ایّوب 30 - مژده برای عصر جدید

¹ امّا اکنون آنهایی که از من جوانتر هستند، و من عار داشتم که پدرانشان با سگهای من از گلّه‌ام نگهبانی نمایند، مسخره‌ام می‌کنند.

² آنها یک عدّه اشخاص تنبل بودند که کاری از دستشان ساخته نبود.

^3-4 آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

⁵ از اجتماع رانده شده بودند و مردم با آنها مانند دزدان رفتار می‌کردند.

⁶ در غارها و حفره‌ها زندگی می‌کردند و در بین صخره‌ها پناه می‌بردند.

⁷ مثل حیوان زوزه می‌کشیدند و در زیر بوته‌ها با هم جمع می‌شدند.

⁸ گروهی بیکاره و بی‌نام و نشان هستند که از اجتماع طرد شده‌اند.

⁹ اکنون آنها می‌آیند و به من می‌خندند و مرا بازیچهٔ دست خود ساخته‌اند.

¹⁰ آنها با نفرت با من رفتار می‌کنند و فکر می‌کنند برای من خیلی خوب هستند، آنها حتّی به صورتم آب دهان می‌اندازند.

¹¹ چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آنها به مخالفت من برخاسته‌اند.

¹² فتنه‌گران از هر سو به من حمله می‌کنند و اسباب هلاکت مرا مهیّا کرده‌اند.

¹³ راه مرا می‌بندند و به من آزار می‌رسانند و کسی نیست که آنها را باز دارد.

¹⁴ ناگهان از هر طرف بر من هجوم می‌آورند و بر سر من می‌ریزند.

¹⁵ ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزّت و آبرویم بر باد رفته، و سعادتم مانند ابر از بین رفته است.

¹⁶ اکنون جانم به لب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.

¹⁷ شبها استخوانهایم درد می‌کنند و لحظه‌ای آرام و قرار ندارم.

¹⁸ خداوند یقهٔ مرا می‌گیرد و لباسم را دور من می‌پیچاند

¹⁹ خدا مرا در گل ولای افکنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.

²⁰ نزد تو ای خدا، زاری و فریاد می‌کنم، امّا تو به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، ولی تو به من توجّه نمی‌نمایی.

²¹ تو بر من رحم نمی‌کنی و با قدرت بر من جفا می‌‌کنی.

²² مرا در میان تندباد می‌اندازی و در مسیر توفان قرار می‌دهی.

²³ می‌دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همهٔ موجودات تعیین کرده‌ای، می‌سپاری.

²⁴ چرا به کسی‌که از پا افتاده و برای کمک التماس می‌نماید، حمله می‌‌کنی؟

²⁵ آیا من برای کسانی‌که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا به‌خاطر مردم مسکین و نیازمند، غصّه نخوردم؟

²⁶ امّا به عوض خوبی، بدی دیدم و به عوض نور، تاریکی نصیبم شد.

²⁷ دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده‌ام.

²⁸ ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم. در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم.

²⁹ همنشین من شغال و شترمرغ دوست من شده است.

³⁰ پوست بدنم سیاه شده، به زمین می‌ریزد و استخوانهایم از شدّت تب می‌سوزند.

³¹ آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.