Зәбур 34 - Изге Язма

¹ И Раббым, миңа дәгъва кылучылар белән Үзең дәгъвалаш! Миңа каршы көрәшүчеләр белән Үзең көрәш!

² Көбә вә калканыңны ал да миңа ярдәмгә ашык!

³ Кылычыңны чыгар, сөңге вә айбалтаңны әзер тот, «Мин – синең Коткаручың!» диген!

⁴ Җаныма каныгучылар рисвай булып оятка калсыннар, миңа каршы мәкер коручылар хурланып кире чигенсеннәр!

⁵ Җил очырган кибәк сыман тузгысыннар, ә Раббының фәрештәсе артларыннан кусын!

⁶ Караңгы вә тайгак булсын йөрер сукмаклары, ә Раббының фәрештәсе эзәрлекләсен үзләрен!

⁷ Чөнки алар һичбер сәбәпсез яшерен ау кордылар, җанымны кыяр өчен, миңа чокыр казыдылар.

⁸ Көтмәгәндә афәт килсен башларына, яшерен ауларына үзләре эләксен, чокырга төшеп, һәлакәтне шунда тапсын!

⁹ Шулчак җаным Раббыдан разый булып куаныр, котылу биргәне өчен, бәхеткә төренер.

¹⁰ Минем һәрбер сөягем: «И Раббым, Сиңа тиң тагын кем бар?! Бичара мазлумны Син көчленең кулыннан, фәкыйрь-юксылны талаучыдан коткарасың!» – дип әйтер.

¹¹ Рәхимсезләр миңа каршы ялган шаһитлык итәләр, белмәгәннәрем турында сораулар биреп йөдәтәләр,

¹² яхшылыгыма каршы явызлык эшлиләр – җаным мескен бер ятим булып калды.

¹³ Ә мин бит хаста чакларында, тупас тукымага төренеп, аларга исәнлек теләп уразалар тоттым (алдасам, догаларым кабул булмасын!),

¹⁴ кардәш йә дус өчен кайгыргандай борчылып йөрдем, анасын югалткан угыл кебек, башым түбән салып хәсрәт кичердем.

¹⁵ Әмма мин егылгач, алар җыйнаулашып көлделәр, бергә тупланып миңа каршы һөҗүм иттеләр.

¹⁶ Денсезләр кебек миннән мыскыллап көлделәр, ачу белән тешләрен шыкырдаттылар.

¹⁷ И Раббым, кайчангача читтән күзәтүче генә булырсың икән? Сакла мине шулар каныгуыннан, хәятемне шул арысланнардан йолып ал!

¹⁸ Шулчак бөек җыенда Сиңа рәхмәтләр укырмын, күп санлы халкың арасында дан җырлармын!

¹⁹ Тиктомалдан мине дошман күрүчеләр тантана ясап сөенмәсеннәр, бер-беренә күз кысышып йөрмәсеннәр!

²⁰ Алар иминлекне яклап сүз әйтмәсләр, киресенчә, җирдә тыныч-имин яшәгәннәргә каршы хәйлә-мәкер корып көн күрерләр.

²¹ Минем алда авызларын шәрран ачып: «Һа, үз күзебез белән күрдек нәрсә кылганыңны!» – диярләр.

²² Син барысын да күрдең, Раббым, – дәшми калма! И Раббым, миннән ераклашма!

²³ Кузгал, уян, хак дәгъвамны яклап ярдәмгә кил, и Аллам минем, Хуҗа-Хакимем!

²⁴ Хаклыгың белән акла мине, и Раббы Аллам! Минем өстән тантана итмәсәче алар!

²⁵ «Әһә, безнеңчә булды!» диеп, эчтән куанып йөрмәсеннәр, «Аның башына җиттек!» димәсеннәр!

²⁶ Оятка калсыннар, рисвай булсыннар авыр хәлемне күреп сөенүчеләр, үзләрен миннән өстен куючылар хурлыкка төшсеннәр!

²⁷ Минем аклануны теләүчеләр исә шатлык вә куаныч татысыннар, һәрчак: «Колына иминлек теләгән Раббы бөектер!» – дисеннәр.

²⁸ Ә мин Синең хаклыгыңны телемнән төшермәм, Сиңа мактау сүзләремне көн дә яудырырмын.