ایّوب 3 - مژده برای عصر جدید

شکایت ایّوب

¹ بالاخره ایّوب لب به سخن گشود و روزی را که متولّد شده بود نفرین کرد:

ایّوب

^2-3 لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

⁴ آن روز تاریک شود، خدا آن را به یاد نیاورد و نور در آن ندرخشد.

⁵ در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود؛ ابر تیره بر آن سایه افکند و کسوف آن را بپوشاند.

⁶ آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد، در خوشی با روزهای سال شریک نشود، و جزء شبهای ماه به حساب نیاید.

⁷ آن شب، شبی خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.

⁸ آنهایی که می‌توانند هیولای دریایی را رام سازند، آن شب را نفرین کنند.

⁹ در آن شب ستاره‌ای ندرخشد و به امید روشنایی باشد، امّا سپیدهٔ صبح را نبیند،

¹⁰ زیرا رحم مادرم را نبست و مرا به این بلاها دچار کرد.

¹¹ چرا در وقت تولّدم نمردم و چرا زمانی که از رحم مادر به دنیا آمدم، جان ندادم؟

¹² چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت و پستان به دهنم نهاد؟

^13-15 اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

¹⁶ چرا مانند جنین سقط شده دفن نشدم؛ مانند طفلی که هرگز روشنایی را ندید.

¹⁷ زیرا در گور، مردمان شریر به کسی آسیب نمی‌رسانند و اشخاص خسته آرامش می‌یابند.

¹⁸ در آنجا حتّی زندانیان در صلح و صفا با هم به سر می‌برند و صدای زندانبان را نمی‌شنوند.

¹⁹ کوچک و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می‌باشد.

²⁰ چرا کسانی‌که بدبخت و اندوهگین هستند در روشنی به سر می‌برند؟

²¹ آنها در آرزوی مرگ هستند، امّا مرگ به سراغشان نمی‌آید و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می‌باشند

²² و چقدر خوشحال می‌شوند، وقتی‌که می‌میرند و در گور می‌روند.

²³ چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند و راههای امید را از هر سو بسته می‌بینند؟

²⁴ به جای غذا، غم می‌خورم و اشک و زاریم مانند آب جاری است.

²⁵ از آنچه می‌ترسیدم و وحشت می‌کردم، به سرم آمد.

²⁶ آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.