Даныел 4 - Мукаддес Китап

4‑нҗи бап

¹ Мен Небукаднесар өйүмде рахат, көшгүмде шады-хоррамлыкда яшаярдым.

² Мен бир дүйш гөрдүм, ол мени гаты горкузды. Ятыркам хыялларым ве гөрен гөрнүшлерим мени ховсала салды.

³ Шонда мен бу дүйши ёрдурмак үчин Бабылың әхли акылдарларыны хузурыма гетирмеклерини буюрдым.

⁴ Онсоң җадыгөйлер, палчылар, мүнечҗимлер ве билгичлер гелдилер. Мен олара гөрен дүйшүми гүррүң бердим, эмма олар оны ёруп билмедилер.

⁵ Ахыры мениң худайымың адына гөрә Белтешасар дийлип атландырылан, мукаддес худайларың рухы билен долдурылан Даныел хузурыма гелди. Мен оңа дүйшүми гүррүң бердим:

⁶ «Эй, җадыгөйлериң башлыгы Белтешасар, сениң мукаддес худайларың рухы билен долдурыландыгыңы билйәрин. Ислендик бир гизлин сыры ачмак сениң үчин кын дәлдир. Мениң гөрен дүйшүме гулак гой-да, онуң ёргудыны маңа айдып бер.

⁷ Ине, мениң ятыркам гөрен дүйшүм: ериң ортасында бир агач барды, онуң бойы дийсең гаты белентди.

⁸ Агач беленде өсүп, хас гүйчленди, башы барып, гөк асмана диренди, ол дүнйәниң чар күнҗүнден гөрүнйәрди.

⁹ Онуң япраклары шейле гөзелди, дийсең болелин мивеси барды. Ол хеммелере иймәге етҗекди, ябаны хайванлар онуң саясында ятярды, гөгүң гушлары шахасында хөвүртгелейәрди, әхли җанлы-җандарлар шондан иймитленйәрди.

¹⁰ Хыялыма ятыркам гөрен дүйшүм үзнүксиз гелип дурды, ине, гөкден бир гөзегчи перишде инип гелйәрди.

¹¹ Ол батлы сес билен гыгырып, шейле дийди: „Агаҗы кесиң, шахаларыны дөвүң, япракларыны ёлуң, мивесини пытрадың. Гой, хайванлар онуң ашагындан гачсынлар, гушлар онуң шахасындан учсунлар.

¹² Эмма онуң көкүни ве дамарыны дашына демир ве бүрүнч айлап, мейдан отларының арасында гоюң. Гой, ол гөгүң чыгы билен ювунсын. Чөл хайванлары билен бирликде ердәки отлардан пай алсын.

¹³ Онуң ынсан йүреги алнып, дерегине хайван йүреги берилсин. Онуң үстүнден еди пасыл айлансын.

¹⁴ Бу хөкүм гөзегчилериң карары билен чыкды. Бу чөзгүт перишделериң буйругы билен берилди. Әхли җанлы-җандарлар шуны билсин: ынсан патышалыгының үстүнден Бейик Худай хөкүм сүрйәр. Ол патышалыгы Өз ислән адамына берйәр. Ынсаның иң песини онуң үстүнден гойяр“.

¹⁵ Ине, мен Небукаднесарың гөрен дүйши шудур! Эй, Белтешасар, инди мунуң ёргудыны маңа аян эт, чүнки патышалыгымдакы акылдарларың хич бири бу дүйши ёруп билмеди. Йөне сен башарарсың, чүнки сен мукаддес худайларың рухы билен долдурылансың».

Даныел икинҗи дүйши ёряр

¹⁶ Шонда Белтешасар, ягны Даныел бир салым агыр пикире чүмди. Пикирлери оны ховсала салды. Патыша: «Белтешасар, сени агыр үнҗә гоян бу дүйш ве онуң ёргуды болаймасын» дийди. Белтешасар оңа шейле җогап берди: «Эй, җенабым, гой, бу дүйш сени йигренйәнлериң, онуң ёргуды болса душманларыңың башына гелсин!

¹⁷ Сениң гөрен бу агаҗың, ягны белент ве гүйчли, бойы асмана етип дуран, дүнйәниң чар күнҗүнден хем гөрнүп дуран,

¹⁸ овадан япраклары, хеммелере етҗек дийсең бол мивеси болан, көлегесинде ябаны хайванларың ятян, шахаларында гөгүң гушларының хөвүртгелейән агаҗы,

¹⁹ эй, патыша, бу агач сенсиң! Сен улалып гүйчлендиң. Бейиклигиң гитдигиче өсүп, гөге етди, хөкүмдарлыгың дүнйәниң чар күнҗегине яйрады.

