เพลงสดุดี 137 - พระคริสตธรรมคัมภีร์ไทย ฉบับอมตธรรมร่วมสมัย

สดุดี 137

¹ ที่ริมฝั่งแม่น้ำของบาบิโลน เรานั่งลงและร่ำไห้ เมื่อระลึกถึงศิโยน

² เราแขวนพิณของเราไว้ ที่ต้นปอปลาร์

³ เพราะที่นั่น ผู้คุมขอให้เราร้องเพลง ผู้ทรมานเราสั่งให้เราร้องเพลงแห่งความยินดี พวกเขาพูดว่า “ไหนร้องเพลงแห่งศิโยนให้ฟังสักบทซิ!”

⁴ เราจะขับร้องบทเพลงขององค์พระผู้เป็นเจ้า ในดินแดนต่างด้าวได้อย่างไร?

⁵ เยรูซาเล็มเอ๋ย หากเราลืมเจ้า ขอให้มือขวาของเราลืมความชำนาญเถิด

⁶ ขอให้ลิ้นของเราเกาะติดเพดานปาก หากเราลืมเจ้า หากเราไม่ได้ถือว่าเยรูซาเล็มเป็นสุดยอดแห่งความชื่นชมยินดี

⁷ ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ขอทรงจดจำสิ่งที่ชาวเอโดมได้ทำ ในวันที่กรุงเยรูซาเล็มแตก พวกเขาโห่ร้องว่า “พังมันเลย” “ทลายให้ถึงรากถึงโคนเลย!”

⁸ โอ ธิดาแห่งบาบิโลนเจ้าจะพินาศย่อยยับ ความสุขมีแก่ผู้ที่คืนสนองเจ้า อย่างสาสมกับที่เจ้าได้ทำกับเรา

⁹ แก่ผู้ที่จับลูกเล็กเด็กแดงของเจ้า แล้วฟาดลงกับก้อนหิน