Зәбур 139 - Изге Язма

¹ Җырчылар җитәкчесенә. Давытның мәдхиясе.

² И Раббым, явыз кешеләрдән арала мине, залимнәр кулыннан коткар!

³ Аларның күңелләре явыз ният белән тулган, җәнҗал куптарып йөриләр һаман.

⁴ Елан кебек, телләрен үткенлиләр, күзлекле елан агуы сеңгән сүзләренә.

⁵ Сакла мине, Раббым, яман бәндә кулыннан! Мине егарга теләгән залим кулыннан коткар!

⁶ Тәкәбберләр яшерен ятьмә җәйделәр, ау җепләре суздылар мине тотмак булып, юлларыма тозак куйдылар.

⁷ Раббыга мин әйттем: «Минем Аллам – Син! Ишет дога-гозеремне, и Раббым!» – дидем.

⁸ И Хуҗа-Раббым, кодрәтле Коткаручым, сугыш көнендә Син башымнан каплап торасың.

⁹ Яманнарны Син, Раббы, максатларына ирештермә, хәйлә-мәкерләре уңышка очрамасын иде баш калкыткан чакларында!

¹⁰ Мине сырып алганнарның авызларыннан түгелгән явызлыклары үз башына төшсен,

¹¹ өсләренә утлы күмер яусын, ут-ялкын эченә, чокыр төбенә атылсыннар, бүтән баш калкытыр булмасыннар!

¹² Явыз телле адәм җир йөзендә ныгый алмасын, залимнең явызлыгы аның үзен һәлакәткә илтсен!

¹³ Беләм ки, мазлумның дәгъвасын Раббы хәл итәр, гаделлекне дә юксылларга Ул кайтарыр.

¹⁴ Әйе, тәкъвалар Синең исемеңә рәхмәт укырлар, саф җанлылар Синең күз алдыңда йөрерләр.