Зәбур 40 - Изге Язма

¹ Җырчылар җитәкчесенә. Давытның мәдхиясе.

² Юксыл-мескенне кайгыртучы бәхетледер! Казалы көнендә Раббы аны коткарып калыр,

³ саклар, яшәтер аны; ил-җирендә бәхетле булыр ул; Раббы аны дошманы иркенә бирмәс,

⁴ хасталы чагында аны карап-багар, савыктырып, түшәгеннән күтәрер.

⁵ Мин әйттем: «И Раббым, кызган мине, шифа бир, чөнки Синең алда мин гөнаһ кылдым».

⁶ Дошманнарым, ачы телләнеп, минем хакта: «Дөмегеп, кайчан исеме онытылыр?» – диләр.

⁷ Берәрсе мине күрергә дип килсә, ялган сөйли, күңелендә бозык уйлар җыя, аннан, урамга чыккач, гайбәт таратып йөри.

⁸ Миңа нәфрәт саклаучылар һәммәсе, үзара чыш-пыш килеп, миңа каршы мәкер коралар.

⁹ «Аның башына бер чир ябышкан, ятагыннан бүтән тора алмас!» – диләр.

¹⁰ Икмәгемне бүлешкән ышанычлы дустым да миңа каршы баш күтәрде.

¹¹ Әмма Син, Раббым, кызганып, мине аякка бастыр, алардан үчне мин үзем алырмын.

¹² Әгәренки дошманым өстен чыгып тантана итмәсә, шулчак, димәк, миннән разый икәнеңне белермен.

¹³ Гаепсез булганыма Син мине сакларсың, һәрчак күз алдыңда тотарсың.

¹⁴ Исраилнең Раббы Алласына әзәлдән мәңгелеккәчә мактау-шөкерләр яусын! Амин, амин!