مزامیر 107 - مژده برای عصر جدید

در ستایش مهربانی خدا

¹ خداوند را سپاس بگویید، زیرا که نیكوست و محبّت او پایدار و ابدی است.

² آنانی که به وسیلهٔ خداوند نجات یافته‌اند بگویند، که خداوند آنان را از دست دشمنانشان رهایی داده است

³ و آنان را از شرق و غرب، از شمال و جنوب، از سرزمینهای بیگانه بازگردانیده است.

⁴ بعضی‌ها در بیابان آواره و سرگردان بودند و شهری نداشتند تا در آن سکونت نمایند.

⁵ گرسنه و تشنه بودند و جانشان به لبشان رسیده بود.

⁶ در آن تنگنا، نزد خداوند فریاد کردند، و او آنها را از پریشانی نجات داد.

⁷ سپس آنها را از راهی مستقیم به شهری هدایت کرد که بتوانند در آن ساکن گردند.

⁸ آنها باید از خداوند به‌خاطر محبّت پایدار و کارهای فوق‌العاده‌ای که برای انسان انجام داد شکرگزار باشند.

⁹ او تشنگان را سیراب می‌کند و گرسنگان را با خوراکهای نیکو سیر می‌گرداند.

¹⁰ برخی در تاریکی و ظلمت، در زندان، در غُل و زنجیر به سر می‌برند.

¹¹ زیرا از کلام خدا سرپیچی کردند و احکام خدای قادر متعال را بجا نیاوردند.

¹² زیر بار کار و زحمت، پشت آنها خم شده، از پای افتاده بودند و کسی به کمكشان نرسید.

¹³ در آن تنگنا، نزد خداوند فریاد کردند و او آنها را از پریشانی نجات داد.

¹⁴ آنان را از تاریکی و ظلمت بیرون آورد و از غُل و زنجیر اسارت آزاد کرد.

¹⁵ آنها باید از خداوند به‌خاطر محبّت پایدار و کارهای فوق‌العاده‌ای که برای انسان انجام داد شکرگزار باشند.

¹⁶ زیرا او دروازه‌های برنزی و میله‏های آهنین را درهم شکسته است.

¹⁷ بعضی به‌خاطر روش گناه‌آلود خود رنج می‌کشیدند و به سبب شرارتهای خویش در عذاب بودند.

¹⁸ اشتهای خود را از دست داده و پایشان به لب گور رسیده بود.

¹⁹ در آن تنگنا، نزد خداوند فریاد کردند و او آنها را از پریشانی نجات داد.

²⁰ او با کلامش آنها را شفا داده از مرگ رهانید.

²¹ پس آنها باید خداوند را به‌خاطر محبّت پایدارش و کارهای فوق‌العاده‌ای که برای انسان انجام داده شکر کنند.

²² برایش قربانی تشکّر تقدیم کنند و با سرودهای شاد، کارهای او را بیان نمایند!

²³ بعضی با کشتی به دریا رفته، به تجارت مشغول شدند.

²⁴ آنها کارهای خداوند و کارهای عجیب او را در عمق دریاها مشاهده کردند.

²⁵ به فرمان او بادی شدید برخاست و امواج دریا را متلاطم ساخت.

²⁶ کشتی‌ها گاهی به هوا پرتاب می‌شدند و گاهی به اعماق آب فرو می‌رفتند و سرنشینان آنها از ترس، نیمه‌جان شده بودند.

²⁷ مانند مستان تلو‌تلو می‌خوردند و عقل خود را از دست داده بودند.

²⁸ در آن تنگنا، نزد خداوند فریاد کردند و او آنها را از پریشانی نجات داد.

²⁹ توفان را آرام کرد و امواج دریا ساکت شد.

³⁰ آنها از آرامی خوشحال شدند و خداوند آنها را به بندر مقصود رسانید.

³¹ آنها باید خداوند را به‌خاطر محبّت پایدار و کارهای فوق‌العاده‌ای که برای انسان انجام داده، شکر کنند.

³² عظمت و جلال او را در میان مردم بیان کنند و او را در حضور رهبران ستایش نمایند.

³³ خداوند رودخانه‌ها را به بیابان تبدیل می‌کند و چشمه‌های آب را خشک می‌سازد.

³⁴ زمینهای حاصلخیز را به‌خاطر ساکنان شریر آن به شوره‌زار مبدّل می‌نماید.

³⁵ بیابانها را به برکه‌های آب، و زمینهای خشک را به چشمه‌سار تبدیل می‌کند.

³⁶ مردمان گرسنه را در آنجا ساکن می‌سازد تا برای خود شهری بسازند.

³⁷ در آنجا به زراعت می‌پردازند و تاکستان غرس می‌کنند و حاصل آن را برمی‌چینند.

³⁸ قوم خود را برکت داد و فرزندان آنان را بسیار ساخت و نگذاشت که گلّه‏ها و رمه‏های ایشان کم شوند.

³⁹ چون قوم خدا، توسط ظلم و ستم دشمنان شکست می‌خوردند و به آنها توهین می‌شد،

⁴⁰ خداوند رهبران ظالم را خوار و ذلیل و در ویرانه‏ها آواره ساخت.

⁴¹ امّا نیازمندان را از رنج رهانید و تعداد خانواده‌هایشان را مانند گلّه‏ها زیاد کرد.

⁴² مردمان نیك، اینها را می‌بینند و خوشحال می‌شوند، امّا شریران خاموش می‌گردند.

⁴³ خردمندان به اینها دقّت کنند و محبّت پایدار خداوند را به یاد داشته باشند.