Яхәзкыл 24 - Изге Язма

Тутыккан казан турындагы кинаяле хикәя

¹ Тугызынчы елда, унынчы айның унынчы көнендә миңа Раббы сүзе килеп иреште:

² – И адәм углы! Шушы, бүгенге көнне язып куй; бу көнне Бабил патшасы Иерусалимне чолгап алды.

³ Бу фетнәчел халыкка гыйбрәтле хикәят сөйлә, аларга, Хуҗа-Раббы болай дип әйтә, диген: «Казанны куй да су белән тутыр,

⁴ аңа ит кисәкләре сал, иң яхшы кисәкләрне – бот вә калак итен сал, иң шәп сөякләр куш.

⁵ Иң симез сарыкларны сайлап ал. Сөякләр астына утын өй, су кайнатып, сөякләрне пешер».

⁶ Хуҗа-Раббы болай дип әйтә: «Канга чумган шәһәргә, тутыккан һәм тутыгы купмый торган казанга кайгы! Жирәбә салып тормыйча, аннан ит кисәкләрен берәм-берәм алып ат.

⁷ Чөнки шәһәр халкы бөтен кешенең күз алдында шәрә кыяда кан койды; җиргә түгелсә, тузан белән капланыр иде ул.

⁸ Үч алыр өчен ярсуым кайнасын дип, әлеге канны Мин, күренеп торырлык итеп, шәрә кыяда калдырдым».

⁹ Хуҗа-Раббы болай дип әйтә: «Канга чумган шәһәргә кайгы! Учакка Мин дә утын өярмен.

¹⁰ Утын өстә, ут дөрләт, итне пешер, тәмләткечләр куш – сөякләре янып бетсен.

¹¹ Казанны күмер өстенә буш килеш куй – бакыры кызсын, эчендәге пычрагы эресен, тутыгы янып бетсен.

¹² Юк, тырышуым бушка булды, чөнки калын булып утырган тутыкны ут та бетерә алмады.

¹³ Синең азгынлыгың – әнә шул шакшылык ул. Мин сине чистартырга тырышып та, син чистармаганга күрә, сиңа булган ярсуым ташып түгелгәнче, синең чистарынасың юк.

¹⁴ Мин, Раббы, әйттем моны. Минем гамәл кылыр вакытым җитте. Мин Үземне тыймам, аяусыз һәм рәхимсез булырмын. Йөргән юлларың, кылган эшләрең буенча хөкем ителерсең син». Бу – Хуҗа-Раббы сүзе.

Яхәзкыл хатынының үлеме

¹⁵ Миңа Раббы сүзе килеп иреште:

¹⁶ – И адәм углы! Күзләреңә ямь бирүче кешеңне Мин синнән бер мизгелдә тартып алам; ләкин син хәсрәтләнмә, зарланма, күз яшеңне түкмә.

¹⁷ Эчеңнән генә ыңгыраш, үлгәннәргә матәм тотма: баш киемеңне вә аяк киемеңне салма, сакалыңны каплама, матәм икмәген ашама!

¹⁸ Бервакыт иртән мин халык белән сөйләштем, ә кичен минем хатыным вафат булды. Икенче көндә исә миңа кушылган эшне эшләдем.

¹⁹ Халык миннән: – Кылган гамәлләреңнең мәгънәсен безгә әйтмәссеңме? – дип сорады.

²⁰ Мин аларга: – Миңа Раббы сүзе килеп иреште, – дип җавап бирдем,

²¹ – Исраил халкына, Хуҗа-Раббы болай дип әйтә, диген: «Менә, Мин Үземнең изге йортымны – сез горурланган ныгытманы, күзегезгә ямь, җаныгызга шатлык булган нәрсәне нәҗеслим, сез калдырып киткән угыл-кызларыгыз кылычтан һәлак булыр.

²² Сез дә Мин эшләгәнне эшләрсез: сакалыгызны капламассыз һәм матәм икмәген ашамассыз,

²³ башыгызда баш киеме, аягыгызда аяк киеме булыр, хәсрәтләнмәссез дә, зарланмассыз да, кылган гөнаһларыгыздан әкрен генә сызып ыңгырашып торырсыз.

²⁴ Яхәзкыл сезнең өчен билге булыр: ул эшләгәнне сез дә эшләрсез; шул вакыт килгәч, Минем Хуҗа-Раббы икәнемне белерсез».

^25-26 И адәм углы, Мин аларның ныгытмасын, күзләренең ямен, җаннарының шатлыгын, угыл вә кызларын тартып алган көндә синең янга качып котылган берәү килер һәм сиңа бу хәбәрне җиткерер.

²⁷ Ул көнне, синең телең ачылып, аның белән сөйләшә башларсың, инде бүтән дәшми тормассың, алар өчен билге булырсың, һәм Минем Раббы булуымны белерләр.