Хабаккук 2 - Изге Язма

¹ Күзәтү урынына – манарага менеп басыйм, Раббының миңа нәрсә әйтүен, зарлануыма каршы ни дип җавап бирүен көтим.

Раббыдан җавап

² Раббы миңа җавап биреп әйтте: «Сиңа иңгән вәхине язып куй, аны такталарга аңлаешлы итеп яз, хәтта йөгереп барган кеше дә бер карауда укырлык булсын.

³ Чөнки әлеге вәхи киләчәктәге билгеле бер вакытка карый, һәм бу вакытның якынлашып килүе турында сөйли, алдамый; тиз генә гамәлгә ашмаса да көт син аны – һичшиксез киләчәк ул, тоткарланмаячак».

⁴ Менә, күңеле саф булмаган кеше тәкәббердер! Ә тәкъва кешене иманы яшәтәчәк.

⁵ Дөрестән дә, тәкәббер кеше байлыкка алдана. Ул тынычлана алмый: авызын үлеләр аймагы кебек зур итеп ача – үлем кебек һич кенә дә туя белми. Ул барлык кавемнәрне буйсындыра, барлык халыкларны кул астына җыя.

Явыз халыкка килгән кайгы

⁶ Әмма әлеге әсирләр барысы да: «Бүтәннәрне талап, рәһен итеп алган әйберләрне кире бирмичә баеган халыкка – кайгы! Бер азагы булыр моның!» – дип, синнән көлмәсләрме, мыскыллап җырламаслармы?!

⁷ Синнән бурычка алганнар, уянып, көтмәгәндә күтәрелер дә сине дәһшәткә салыр, һәм син аларның табышына әйләнерсең.

⁸ Байтак халыкларны талаган, адәмнәрнең канын койган, аларның илләрен, шәһәрләрен туздырып бетергән өчен, синең үзеңне бөлгенлеккә төшерерләр.

⁹ Афәт тырнагына эләкмәс өчен, үз оясын югарыда корып, хәрәм юл белән байлык туплаучыга – кайгы!

¹⁰ Күпме халыкларны юк итеп, син үз йортыңның яманатын тараттың, үз башыңа бәла алдың.

¹¹ Хәтта йорт диварындагы ташлар да, аларга кушылып, агач өрлекләр дә сиңа каршы шаһитлык итәрләр.

¹² Кан өстендә шәһәр төзүчегә, җинаять кылып, ныгытма коручыга – кайгы!

¹³ Хактыр: халыклар үзләрен юкка алҗыта – аларның эшләгәне утка азык булачак. Моны шулай Күкләр Хуҗасы Раббы хәл итеп куйган.

¹⁴ Диңгезләр су белән тулган кебек, җир йөзе Раббы данын танып белү белән тулачак.

¹⁵ Ялангач бәдәннәрен тамаша кылыйм дип, күршеләренә ачу катыш шәраб эчертүчегә – кайгы!

¹⁶ Син дан белән түгел, хурлык белән тукланырсың. Эч әйдә, шәрә тәнеңне күрсәт! Раббының уң кулындагы җәза касәсе сиңа да килеп җитәр – даның хурлык белән алышыныр.

¹⁷ Шулай, Ливан җирендә кылган залимлегең үз башыңа төшәр, андагы җанварларны кырган өчен, син дер калтырап яшәрсең. Син адәм каны койдың, илгә, шәһәрләргә – анда яшәүчеләргә җәбер-золым кылдың.

¹⁸ Кеше кулы ясаган поттан ни файда?! Пот-санәм – ялган остаз ул, нәрсәгә өйрәтә ала ул?! Аны ясаган һөнәрче үзе аңа иман итсә дә, аның илаһы – бары тик телсез сын гына.

¹⁹ Агачка: «Уян!», телсез ташка: «Торып бас!» – дип әйтүчегә – кайгы! Алтын-көмеш белән капланган андый җансыз илаһ берәр нәрсәгә өйрәтә аламы?!

²⁰ Раббы исә Үзенең изге йортындадыр; Аның алдында бар дөнья тын калсын!