โยบ 10 - พระคริสตธรรมคัมภีร์ไทย ฉบับอมตธรรมร่วมสมัย

¹ “ข้าเกลียดชีวิตของข้าเสียจริง ฉะนั้นข้าจะพร่ำบ่นตามอำเภอใจ จะระบายความขมขื่นในวิญญาณของข้า

² ข้าจะทูลพระเจ้าว่าขออย่าทรงตัดสินว่าข้าพระองค์ผิดเท่านั้น โปรดบอกด้วยว่าพระองค์ทรงตั้งข้อหาอะไรต่อข้าพระองค์

³ ทรงพอพระทัยหรือที่จะบีบคั้นข้าพระองค์ และไม่ไยดีผู้ที่เป็นหัตถกิจของพระองค์ ในขณะที่ทรงยิ้มให้แผนการของคนชั่วร้าย?

⁴ พระองค์ทรงมีพระเนตรอย่างตาของคนหรือ? พระองค์ทรงเห็นอย่างมนุษย์หรือ?

⁵ วันของพระองค์เหมือนวันของมนุษย์หรือ? ปีของพระองค์เหมือนปีของมนุษย์หรือ?

⁶ พระองค์จึงต้องค้นหาความผิดของข้าพระองค์ และขุดคุ้ยบาปของข้าพระองค์

⁷ ทั้งๆ ที่ทราบว่าข้าพระองค์ไม่ได้ทำผิด และไม่มีใครสามารถช่วยข้าพระองค์จากเงื้อมพระหัตถ์ของพระองค์ได้

⁸ “พระหัตถ์ของพระองค์ทรงสร้างและทรงปั้นข้าพระองค์มา บัดนี้กลับจะทรงทำลายข้าพระองค์หรือ?

⁹ ขอทรงระลึกว่าพระองค์ทรงปั้นข้าพระองค์ขึ้นมาจากดิน บัดนี้จะทรงเปลี่ยนข้าพระองค์กลับไปเป็นธุลีดินอีกหรือ?

¹⁰ พระองค์ไม่ได้ทรงเทข้าพระองค์ลงเหมือนเทน้ำนม และกวนข้าพระองค์เหมือนเนยแข็งหรือ?

¹¹ ทรงห่อหุ้มข้าพระองค์ด้วยเนื้อกับหนัง และทรงถักร้อยข้าพระองค์เข้าด้วยกันโดยกระดูกกับเส้นเอ็นไม่ใช่หรือ?

¹² พระองค์ประทานชีวิตให้ และทรงสำแดงความกรุณาแก่ข้าพระองค์ และในการจัดเตรียมของพระองค์ ทรงเฝ้าพิทักษ์รักษาจิตวิญญาณของข้าพระองค์

¹³ “แต่นี่คือสิ่งที่พระองค์ซ่อนไว้ในพระทัย และข้าพระองค์รู้ว่าพระองค์ทรงดำริเช่นนี้

¹⁴ คือหากข้าพระองค์ทำบาป พระองค์ทรงเฝ้าดูอยู่ และไม่ปล่อยให้ข้าพระองค์ลอยนวลไปได้

¹⁵ หากข้าพระองค์ทำผิด วิบัติก็เกิดกับข้าพระองค์! ถึงแม้ข้าพระองค์ไม่ผิด ข้าพระองค์ก็ยังไม่อาจโงหัวขึ้นมาได้ เพราะข้าพระองค์รู้สึกอัปยศอดสูยิ่งนัก และจมอยู่ในห้วงความทุกข์ทรมานของข้าพระองค์

¹⁶ หากข้าพระองค์เงยหน้าขึ้น พระองค์ก็ทรงย่างเข้าหาเหมือนราชสีห์ และแสดงฤทธิ์อำนาจอันน่าครั่นคร้ามของพระองค์ต่อข้าพระองค์

¹⁷ พระองค์ทรงเบิกพยานใหม่ๆ มากล่าวหาข้าพระองค์ และกริ้วข้าพระองค์มากยิ่งขึ้น กองกำลังของพระองค์ถาโถมเข้าใส่ข้าพระองค์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

¹⁸ “ถ้าเช่นนั้นพระองค์ทรงนำข้าพระองค์ออกมาจากครรภ์มารดาทำไม? ข้าพระองค์อยากจะตายตั้งแต่ยังไม่มีใครเห็น

¹⁹ ถ้าเพียงแต่ข้าพระองค์ไม่เคยเกิดมาเป็นตัวเป็นตน หรือพอออกจากครรภ์มารดาก็ตรงดิ่งไปสู่หลุมฝังศพเลย!

²⁰ ชีวิตสั้นๆ ของข้าพระองค์ใกล้จะดับแล้วไม่ใช่หรือ? ขอทรงหันไปจากข้าพระองค์เถิด เผื่อข้าพระองค์อาจจะมีเวลาชื่นใจสักชั่วขณะหนึ่ง

²¹ ก่อนจะไปสู่ที่ที่ไปแล้วไม่ได้กลับมาอีก สู่ดินแดนแห่งความหม่นหมองและเงามืดมิด

²² ดินแดนแห่งค่ำคืนอันมืดสนิท มีแต่เงามืดมิดและความวุ่นวาย ที่ซึ่งแม้แต่ความสว่างก็ยังเหมือนความมืด”