Иремия 13 - Изге Язма

Киндер билбау

¹ Раббы миңа әйтте: – Бар, киндер билбау сатып ал да билеңә бу, ләкин суга чылатма, – диде.

² Мин, Раббы кушканча, билбау сатып алдым һәм аны билемә буып куйдым.

³ Аннары миңа тагын Раббы сүзе килеп иреште:

⁴ – Сатып алып билеңә буган билбавыңны ал да юлга чык, Перат елгасы буена бар һәм аны кыядагы ярыкка яшереп куй.

⁵ Мин, Раббы кушканча Перат янына барып, аны яшереп куйдым.

⁶ Байтак көннәр узганнан соң, Раббы миңа: – Перат буена бар да Мин сиңа яшереп куярга кушкан билбауны кире ал, – диде.

⁷ Мин, Перат буена барып, күмеп куйган урыннан билбавымны казып алдым; билбау черегән, бернигә яраксыз булып калган иде.

⁸ Шунда миңа Раббы сүзе килеп иреште.

⁹ – Раббы болай ди: «Яһүдәнең тәкәбберлеген, Иерусалимнең чамасыз горурлыгын Мин менә шулай юкка чыгарырмын!

¹⁰ Әйткәннәремне тыңлаудан баш тарткан бу явыз халык үзенең үҗәт йөрәге кушканча яши, хезмәт итәр һәм сәҗдә кылыр өчен, чит илаһларга иярә. Алар шушы черек билбау кебек бернигә яраксыз булып калырлар.

¹¹ Билбау кешенең биленә ничек якын булса, Мин дә бөтен Исраил вә Яһүдә халкын Үземә шулай якынайткан идем. Алар Минем халкым булыр, исемемә мактау вә дан-шөһрәт китерер, дип өметләнгән идем, ләкин алар сүзләремә колак салмадылар».

Шәраб савытлары

¹² Син, Иремия, аларга шушы сүзләрне җиткер: «Раббы, Исраил Алласы, болай ди: „Һәр шәраб савытын шәраб белән тутырырга кирәк“. Алар сиңа әйтерләр: „Без һәрбер шәраб савытын шәраб белән тутырырга кирәклеген белмибезме әллә?!“ – диярләр.

¹³ Ә син аларга, Раббы болай дип җавап бирә, диген: „Шушы җирдә яшәүче бар кешене – Давыт тәхетендә утыручы патшаларны, шулай ук руханиларны вә пәйгамбәрләрне, Иерусалимнең бар халкын исергәнче шәраб белән тутырырмын.

¹⁴ Мин аларны бер-берсе белән, хәтта аталары белән угылларын бәрелешергә мәҗбүр итәрмен, – дип белдерә Раббы, – беркемне кызганмам һәм аямам, рәхимсез рәвештә юк итүдән тайчанмам“».

Яһүдә халкына әсирлек куркынычы янавы

¹⁵ Тыңлагыз һәм күңелегезгә сеңдерегез, тәкәббер булмагыз! Чөнки моны Раббы әйтте.

¹⁶ Раббы җир йөзенә караңгылык иңдергәнче, эңгер-меңгердә аякларыгыз тауларда абынганчы, Раббы Аллагызны данлагыз! Сез яктылык көтәрсез, ә Ул аны тоташ күләгәгә, дөм караңгыга әйләндерер.

¹⁷ Әгәр әйткәннәргә колак салмасагыз, минем күңелем яшертен генә сыктар, тәкәбберлегегез аркасында күземнән елга булып яшьләрем агар, чөнки Раббы көтүе әсирлеккә алына.

¹⁸ «Патша белән патшаның анасына син, Иремия, болай диген: „Тәхеттән түбәнрәк төшеп утырыгыз, чөнки даныгызның таҗы башыгыздан төшеп китте“».

¹⁹ Нәгеб шәһәрләре чолгап алынган, аларга үтеп керердәй кеше юк. Яһүдәнең бар халкы әсир ителгән, бөтенләе белән сөрген киткән.

²⁰ Күзләреңне күтәреп, төньяктан килүчеләргә кара әле, Иерусалим: сиңа тапшырылган көтү, шәп-шәп сарыкларың кайда соң?

²¹ Син остазлык кылган аркадашларыңны Раббы синең өстән хакимлек итәргә билгеләсә, ни әйтерсең? Бала табучы хатын кебек газапланмассыңмы икән?!

²² Син үзеңнән: «Нигә болар башыма төште икән?» – дип сорасаң, җавап мондый булыр: «Бихисап күп гөнаһларың өчен итәгең күтәрелгән синең, үзең хур булгансың».

²³ «Хәбәши – тәненең төсен, юлбарыс үзенең тапларын үзгәртә аламы?! Явызлык кылырга өйрәнгәнгә, сез дә шулай игелек кыла алмыйсыз.

²⁴ Чүлдән искән җил кибәкне туздыргандай, Мин сезне төрле якка сибәрмен.

²⁵ Сиңа чыккан жирәбә, Мин бүлеп биргән өлеш әнә шулдыр, Иерусалим, – дип белдерә Раббы, – чөнки син Мине оныттың, ялганга ышандың.

²⁶ Әнә шуның өчен итәгеңне йөзеңә каплармын – хур итәрмен Мин сине.

²⁷ Мин синең уйнашлык итүеңне, дәртләнеп кешнәвеңне, кырларда, калкулыкларда оятсызланып фәхешлек кылуыңны күреп тордым. Кайгы сиңа, Иерусалим! Син пакьләнгәнче, күпме гомерләр үтәр икән әле?»