Зәбур 16 - Изге Язма

¹ И Раббым, хакым-дәгъвамны тыңла, фөрьядымны ишет, хәйләсез иреннәрем әйткән догамны кабул ит!

² Миңа хөкемне Үзең белеп яса, хаклы икәнемне күзләрең күрсен!

³ Төнлә килеп, Син минем йөрәгемә текәлдең, сынап карадың да гаеп тапмадың, чөнки телем күңелдә булганны гына сөйли.

⁴ Адәми затлар ни генә кылса да, телеңнән төшкән сүзләрне тоттым мин, залимнәр юлыннан читләшеп йөрдем.

⁵ Адымнарым Синең юлда иде, читкә тайпылмады аяк табаннарым.

⁶ И Аллаһы, ялварып дәшәмен Сиңа – мине җавапсыз калдырмассың. Колак сал һәм сүзләремне ишет!

⁷ Күрсәт миңа могҗизалы мәрхәмәтеңне! Дошманнан Синдә сыену эзләүчене уң кул белән Син аралыйсың!

⁸ Күз карасын саклаган күк сакла мине, канатың астына алып сакла!

⁹ Яманнарның талавыннан, әйләнәмдә йөргән дошманнардан коткар мине!

¹⁰ Аларның йөрәкләрен май баскан, сөйләгән сүзләрендә тәкәбберлек.

¹¹ Артымнан эзәрлекләп, алар хәзер мине камыйлар, миннән күз алмыйча җиргә бәреп егар җай эзлиләр.

¹² Корбанына ташланырга әзер торган арыслан, яшерен җирдә посып яткан яшь арыслан кебек алар.

¹³ И Раббым, тор! Каршыларына төшеп егып сал аларны, кылычың белән коткар җанымны яманнардан;

¹⁴ Үз кулың белән, Раббым, ул адәмнәрдән – өлешләре шушы дөньяда булганнардан азат ит мине! Бир аларга мул итеп Үзең хәстәрләп куйганны, кирәгеннән артык итеп балаларына бир, оныкларына да шуннан өлеш чыгар!

¹⁵ Мин исә тәкъва булганга йөзеңне күрәчәкмен, уянып, Синең каршыңда хозурлык кичерәчәкмен.