Сефания 2 - Изге Язма

Тәүбәгә килергә өндәү

¹ Әй йөгәнсез халык, җыелыгыз, тизрәк җыйналыгыз!

² Раббының әмере тормышка ашканчы, көннәр җилгә очкан кибәк сыман узып киткәнче, Раббының ачы каһәре, Аның ярсулы көне өстегезгә ябырылганчы,

³ Раббыны эзләгез! И-и шушы илнең тыйнак-карусыз бәндәләре, Раббы кануннарын үтәүчеләр, тәкъвалыкка омтылыгыз, күндәм булыгыз! Шул чагында, бәлки, Раббының ачуы кузгалган көнне котылып кала алырсыз.

Көнбатыш тарафтагы халыкларга Раббы хөкеме

⁴ Газа шәһәрен ташлап китәчәкләр, Ашкылун бушап калачак, Ашдод халкы көн уртасында куып чыгарылачак, Экрон төбе-тамыры белән йолкып алыначак.

⁵ Диңгез буенда урнашкан илнең халкына, керетиләргә – кайгы! Әй Кәнган, пелештиләр җире, Раббының сүзе сиңа төбәлгән: «Мин сине юк итәм, халкыңнан һичкем исән калмаячак!» – ди Ул.

⁶ Диңгез буендагы төбәкләр көтүче чатырлары, сарык утарлары корылган көтүлек җирләргә әйләнер.

⁷ Бу төбәктә Яһүдә халкының исән калганнары терлекләрен көтәр, кичләрен Ашкылун шәһәрендәге йортларында йокларга ятар. Чөнки Раббы Аллалары, аларны кайгыртып, элеккеге рәхәт-имин тормышларын насыйп итәр.

Мәабиләр вә аммониләргә Раббы чыгарган хөкем

⁸ Күкләр Хуҗасы Раббы, Исраил Алласы болай ди: «Мәабиләрнең ни рәвешле Минем халкымны мыскыл итүен, аммониләрнең ни рәвешле хурлавын, „Җирегезне тартып алабыз“ дип масаюларын ишеттем Мин.

⁹ Шуңа күрә Үз Затымнан ант итәм: мәабиләр иле Сәдүм шәһәре хәленә төшәр, аммониләр иле Гамура шәһәре сыман булыр: кычыткан баскан ташландык җиргә, тоз чокырына әйләнер! Халкымның исән калганнары, аларны талап, җирләрен үзләренә милек итеп алыр».

¹⁰ Тәкәббер булган өчен, Күкләр Хуҗасы Раббы халкын мәсхәрәләп көлгән, аларны хурлаган өчен бирелгән җәза бу.

¹¹ Раббы аларны куркуга салыр, җир йөзендәге барлык илаһларны юк итәр. Диңгез буйларында яшәүче барлык халыклар Раббыга сәҗдә кылыр, һәрберсе үз йортында Аңа баш ияр.

Көньяктагы вә төньяктагы халыкларга Раббы хөкеме

¹² Сез дә, хәбәшиләр, Раббы кылычыннан һәлак булырсыз!

¹³ Аннары Ул Үзенең кулын төньяк тарафка сузар – Ашшурны юк итәр: Ниневә шәһәрен хәрабәгә, чүл кебек корып кипкән урынга әйләндерер.

¹⁴ Ул җирдә терлек көтүе һәм төрле җанварлар ял итәргә туктар. Тирә-якта аунап яткан терәк баганалар арасында кыр ябалагы вә керпе яшәр, тәрәзәләрдән кош тавышлары ишетелеп торыр. Эрбет такталар кубып, бусагалар кибеп җимерелер.

¹⁵ Хәвеф-хәтәрсез яшәгән, үзалдына масаеп, «Миңа тиң кала юктыр!» дигән бөек шәһәр әнә шул хәлгә төшәр, хәрабәгә, кыргый җәнлекләр оясына әверелер! Аның яныннан узганда, һәркем кулын селтәп сызгырып куяр.