Нахум 2 - Изге Язма

Ниневәнең җимерелүе

¹ Синең өскә җимерүче дошман килә, Ниневә: ныгытмаларыңа сакчылар куй, юлларны күзәт, билеңне ныгытып бу да бар көчеңне бер йодрыкка төйнә!

² Чөнки Раббы Ягъкубның – Исраилнең бөеклеген кире кайтарыр, гәрчә бөлдерүчеләр инде илне вәйран итеп, йөзем куакларына кадәр бар нәрсәне кырып бетергән булса да.

³ Дошман баһадирлары кызыл калкан тоткан, сугышчылары куе кызыл кием кигән; сугышка әзерләнгән көнне арбалары ялт-йолт итә, сөңгеләре чайкала.

⁴ Ялкындай ялтырап, яшендәй атылып, урамнар буйлап арбалар чаба, мәйданнардан ашкынып уза.

⁵ Дошман үзенең гаскәрбашларына фәрман биреп, тегеләр абына-абына шәһәр диварына, җимерүче җайланма янына омтыла.

⁶ Елга капкалары инде ачылган, сарай җимерелә.

⁷ Хәл ителгән: шәрә калган Ниневә әсирлеккә китәчәк. Аның кол кызлары, күкрәкләрен төя-төя, күгәрченнәр кебек ыңгыраша.

⁸ Ниневә хәзер суы агып киткән буа кебек булды: качып баручыларга: «Туктагыз, туктагыз!» – дип кычкыралар, тик һичкем әйләнеп кайтмый.

⁹ «Урлагыз көмешләрен, алтыннарын урлагыз! Бихисап зур Ниневәнең байлыгы!» – дип кычкыра баскынчылар.

¹⁰ Ниневә таланган, бушап калган, тәмам бөлгән! Куркудан йөрәкләр туктап кала, тез буыннары калтырый; гәүдәләр дер-дер килә, йөзләр ап-ак.

¹¹ Арысланның өне, яшь арысланнар туена торган урын кайда хәзер? Анда ата вә ана арыслан үзләренең балалары белән йөри, һәм аларга куркыныч янамый иде.

¹² Балаларын туйдырыр өчен, арыслан күпме киек өзгәләде, ана арысланнары өчен күпме корбаннар буды, табыш белән – мәгарәсен, ботарланган киек белән өнен тутырды!

¹³ «Менә, Мин сиңа каршы чыгам! – ди Күкләр Хуҗасы Раббы. – Мин синең арбаларыңны яндырырмын – алар төтенгә әйләнер; кылыч синең яшь арысланнарыңны юк итәр; син инде җир йөзендә үтереп-талап көн күрмәссең, илчеләреңнең тавышы бүтән ишетелмәс».