Иремия 4 - Изге Язма

¹ «Миңа әйләнеп кайтсаң иде, Исраил, кире кайтсаң иде, – дип белдерә Раббы. – Җирәнгеч потларыңны Минем күз алдымнан алып ташласаң, бүтән адашып йөрмәсәң,

² ант иткәндә, дөреслек, гаделлек вә тәкъвалык белән: „Раббы Үзе шаһиттыр!“ – дип әйтсәң иде. Шул чагында халыклар Минем фатихамны алырга омтылыр һәм Минем белән мактаныр иде».

³ Яһүдә вә Иерусалим кешеләренә Раббы болай дип әйтә: «Сөрелмәгән җирне сукалагыз, чәнечкеле үлән арасына иген чәчмәгез!

⁴ Үзегезне Миңа – Раббыга багышлап, йөрәкләрегезне сөннәткә утыртыгыз, әй Яһүдә халкы вә Иерусалимдә яшәүчеләр! Югыйсә Минем ачуым явыз гамәлләрегез аркасында ут кебек кабыныр һәм сүнмәстәй булып дөрләп китәр».

Төньяктан килүче афәт

⁵ Бөтен илдә быргы кычкыртыгыз, Яһүдәдә игълан итегез, Иерусалимдә белдерегез: «Җыеныгыз, ныгытылган шәһәрләргә китик! – дип сөрән салыгыз. –

⁶ Сионга барып сыеныр өчен ишарә бирегез – байрак күтәрегез! Хәвефсез урынга качыгыз, туктамагыз, чөнки Мин төньяктан бәла, зур һәлакәт җибәрәм».

⁷ Әнә, чытырманлыктан чыккан арыслан сыман, халыкларны кыручы үз урыныннан кузгалды. Ул синең җиреңне, Яһүдә, чүлгә әйләндерергә дип килә – синең шәһәрләрең җимереләчәк, кешесез калачак.

⁸ Шулай булгач, тупас тукымага төренеп елагыз, үкерегез, чөнки Раббының ачу-ярсуы безне читләтеп үтмәячәк.

⁹ «Ул көнне, – дип белдерә Раббы, – патшаның да, түрәләрнең дә йөрәкләре тетрәнер, руханиларның коты алыныр, пәйгамбәрләр гаҗәпкә калыр».

¹⁰ Мин шунда: – Йа Хуҗа-Раббы! Син бу халыкны вә Иерусалимне «Сезгә тынычлык килер!» дигән вәгъдәң белән алдадыңмыни? Бугазыбызга инде кылыч килеп терәлгән бит! – дидем.

¹¹ Шул вакытта Иерусалим халкына Раббы болай дип әйтер: – Бичара халкыма сахрадагы шәрә калкулыклардан кайнар җил исә. Мондый җилдә ашлык җилгәрү, кибәктән аеру мөмкин түгел –

¹² Минем әмерем буенча искән ул җил артык көчледер. Шулай, халыкка Үз хөкемемне игълан итәр вакыт җитте.

¹³ Менә, дошман болыт кебек күтәрелә, аның арбалары өермә кебек, атлары бөркетләрдән җитезрәк. Аһ, кайгы безгә! Һәлак булдык без!

¹⁴ «Котылыр өчен, йөрәгеңдәге явызлыкны юып төшер, Иерусалим! Бозык уйлар кайчанга кадәр яшәр икән синдә? – ди Раббы. –

¹⁵ Дан шәһәреннән инде тавыш ишетелә, Эфраим тауларыннан бәла турында хәбәр килә.

¹⁶ Халыкларга игълан итегез, Иерусалимгә җиткерегез: „Ерак илдән баскынчылар килә, Яһүдә шәһәрләре өстендә аларның сөрәнләве яңгырый.

¹⁷ Басу-кырларны саклаучылар сыман, алар Иерусалимне урап алдылар, чөнки әлеге шәһәр Миңа каршы күтәрелеп чыкты“. Бу – Раббы сүзе.

¹⁸ Тоткан юлың, кылган гамәлләрең шушы хәлгә төшерде сине, Яһүдә! Сиңа бирелгән ачы җәза бу – йөрәгеңә кадәр үтеп керә ул».

Җирнең вәйран булуына Иремиянең кайгыруы

¹⁹ Аһ, авыртудан сызланам мин – газапларым көчледер! Аһ, йөрәгем яна, дөп-дөп кага! Тыныч кала алмыйм мин, чөнки дошманнарның быргы тавышын, сөрәнләп кычкыруын ишетәм.

²⁰ Бәла артыннан бәла ябырыла, бөтен җир вәйран хәлдә; күз ачып йомган арада – чатырларым, мизгел эчендә чатырларымның пәрдәләре таланды.

²¹ Кайчанга кадәр яу байрагы күз алдымда торыр? Кайчанга кадәр быргы авазлары колагымда яңгырар?

²² «Минем халкым аңгыра, – ди Раббы, – алар Мине белми; ахмак бала сыман алар, акыллары җитми; явызлык кылырга оста, яхшылык кылу исә кулларыннан килми».

²³ Мин җиргә күз салдым – ул сурәтсез вә буп-буш, күккә күз салдым – анда яктылыкның әсәре дә юк.

²⁴ Тауларга күз салдым – алар селкенә, барлык калкулыклар тирбәлеп тора.

²⁵ Әйләнә-тирәдә кеше заты күренми, күк кошлары да очып-таралышып беткән,

²⁶ уңдырышлы җирләр чүлгә әйләнгән, Раббының ачу-ярсуыннан андагы барлык шәһәрләр җимерелгән.

²⁷ Раббы болай ди: «Бар җир бушап калачак, ләкин аны тәмам юк итмәячәкмен!

²⁸ Җир кайгырып елар, күкләр каралыр. Моны Мин әйттем һәм сүземнән кире кайтмаячакмын, карар кылдым һәм карарымны үзгәртмәячәкмен.

²⁹ Җайдаклар вә укчылар күтәргән шау-шудан шәһәрләрнең бар халкы качып бетәр: алар куе урманнарга китәр, тау-ташлар арасына менеп яшеренер. Барча шәһәрләр ташландык булыр – анда һичбер кеше калмас».

³⁰ Ә син, җимерелүгә дучар ителгән шәһәр, нәрсәгә дип куе кызылдан киенәсең, алтын бизәнгечләреңне тагасың, күзләреңә сөрмәләр тартасың? Син юкка бизәнәсең! – Сөяркәләрең сиңа мәсхәрә белән карый, алар сине үтерергә тели.

³¹ Бала табучы хатын сыман кычкырган, беренче баласын тудыручы хатын кебек ыңгырашкан тавыш ишетәм. Сион-кыз шулай интегеп ыңгыраша, кулларын сузып: «Ни кайгы! Үтерүчеләрне күреп, җаным сыкрый!» – дип өзгәләнә.