ایّوب 17 - مژده برای عصر جدید

¹ روح من شکسته و عمر من به پایان رسیده و پایم به لب گور رسیده است.

² در همه‌جا می‌بینم که چگونه مردم مرا مسخره می‌کنند.

^3-4 خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

⁵ کسی‌که برای کسب منفعت از دوستان خود بدگویی کند، فرزندانش کور می‌شوند.

⁶ خدا مرا مایهٔ تمسخر مردم ساخته و آنها به رویم تف می‌کنند.

⁷ چشمانم از غم تار گشته‌اند و از من سایه‌ای بیش باقی نمانده است.

⁸ آنانی که خود را درستکار می‌دانند، تعجّب می‌کنند؛ و آنها همگی مرا به بی‌خدایی متّهم کرده‌اند.

⁹ اشخاص نیک در کارهای خوب پیشرفت می‌نمایند و روز‌به‌روز قویتر می‌گردند.

¹⁰ اگر همه بیایید و در برابر من بایستید، گمان نمی‌کنم که بتوانم شخص فهمیده‌ای در بین شما پیدا کنم.

¹¹ عمر من به پایان رسیده است و آرزوهایم همه نقش بر آب شده‌اند.

¹² دوستانم می‌گویند: «از پی شامِ تاریک، روز روشن می‌آید.» امّا خودم می‌دانم که من همیشه در تاریکی باقی خواهم ماند.

¹³ یگانه آرزوی من این است که به دنیای مردگان بروم و آنجا خانهٔ ابدی من باشد.

¹⁴ گور را پدر و کِرمی را که مرا می‌خورد، مادر و خواهر خود خواهم خواند.

¹⁵ امید من کجاست؟ چه کسی آن را برایم پیدا می‌کند؟

¹⁶ امید من با من به گور نمی‌رود و با هم یک‌‌جا خاک نمی‌شویم.