โยบ 7 - พระคริสตธรรมคัมภีร์ไทย ฉบับอมตธรรมร่วมสมัย

¹ “มนุษย์ไม่ต้องดิ้นรนตรากตรำในโลกเหมือนทหารที่ถูกเกณฑ์หรอกหรือ? ชีวิตของเขาไม่เหมือนชีวิตลูกจ้างหรอกหรือ?

² เหมือนทาสที่ใฝ่หายามเย็นหลังเลิกงาน เหมือนลูกจ้างตั้งตารอเวลารับค่าจ้าง

³ ข้าก็เช่นกัน ได้รับส่วนปีเดือนอันไร้ผล ได้รับคืนวันอันทุกข์ลำเค็ญ

⁴ เมื่อข้านอนลงข้าก็คิดว่า ‘อีกนานไหมกว่าจะได้ตื่น?’ ค่ำคืนช่างยืดยาวจริงๆ ข้านอนกระสับกระส่ายจนรุ่งสาง

⁵ ร่างของข้าเต็มไปด้วยหนอนและแผลตกสะเก็ด ผิวหนังของข้าปริแตกและกลัดหนอง

⁶ “ชีวิตของข้าผ่านไปเร็วกว่ากระสวยของช่างทอ แล่นไปสู่จุดจบอย่างสิ้นหวัง

⁷ ข้าแต่พระเจ้า โปรดระลึกว่าชีวิตของข้าพระองค์นั้นเพียงอึดใจเดียว ตาของข้าพระองค์จะไม่เห็นความสุขอีก

⁸ ตาของผู้ที่เห็นข้าพระองค์ตอนนี้ ต่อไปก็จะไม่เห็นอีกแล้ว พระองค์จะทอดพระเนตรหาข้าพระองค์ แต่ข้าพระองค์ไม่อยู่เสียแล้ว

⁹ เหมือนเมฆสลายตัวและลับหายไป คนที่ลงไปยังหลุมฝังศพก็ไม่หวนคืนมาอีก

¹⁰ เขาจะไม่มีวันได้กลับบ้านอีกเลย เขาจะไม่เป็นที่รู้จักในแถบนั้นอีก

¹¹ “ฉะนั้นข้าพระองค์จะไม่นิ่งอยู่ ข้าพระองค์จะพูดออกมาด้วยความทุกข์ระทมใจ ข้าพระองค์จะพร่ำบ่นด้วยความขมขื่นในดวงวิญญาณ

¹² ข้าพระองค์เป็นทะเลหรือสัตว์ร้ายแห่งห้วงลึกกระนั้นหรือ พระองค์จึงทรงวางยามเฝ้าข้าพระองค์ไว้?

¹³ เมื่อข้าพระองค์คิดว่าการนอนหลับจะช่วยปลอบใจ และฟูกนุ่มๆ จะทำให้ข้าพระองค์คลายทุกข์ที่พร่ำบ่นถึงอยู่

¹⁴ ถึงกระนั้นพระองค์ก็ยังเขย่าขวัญข้าพระองค์ด้วยความฝัน ทำให้ข้าพระองค์หวาดหวั่นด้วยนิมิตต่างๆ

¹⁵ ดังนั้นให้ข้าพระองค์อึดอัดใจและตายไป ยังดีกว่าอยู่ในร่างกายอย่างนี้ต่อไป

¹⁶ ข้าพระองค์เบื่อหน่ายชีวิต ข้าพระองค์ไม่ขออยู่ค้ำฟ้า โปรดทิ้งข้าพระองค์ไว้ตามลำพังเพราะวันเวลาของข้าพระองค์ไม่มีความหมาย

¹⁷ “มนุษย์นั้นสำคัญไฉนหนอ พระองค์จึงเอาพระทัยใส่เขาขนาดนั้น?

¹⁸ ที่พระองค์จะต้องตรวจตราเขาอยู่ทุกเช้า และทดสอบเขาอยู่ทุกขณะ

¹⁹ พระองค์จะทรงหันไปทางอื่น หรือปล่อยข้าพระองค์ไว้ตามลำพังแม้สักครู่เดียวไม่ได้เลยหรือ?

²⁰ ข้าแต่พระเจ้าผู้ทรงเฝ้าดูมนุษยชาติ หากข้าพระองค์ได้ทำบาป ข้าพระองค์ได้ทำอะไรต่อพระองค์เล่า? เหตุใดทรงกระทำให้ข้าพระองค์ตกเป็นเป้าของพระองค์? และทำให้ชีวิตข้าพระองค์เป็นภาระแก่พระองค์?

²¹ ทำไมหนอพระองค์จึงไม่อภัยความผิดพลั้ง และยกโทษบาปของข้าพระองค์? ในเมื่ออีกไม่นานข้าพระองค์ก็จะนอนลงกลางธุลีดิน พระองค์จะทรงเสาะหาข้าพระองค์ แต่ข้าพระองค์ไม่อยู่เสียแล้ว”