ایّوب 16 - مژده برای عصر جدید

ایّوب

^1-2 من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

³ تا به کی به این حرفهای بیهوده ادامه می‌دهید؟ آیا شما باید همیشه حرف آخر را بزنید؟

⁴ اگر من هم به جای شما بودم می‌توانستم چنین سخنانی بگویم و به عنوان اعتراض سر خود را تکان بدهم.

⁵ امّا من شما را نصیحت می‌کردم و با سخنان گرم، شما را تسلّی می‌دادم.

⁶ هرچه بگویم، از درد و رنج من کاسته نمی‌شود و اگر هم ساکت بمانم، دردم دوا نخواهد شد.

⁷ زیرا تو ای خدا، مرا از زندگی خسته کرده‌ای و خانواده‌ام را از بین برده‌ای.

⁸ تو عرصه را بر من تنگ کردی و دشمن من شدی. من لاغر و استخوانی شده‌ام و مردم این را نتیجهٔ گناهان من می‌دانند.

⁹ تو با خشم خود، گوشت بدنم را پاره کرده‌ای، با دیدهٔ نفرت به من نگاه می‌کنی و مرا دشمن خود می‌پنداری.

¹⁰ مردم مرا مسخره می‌کنند و به دور من جمع شده به روی من سیلی می‌زنند.

¹¹ خدا مرا به دست مردم ظالم و شریر سپرده است.

¹² من زندگی آرام و آسوده‌ای داشتم، امّا او گلوی مرا گرفت و مرا تکه‌تکه کرد. حالا هم مرا هدف خود قرار داده،

¹³ تیرهای خود را از هر سو به سوی من پرتاب می‌کند، مرا زخمی می‌کند و رحمی نشان نمی‌دهد.

¹⁴ او مانند یک جنگجو حمله می‌کند و پی‌در‌پی مرا زخمی می‌کند.

¹⁵ لباس سوگواری پوشیده و در خاک ذلّت نشسته‌ام.

¹⁶ از بس گریه کرده‌ام، چشمانم سرخ شده و دیدگانم را تاریکی فراگرفته است.

¹⁷ امّا من شخص شریری نیستم و دعای من از صمیم قلب است.

¹⁸ ای زمین، خون مرا مپوشان و مگذار فریاد عدالت‌خواهی من خاموش گردد.

¹⁹ شاهد من در آسمان است و برای من شفاعت می‌کند.

²⁰ دوستان من مسخره‌ام می‌کنند، امّا من سیل اشک را در حضور خدا جاری می‌سازم

²¹ و نزد او التماس می‌کنم که به عنوان یک دوست به من گوش بدهد و حرفهای مرا بشنود.

²² زیرا بزودی می‌میرم و به جایی می‌روم که از آنجا امید بازگشت نیست.