Зәбур 9 - Изге Язма

¹ Җырчылар җитәкчесенә: «Углының үлеме» көенә. Давытның мәдхиясе.

² И Раббым, бөтен йөрәгемнән Сиңа рәхмәтләр укыйм, кылган барлык могҗизалы эшләреңне бәян итәм.

³ Синең өчен сөенеп, и Аллаһы Тәгаләм, итәмен тантана, исме шәрифеңә мәдхияләр җырлыйм.

⁴ Кире чигенгәндә, минем дошманнарым абынып һәлак булды Синең алда.

⁵ Син, гадел хөкемче тәхетендә утырып, минем хак дәгъвамны якладың.

⁶ Халыкларга Син дәһшәтеңне күрсәттең, яманнарны юк иттең, хәтердән мәңгегә җуйдырдың.

⁷ Дошманнарым тәмам кырылып бетте, Син хәтта аларның исемнәрен юкка чыгардың, шәһәр-калаларын хәрабәгә әйләндердең.

⁸ Раббының хакимлеге мәңгелектер, хөкем ясар өчен корган Ул Үз тәхетен.

⁹ Дөньяны Ул хаклык белән хөкем итәр, халыкларга чыгарган карары гадел булыр.

¹⁰ Изелгәннәр өчен Раббы – яклау йорты, авыр чакларында – сыену урыны.

¹¹ Исемеңне күңелдә саклаучылар, и Раббы, Сиңа өмет баглар, чөнки нурлы йөзеңне эзләүчене Син кире какмыйсың.

¹² Мәдхияләр җырлагыз Сионда утырган Раббыга, кылган эшләрен игълан итегез халыкларга.

¹³ Чөнки түгелгән кан өчен хисап алучы, мазлумнарның аһ-зарларын истә тотучы Ул.

¹⁴ Кызган мине, и Раббым! Нәфрәт саклаучылардан газап чигүемне күрсәң иде дә үлем капкасыннан ераграк кылсаң иде!

¹⁵ Шулчак Сион капкалары төбендә, мине коткаруыңа сөенеп, Сиңа булган мактау сүзләремне сөйләр идем!

¹⁶ Казыган чокырларына халыклар үзләре төште, аяклары үзләре куйган ау тозагына эләкте.

¹⁷ Раббы Үзен гадел хөкеме белән танытты: яманнар үзләре корган тозакка капты.

¹⁸ Яманнар – Аллаһыны оныткан бар халыклар – үлеләр аймагына китәчәк.

¹⁹ Фәкыйрь-юксыл исә бөтенләйгә онытылмаячак, мазлумның өмете бөтенләйгә өзелмәячәк.

²⁰ И Раббы, күтәрел! Адәм баласы өстенлек алмасын, халыклар Синең каршыда хөкем ителсен!

²¹ И Раббы, дәһшәтеңне күрсәт халыкларга, алар бары тик бәндәләр генә – шуны белсеннәр!

²² И Раббы, нигә Син читтә торасың, кайгы-хәсрәт килгәндә, ник бездән яшеренәсең?

²³ Яман бәндә, тәкәбберләнеп, мазлумнарны эзәрлекли. Их, үзе төшсә иде үз тозагына!

²⁴ Ул, теләгемә ирештем, дип мактаныр, ачкүзле бәндә Раббыны сүгәр, Аны яманлар.

²⁵ Яман бәндә, эреләнеп, Раббыга йөз тотмас, аның уйларында Аллаһы өчен урын табылмас,

²⁶ һәр эшендә ул уңыш казаныр, Синең карар-кануннарыңны аңлаудан ерак торыр, дошманнарыннан көлепме көләр.

²⁷ Күңеленнән әйтер: «Мин тетрәнмәм! Һичкайчан авыр хәлгә төшмәм!»

²⁸ Авызы тулган аның ләгънәт, мәкер-ялган, янау белән – яманлык вә бозыклыктыр тел төбендә.

²⁹ Йорт-кура артына посып, гаепсезне сагалар ул, аулакта очратып, мескеннең җанын кыяр.

³⁰ Бичараны эләктереп алыр өчен, өнендәге арыслан кебек, яшеренеп сагалап торыр, аннары, ау ятьмәсенә эләктереп, өстерәп алып китәр.

³¹ Мескен бәндә, чарасыздан урталай бөгелеп, әнә шулай көчленең тырнагына кабар.

³² Яман кеше үзалдына: «Аллаһы кылмышларыбызны оныткан, йөзен-күзен каплаган һәм берни күрмәгәндер», – дияр.

³³ И Раббы, күтәрел! Кулыңны суз, Аллаһы! Онытма бичара мазлумнарны!

³⁴ Ни өчен яман кеше Аллаһыны санламый, «Ул миннән хисап сорамас!» дип уйлый?

³⁵ Әмма Сиңа барысы да мәгълүмдер, җәбер-золым, кимсетүне күреп торасың, кимсетелгәннәргә ярдәм кулы сузасың. Мескен кеше үзен Синең иркеңә тапшыра: үксез-ятимнең яклаучысы бары Син!

³⁶ Көч-егәрен сындырып ташла яманнар вә явызларның, эзе калмасын яманлыкларының!

³⁷ Раббы – мәңгедән-мәңгегә патшадыр, мәҗүси халыклар Аның җиреннән юкка чыгар.

³⁸ И Раббы, мазлумнарның теләкләрен Син ишетәсең, йөрәкләренә дәрман өстисең, аларны колак салып тыңлыйсың.

³⁹ Җирдәге адәмнәр бүтән янамасын дип, ятим вә изелгәннәрнең хакын хаклыйсың.