Зәбур 141 - Изге Язма

¹ Раббыга мин кычкырып дәшәм, ялварулы аваз салам.

² Күңелем зарын Аңа ирештерәм, кайгы-сагышымны бәян итәм.

³ Рухым бик төшкән чакларда да Син минем юлымны белеп торасың. Мин йөргән сукмакларда яшерен аулар корылган иде.

⁴ Уңга борылып карадым да күз йөрттем: мине танып кабул итәр беркем юк; качып котылыр урын калмаган, инде мине кайгыртыр кем дә юк.

⁵ И Раббым, мин Сиңа эндәштем: «Син – минем сыену урыным, терекләр дөньясындагы өлешем!» – дидем.

⁶ Фөрьядыма колак сал, чөнки мин чарасыз калдым; эзәрлекләүчеләрдән коткар мине, чөнки алар миннән көчлерәк.

⁷ Җанымны тоткынлыктан йолып ал, һәм мин исемеңә рәхмәтләр укырмын. Миңа кылган игелекләреңә күрә тәкъва җаннар минем янга тупланыр.