غزل غزلها 2 - مژده برای عصر جدید

¹ من گل نرگس شارون و سوسن دشتها هستم.

محبوب

² محبوبهٔ من در بین دختران، مانند سوسنی است در میان خارها.

محبوبه

³ محبوب من در میان جوانان، همچون درخت سیبی است در بین درختان جنگل. خوش و سرمست در زیر سایه‌اش می‌نشینم و میوه‌اش در دهانم شیرین و گواراست.

⁴ او مرا به تالار ضیافت خود آورد و پرچم محبّتش را بالای سرم برافراشت.

⁵ مرا با کشمش نیرو ببخشید و جانم را با سیب تازه کنید! زیرا من بیمار عشق او هستم.

⁶ دست چپ او زیر سرم است و با دست راست خود مرا در آغوش می‌کشد.

⁷ ای دختران اورشلیم، شما را به غزالها و آهوان صحرا قسم می‌دهم که عشق ما را برهم مزنید!

غزل دوم محبوبه

⁸ من صدای محبوبم را می‌شنوم که جست‌و‌خیز‌کنان از روی کوهها و تپّه‌ها به سوی من می‌آید.

⁹ محبوب من همچون غزال و بچّه آهوست. او در پشت دیوار ایستاده و از پنجره نگاه می‌کند.

¹⁰ محبوبم به من می‌گوید: «ای دلبر من، ای زیبای من، برخیز و بیا.

محبوب

¹¹ زیرا زمستان گذشته است و موسم باران به پایان رسیده است.

¹² گُلها از زمین روییده‌اند و زمان نغمه‌سرایی رسیده است. آواز فاخته در مزرعهٔ ما گوشها را نوازش می‌دهد.

¹³ درختان انجیر میوه به بار آورده، و رایحهٔ شکوفه‌های تاکها، هوا را عطرآگین ساخته است. ای عزیز من، ای زیبای من، برخیز و با من بیا!»

¹⁴ ای کبوتر من که در شکاف صخره‌ها و در پشت سنگها پنهان شده‌ای، بگذار که روی تو را ببینم و صدایت را بشنوم، زیرا صدایت سحرانگیز و روی تو قشنگ است.

¹⁵ روباه‌ها را بگیرید، روباه‌های کوچک را بگیرید که تاکستانها را خراب می‌کنند، زیرا تاکستانهای ما شکوفه کرده‌اند.

محبوبه

¹⁶ محبوب من از آن من است و من از آن او. او گلّه خود را در بین سوسن‌ها می‌چراند.

¹⁷ ای محبوب من، پیش از آنکه نسیم سحرگاهی بوزد و سایه‌ها بگریزند، نزد من بیا. مانند غزال و بچّه آهو بر کوههای «باتر» به سوی من بیا.