²⁰ Эй, патыша, сен бир гөзегчи перишдәниң гөкден ашак инип гелйәнини гөрдүң. Ол: „Агаҗы кесип, оны ёк эдиң, эмма онуң көкүниң ве дамарының дашына демир хем бүрүнч айлап, мейдан отларының ичинде гоюң. Үстүнден еди пасыл гечйәнчә, гой, ол гөгүң чыгы билен ювунсын ве чөл хайванлары билен биле пай алсын“ дийди.

²¹ Эй, патышахым, дүйшүң ёргуды шудур: Бейик Худайың эмр эден хөкүми гелҗекде сениң башыңдан инер.

²² Сен ынсанлар арасындан ковлуп, ябаны хайванлар билен яшарсың. Өкүз ялы от иерсиң, гөгүң чыгы билен ювнарсың. Ынсан патышалыгының үстүнден Бейик Худайың хөкүм сүрйәндигине ве оны Өзүниң ислән адамына берйәндигине дүшүнйәнчәң, сениң үстүңден еди пасыл айланар.

²³ Агаҗың көкүниң ве дамарының гоюлмагы барада буйрук берлиши ялы, сен Гөкдәкиниң хөкүмдарлыгына гөз етирениңден соң, патышалыгың тәзеден дикелдилер.

²⁴ Шонуң үчин хем, эй, шахым, мениң маслахатымы кабул эт: гүнәлериңден адалатың билен, языкларыңдан гарыплара рехим этмегиң билен дын. Белки шонда асудалыгың мөхлети узар».

²⁵ Буларың хеммеси Небукаднесар патышаның башына гелди.

²⁶ Он ики ай геченден соң, ол Бабылың ша көшгүниң ёкарсында гезмеләп йөрди.

²⁷ Патыша: «Бу патыша пайтагты болсун дийип, шан-шөхратым үчин өз гудратлы гүйҗүм билен гуран бейик Бабылым дәлми?» дийди.

²⁸ Энтек патышаның сөзлери агзындака, гөкден бир оваз гелди: «Эй, Небукаднесар патыша, саңа ине, шу ыглан эдилйәр: патышалык сенден алынды!

²⁹ Сен ынсанлар арасындан ковлуп, ябаны хайванлар билен яшарсың. Өкүзлер ялы от иерсиң. Ынсан патышалыгының үстүнден Бейик Худайың хөкүм сүрйәндигине ве оны Өзүниң ислән адамына берйәндигине дүшүнйәнчәң, сениң үстүңден еди пасыл айланар».

³⁰ Небукаднесарың гаршысына чыкарылан бу хөкүм шол вагтың өзүнде амала ашды. Ол ынсанлар арасындан ковулды, өкүзлер ялы от ийди, онуң эндамы гөгүң чыгы билен ювулды. Сачы бүргүдиң елеги ялы, дырнаклары гушларың пенҗеси ялы өсди.

³¹ Белленен мөхлет доланда, мен Небукаднесар гөзлерими гөге дикдим ве акылыма гелдим. Мен Бейик Худая алкыш айтдым. Бакы Яшаяны шөхратландырдым, хорматладым. Онуң хөкүмдарлыгы эбеди хөкүмдарлыкдыр. Патышалыгы несилден-несле довам эдер.

³² Дүнйәниң әхли илаты хич зат сайылар. Гөгүң гошунына хем, ер йүзүниң илатына хем Өз ислән задыны эдер. Онуң элини саклап, «Сениң эдйәниң нәме?» дийҗек хич ким ёкдур.

³³ Шол вагт мен акылыма гелдим. Патышалыгымың шөхраты үчин мениң хорматым ве мертебәм тәзеден дикелдилди. Геңешчилерим ве төрелерим мениң голастыма доланып гелдилер. Мен ене-де патышалыгыма говушдым. Шөхратыма ене-де шөхрат гошулды.

³⁴ Инди мен Небукаднесар гөгүң Патышасыны өвги билен бейгелдип хорматлаярын. Чүнки Онуң әхли ишлери хакыкат, ёллары адалатдыр. Текепбирлери песелтмәге Онуң гүйҗи етйәндир.