбирлер! Сиз хем эдил ата-бабаларыңыз ялы, Мукаддес Руха хемише гаршы чыкярсыңыз.

⁵² Ата-бабаларыңызың, хей, азар бермедик пыгамбери бармы? Олар хатда Догры Боланың гелҗегини өңүнден пыгамберлик эдип айданлары-да өлдүрдилер. Сиз болса бу догры Ынсана хайынлык эдип ганына галдыңыз.

⁵³ Сиз перишделериң үсти билен Худайың кануныны алсаңыз-да, оңа табын болмадыңыз».

Стефан дашланып өлдүрилйәр

⁵⁴ Баш меҗлисиң агзалары бу сөзлери эшиденлеринде, гахар-газаба мүнүп, Стефана дишлерини гыҗадылар.

⁵⁵ Эмма Мукаддес Рухдан долан Стефан асмана середип, Худайың шөхратыны, Худайың сагында дуран Исаны гөрди.

⁵⁶ Стефан: «Середиң, мен гөклериң ачыланыны ве Худайың сагында дуран Ынсан Оглуны гөрйәрин» дийди.

⁵⁷ Шонда олар гулакларыны япып, хеммеси бирден батлы гыгырышып, Стефаның үстүне топулдылар.

⁵⁸ Оны шәхерден дашары чыкарып дашладылар. Стефана гаршы шаятлар донларыны чыкарып, Шавул атлы бир йигидиң аягының астында гойдулар.

⁵⁹ Стефан өз үстүне ягян дашларың астында Худая дога эдип: «Я Реббим Иса! Мениң рухумы кабул эт!» дийди.

⁶⁰ Онсоң ол дыза чөкүп, батлы гыгырып: «Я Реб! Бу гүнәни олара йүклеме!» дийди. Шу сөзлери айдып, ол җан берди.