Ишагыйя 57 - Изге Язма

Исраил халкының хыянәте

¹ Тәкъва кешеләр һәлак була, әмма моңа беркемнең дә йөрәге сызламый. Тугры кешеләр юкка чыга. Тәкъва кешеләр, үлеп, явызлыктан котылалар, һәм шушы хәлнең асылына берәү дә төшенми.

² Туры юлдан йөрүчеләр тынычлыкка ирешә – мәңгелек урыннарына ял итәргә ята.

³ «Әй сез, сихерче хатын балалары, хыянәтче вә фахишә хатын токымы, бире килегез!

⁴ Кемне мәсхәрәлисез сез? Кемгә авызыгызны зур итеп ачасыз, телегезне чыгарасыз? Әй җинаять балалары, ялган орлыгы түгелме сез?!

⁵ Имәннәр арасында, киң ябалдашлы һәр агач астында дәртегез котыра, тарлавыкларда, салынкы кыя ташлар астында балаларыгызны корбанга китерәсез.

⁶ Тарлавыктагы шома ташлар – синең яраткан потларың! Алар – синең язмышың, и Исраил! Син аларга шәраб вә икмәк бүләге китердең. Шушыларны күреп, Мин канәгать булырга тиешме?!

⁷ Син үзеңнең ятагыңны биек тау башына менгердең дә шунда корбан китерергә бардың.

⁸ Ишек-бусагаң артына мәҗүсиләрнең тамгаларын куйдың; Мине ташлап калдырып, ятагыңны җәйдең дә шунда менеп яттың, үз сөяркәләрең белән килешү беркеттең, шәһвәт белән аларның шәрәлегенә текәлдең.

⁹ Молых илаһына син зәйтүн мае күтәреп бардың, бик күп хушбуйлар сарыф иттең; илчеләреңне еракка, хәтта үлеләр дөньясына – тирәнгә җибәрдең.

¹⁰ Озын юлда син арыдың, ләкин: „Өметем бетте!“ – дип әйтмәдең, яңа көч таптың, хәлсезлек сизмәдең.

¹¹ Миңа тугрылыгыңны бозарлык, Мине исеңнән чыгарырлык, йөрәгеңнән сызып ташларлык дәрәҗәдә кемнән курыктың соң син, кемнән котың алынды? Мин озак дәшми торгангамы, Миннән курыкмый башладың?

¹² Синең „тәкъва“ эшләреңне Мин фаш итәрмен – алар синең файдага булмас!

¹³ Җыйган илаһларың ярдәм сорап кычкырган чагыңда коткарырмы сине?! Аларның һәммәсен өермә очырып алып китәчәк, искән җил сибеп җибәрәчәк. Ә Миндә сыену урыны эзләгән кеше шушы җирне биләмәгә алачак, изге тавыма хуҗа булачак».

Хәсрәт кичерүчеләргә юаныч

¹⁴ Раббы әйтә: «Юл салыгыз, юл салыгыз, тигезләгез юлны! Халкым юлындагы барлык киртәләрне алып ташлагыз!»

¹⁵ Мәһабәт вә бөек, мәңге яшәүче, исеме Изге булган Зат болай ди: «Мин изге биеклектә яшәсәм дә, хәсрәтлеләр, төшенкелеккә бирелгәннәр янындамын – Мин аларның рухын күтәрермен, йөрәген терелтермен!

¹⁶ Мин сездән һәрчак гаеп эзләмәм, бертуктаусыз ярсуымны түкмәм, юкса Минем хозурымда кешеләрнең рухы, Мин барлыкка китергән җаны хәлдән таяр иде.

¹⁷ Комсызлык кебек гөнаһлары өчен халкыма ачуым кабынды, һәм Мин аларны җәзаладым, ярсып, йөземне яшердем; ләкин алар, үҗәтләнеп, йөрәкләре кушкан юлдан бара бирделәр.

^18-19 Мин аларның юлларын күреп тордым, тик шулай да аларны дәвалап савыктырырмын, Үзем җитәкләп алып барырмын, юатырмын, хәсрәтлеләрнең теленә шатлыклы сүзләр салырмын. Ерактагыларга да, якындагыларга да – тынычлык-иминлек! – ди Раббы. – Мин аларны дәвалармын!

²⁰ Ә явызлар – һич туктамый котырынган, дулкыннары яр буена ләм вә пычрак чыгарган диңгез кебек.

²¹ Явызларга тынычлык булмас!» – ди Аллам.