Зәбур 89 - Изге Язма

Дүртенче китап

¹ Аллаһы колы Мусаның догасы.

² И Хуҗа-Хаким, буыннан-буынгача Син безгә сыеныр урын булдың.

³ Таулар туганчы ук, җир вә дөнья яратылганчы ук, әзәлдән мәңгелеккәчә Син – Аллаһы.

⁴ Инсаннарны кабат туфракка кайтарганда: «Әй адәм балалары, кире кайтыгыз!» – дисең.

⁵ Хактыр: Синең өчен мең ел – үтеп киткән кичәге көн яки кыска бер төн кебек кенә.

⁶ Син кешеләрне ташу суыдай агызып китәсең; алар төнге төш кебек, таң атканда шытып чыккан үлән кебек: үлән иртән яшелләнеп чәчәк ата, ә кичен корып кибә.

⁷ Ачу-дәһшәтеңнән без шулай юкка чыгабыз, ярсуыңнан калтырап-тетрәнеп торабыз.

⁸ Безнең язык эшләр – Синең алдыңда, яшерен гөнаһларыбыз – якты йөзең каршысында.

⁹ Ачуыңны тоеп үтә көннәребез, елларыбыз бер көрсенеп куюдай тиз уза.

¹⁰ Гомеребез озынлыгы җитмеш елдыр, тазалыгың нык булганда, сиксән ел; анысының да күп өлеше авыр хезмәт вә газап эчендә үтә; тиз уза ул, һәм без очып китәбез.

¹¹ Кем белер Синең ачу-дәһшәтеңнең көчен, ярсуың китергән куркуның тирәнлеген?!

¹² Гомеребез көннәрен санарга өйрәнер өчен, зирәк акыл бир безгә.

¹³ Кайт, Раббы! Тагын күпме көтмәк кирәк? Колларыңа миһербанлы кулыңны суз.

¹⁴ Гомеребез ахырына кадәр сөенеп-куанып яшәр өчен, һәр иртәдә мәрхәмәтеңне тоеп уяныйк.

¹⁵ Газапка салган көннәрең, кайгы кичерткән елларың бәрабәренә шатлык-куанычлар белән сөендер безне!

¹⁶ Кылган эшләреңне – Үзеңнең колларың, шан-шөһрәтеңне аларның угыллары күрсен!

¹⁷ Хуҗа Аллабыз йөз нурын безгә юнәлтсен, кулларыбызның эшен уңышлы итсен, әйе, уңышлы итсен!