Зәбур 2 - Изге Язма

¹ Ни дип чуалыша-котырына кавемнәр, ник халыклар булмастайны тормышка ашырмакчы?!

² Җир йөзенең патшалары баш күтәрә, Раббыга һәм Ул май сөрткән затка каршы тупланалар бергә илбашлары.

³ «Зынҗырларын өзик, – диләр алар, – өстебездән богауларын алып ташлыйк!»

⁴ Күк тәхетендә утыручы көләдер, Хуҗа-Хаким алардан каһкаһә илә көлә.

⁵ Ул аларны кисәтәчәк әле ачуы белән, куркуга салачак барчасын дәһшәте белән,

⁶ «Изге тавым Сионга Мин Үз патшамны утырттым», – диеп.

⁷ Мин, патша, Раббы фәрманын игълан итәм. Ул миңа әйтте: «Син – Минем углым, бүген Мин синең атаң булдым», – диде.

⁸ «Син Миннән сора, һәм Мин сиңа халыкларны мирас итеп бирәчәкмен: җир йөзенең дүрт кыйбласы синеке булыр», – диде.

⁹ «Халыкларны син тимер таяк белән җимерәчәксең, чүлмәк ваткан кебек, чәлпәрәмә итәчәксең», – диде.

¹⁰ Әй патшалар, акылыгызга килегез! Әй дөньяның илбашлары, гыйбрәтләр алыгыз!

¹¹ Раббыга курку вә хөрмәт, тетрәнү вә сөенеч белән хезмәт итегез,

¹² углына хөрмәт күрсәтегез! Юкса Аның ачуыннан юлыгызда һәлак булырсыз – Аның ачуы бик тиз дөрләп китәр. Раббыга сыенучылар һәммәсе бәхетледер!