Зәбур 88 - Изге Язма

¹ Эзрах нәселеннән булган Эйтанның нәсыйхәте.

² Мәрхәмәтеңә, и Раббым, мәңге дан җырлаячакмын, авызым Синең тугрылыгыңны буыннан-буынга игълан итеп торачак.

³ Белеп әйтәм: мәрхәмәтең мәңгелек итеп яратылган, тугрылыгың күкләргә күтәреп куелган.

⁴ Син әйттең: «Сайлаган кешем – Давыт колым белән килешү төзедем, ант эчтем:

⁵ „Нәсел варисларың мәңге дәвам итәчәк, буыннан-буынга тәхетле булачак!“» – дидең.

⁶ И Раббы, күкләрдә – могҗизалы эшләрең, фәрештәләр җыенында тугрылык сыйфатың мактала.

⁷ Юкса күкләрдә Раббыга кем иш була алыр?! Илаһи затлардан кем Аңа тиңләшер?!

⁸ Аллаһы дәһшәтледер фәрештәләр җыенында, янәшәсендәгеләрнең һәммәсеннән дәһшәтлерәк Ул.

⁹ И Раббы, Күкләр Хуҗасы Алла! Синдәй кодрәтле тагын кем бар?! Тирә-ягыңны тугрылык сарып алган.

¹⁰ Син ярсулы диңгезләр өстеннән хакимлек итәсең, кубарылып чайкалган дулкыннарны тынычландырасың.

¹¹ Син Раһабны өзгәләп ташладың; көчле кулың белән дошманнарны куып тараттың.

¹² Күкләр Синеке, җир дә Синеке! Дөньяны һәм андагы бар нәрсәне Син яраттың;

¹³ төньякны вә көньякны бар иттең; Тавор вә Хәрмун таулары сөенеп исемеңне тәкрарлый.

¹⁴ Беләгең ныктыр, кулың көчле, уң кулың югары күтәрелгән.

¹⁵ Хаклык вә гаделлек – тәхетеңнең нигезедер; мәрхәмәт вә тугрылык – Синең юлдашың.

¹⁶ И Раббы, шатлык авазларын ишеткән халык бәхетледер! Ул Синең нурлы йөзең яктысында йөрер,

¹⁷ көннәр буе исемеңне телгә алып сөенер, хаклыгыңа таянып югары күтәрелер.

¹⁸ Чөнки Син – халкыңның көч-куәт бизәгедер; безгә күрсәткән илтифатың белән башыбызны югары чөябез.

¹⁹ Безнең калканыбыз – Раббыдан, патшабыздан, Исраилнең изге Алласыннан.

^20-21 Үзеңнең тугры бәндәләреңә иңдергән вәхидә Син: «Мин, халкым арасыннан бер гаярь сугышчыны – колым Давытны сайлап алып, аңа ярдәм иттем, аны югары күтәрдем, изге маем белән майладым.

²² Кулым аңа таяныч булыр, беләгемнән ул көч алыр, – дидең. –

²³ Дошман аны буйсындыра алмас, залимнәр аңа золым кылмас.

²⁴ Аның бар дошманын үз күзе алдында орып салырмын, үч-нәфрәт саклаучыны кырып юк итәрмен.

²⁵ Тугрылыгым, мәрхәмәтем аңа юлдаш булыр, исемемне телгә алып, башын ул югары чөяр.

²⁶ Аның кулын диңгезгәчә, уң кулын елгаларга кадәр сузармын.

²⁷ „Син минем Атам, Аллам, коткаручы Кыяташым!“ – дип эндәшер ул Миңа.

²⁸ Ул Минем беренчел-өлкән углым булыр, дөнья патшаларының иң бөегенә әверелер.

²⁹ Мәрхәмәтемнән аны беркайчан ташламам; аның белән төзегән килешүем бозылмас.

³⁰ Аның нәсел орлыгы мәңге дәвам итәр, тәхет еллары күктәге көннәр санынча булыр, – дидең. –

³¹ Инде әгәр угыллары Канунымны боза калса, Минем карарларны үтәмәсә,

³² Кануным кагыйдәләренә хилафлык кылып, боерыкларымны онытса,

³³ ул чакны Мин хөкемдар таягымны эшкә кушармын, кылган җинаятьләре, гөнаһлары өчен, бәрә-суга аларны кыйнармын, – дидең. –

^34-35 Әмма мәрхәмәтемнән аларны барыбер аермамын, тугрылыгыма, Килешүемә, авызымнан чыккан сүз-вәгъдәләремә хыянәт итмәмен.

³⁶ Бервакыт мөкатдәс исемем белән ант иттем бит Мин: „Давытка һич ялганламам“, – дип әйттем.

³⁷ Давытның нәсел орлыгы мәңге дәвам итәр, тәхете дә, кояш кебек, хозурымда булыр,

³⁸ күкләрнең тугры шаһиты ай кебек, мәңге шулай нык торыр!» – дидең.

³⁹ Әмма Син, Раббы, май сөрткән кешеңә сырт куйдың, ачу-дәһшәтең белән аны читкә тибәрдең;

⁴⁰ колың белән төзегән килешүне юкка чыгардың, аның таҗын җиргә ордың;

⁴¹ бөтен дивар-ихаталарын җимердең, кальга-калаларын хәрабәгә әйләндердең.

⁴² Үтеп барган һәркем аны талый-туный, күршеләр алдында ул мәсхәрәгә калды.

⁴³ Аңа каршы дошманнарга кул күтәрергә ирек куеп, Син аларның барчасын да сөендердең.

⁴⁴ Кылычының йөзен кайтардың, яу кырында аңа булышмадың;

⁴⁵ мәһабәтлеген тоныкландырдың, тәхетен җиргә аудардың;

⁴⁶ аның яшьлек көннәрен кыскарттың, үзен мәсхәрәгә урадың.

⁴⁷ И Раббы, кайчангача ачу-ярсуың уттай дөрләр, кайчангача бездән яшеренеп торырсың?

⁴⁸ Гомеремнең кыскалыгын онытмасаң иде. Фани тормыш өчен генә бар иттеңме адәм баласын?

⁴⁹ Бармы, дөньяда яшәп, үз үлемен күрмәгән, җанын үлеләр аймагыннан коткарып калган кеше?!

⁵⁰ И Хуҗа-Хаким, кайда Синең әүвәлге мәрхәмәтең? Син бит Давытка тугры булырга ант иттең.

^51-52 И Хуҗа-Хаким, кол бәндәләреңнең мәсхәрә ителүен, халык-кавемнәрнең мыскыллы сүзләрен йөрәгемдә йөртүемне, дошманнарыңның, и Раббы, ачы телләнүен, май сөрткән затыңның һәр адымын яманлавын оныта күрмә.

⁵³ Раббыга мәңге-мәңге мактау-шөкерләр яусын! Амин, амин!