Әюб 17 - Изге Язма

Әюбнең өмете

¹ Рухым сынды минем, көннәрем сүнеп бара, кабер читендә мин.

² Тирә-юнем мыскыл итүчеләр белән тулган, алар, мәсхәрәләп, күземне дә ачтырмыйлар.

³ Зинһар, минем урынга Җавап бирүчем бул! Яклап, үзенең канаты астына алырлык тагын кемем бар?!

⁴ Мәсхәрә итүчеләрнең зиһенен томаладың Син, шул рәвешчә аларга җиңәргә ирек бирмәдең.

⁵ Кеше үзенең дусларын мәҗлескә җыя, ә балалары ачтан интегә.

⁶ Аллаһы бар кеше алдында миннән бер көлке ясады, алар минем йөземә төкерәләр.

⁷ Кайгыдан күзләрем томанланды, гәүдәм бер күләгә генә булып калды –

⁸ намусы булганнар моны күреп офтана, гаепсез адәмнәрнең денсезләргә ачуы кабара.

⁹ Тик шулай да тәкъва кеше юлдан һич тайпылмас, кулы чиста кеше тагы да куәтләнер.

¹⁰ Ә менә сез һәммәгез кире әйләнеп кайтыгыз! Арагыздан акыллы бер кеше табармынмы икән?

¹¹ Көннәрем узып китте, өметләрем, йөрәгем ашкынулары чәлпәрәмә килде.

¹² Ә дусларым төнне „көн“ дип ышандырмакчылар, алар: „Яктылык – якын гына!“ – ди, әмма тирә-якта бары караңгылык.

¹³ Әгәр үлеләр дөньясы минем йортым булса, караңгылыкка ятагымны җәйсәм,

¹⁴ каберемне: „Син – минем атам“, – дип, суалчаннарны: „Сез – минем анам вә сеңелләрем“, – дип атасам,

¹⁵ ә кайда соң алайса минем өметем?! Өметемне минем кем күрер?!

¹⁶ Өметем дә үзем белән бергә үлеләр дөньясының капка төбенә иңәр – аның белән бергә туфракка әйләнербез».