Нәхәмия 4 - Изге Язма

Диварны төзекләндерүгә каршы торучылар

¹ Дивар коруыбызны ишеткәч, Санбаллат ачуыннан тәмам кайнап чыкты. Яһүдиләрне мәсхәрәләп,

² үзенең туганнары һәм Самарея гаскәриләре алдында ул болай диде: – Бу мескен яһүдиләр нәрсә эшләргә җыеналар? Диварны яңадан күтәрергә, корбаннар китерергә уйлыйлармы? Төзү эшләрен бер көндә бетермәкче булалармы? Янып беткән, хәрабәгә әйләнгән ташларга җан өрмәкчеме алар?

³ Ә аның янында басып торган аммони Тобия: – Төзесеннәр әйдә, аларның таш диварына төлке сикереп менсә дә, җимерелергә тора ич! – диде.

⁴ Мин дога кылып әйттем: «Йа Аллабыз, безне ничек түбәнсеткәннәрен ишет тә үз начарлыкларын кире үзләренә кайтар: дошманга табыш булып әсир китсеннәр.

⁵ Аларның гаепләрен кичермә, гөнаһларын исеңнән чыгарма, чөнки алар төзүчеләрне кимсетте».

⁶ Без диварны күтәрә бирдек, һәм ул яртысына кадәр төзелеп бетте. Халык бөтен күңелен биреп эшләде.

⁷ Иерусалим диварларының корылуын, җимерелгән урыннарның төзәтелүен ишетеп, Санбаллат, Тобия, шулай ук гарәпләр, аммониләр вә ашдодлыларның бик нык ачуы чыкты.

⁸ Шуннан соң алар, безгә комачауламакчы булып, Иерусалимгә каршы сугыш ачарга ниятләделәр.

⁹ Без Аллабызга догалар кылдык һәм, алардан сакланыр өчен, көн-төн каравыл тордык.

¹⁰ Яһүдә халкы: – Чүп ташучыларның хәле бетте, ә чүп-чар күп; без диварны төзеп бетерә алмабыз! – дип зарланырга тотынды.

¹¹ Дошманнарыбыз исә үзара: «Безнең бәреп керүебезне һәм аларны кырып бетерүебезне белми дә, сизми дә калырлар – шуннан эш тукталачак!» – диде.

¹² Дошманнарыбыз күршесендә яшәүче яһүдиләр, төрле тарафлардан килеп: «Сезгә һөҗүм итәргә җыеналар», – дип, безне кат-кат кисәттеләр.

¹³ Шуннан соң мин шәһәр диварының тышкы ягындагы иңкүлекләргә, ачык урыннарга, ыру-гаиләләргә бүлеп, кылыч-сөңге вә ук-җәяләр белән коралланган кешеләр куйдым.

¹⁴ Мин аларның һәммәсен карап чыктым да дәрәҗәле кешеләргә, башлыкларга вә бүтән кешеләргә әйттем: – Курыкмагыз алардан! Бөек вә дәһшәтле Хуҗа-Хакимебезне исегездә тотыгыз! Кардәшләрегез, угыл-кызларыгыз, хатыннарыгыз һәм яшәгән йортларыгыз өчен көрәшегез! – дидем.

¹⁵ Безгә каршы корган ниятләреннән хәбәрдар булуыбызны дошманнарыбыз ишетеп белде. Аларның хәйләләрен Аллаһы юкка чыгарды, һәм без төзелә торган дивар янына кайттык – һәркайсыбыз үз эшенә кереште.

^16-17 Шул көннән башлап, халкымның бер өлеше эш белән мәшгуль булды, ә калганнары исә, сөңге-калкан тотып, сугыш киемнәре киеп, сакта торды. Халык башлыклары дивар торгызуда катнашкан барча яһүдиләргә терәк булды. Йөк ташучылар бер кулында сугыш коралы тотып эшләде,

¹⁸ төзүчеләрнең дә билендә кылыч иде. Һәм быргычы һәрчак минем янда булды.

¹⁹ Дәрәҗәле кешеләргә, башлыкларга һәм бүтәннәргә мин: – Эш бик күп, ә без бөтен дивар буйлап таралганбыз, бер-беребездән еракбыз, – дидем. –

²⁰ Шуңа күрә, быргы кычкырта башлауга, тавыш килгән якка йөгерегез. Аллабыз безнең якта сугышачак!

²¹ Эшебезне без әнә шул рәвешле дәвам иттек; ә халыкның икенче өлеше кояш чыкканнан алып йолдызлар калыкканга кадәр кулыннан сөңгесен төшермәде.

²² Ул көннәрдә мин халыкка: – Һәркем үзенең кешеләре белән төнгә Иерусалимдә калсын. Төнлә сакта торырбыз, ә көндезен эшләрбез, – дидем.

²³ Мин үзем дә, кардәшләрем, хезмәтчеләрем һәм янымдагы сакчыларым да киенгән килеш йокладык, уң кулыбыздан коралны төшермәдек.