2 Corintianach 12 - Tiomnadh Nuadh (MacEachen) 1875

XII. CAIB. A sheallaidhnean ʼsa thaisbeanan: air a bheumadh le Satan: ʼeagal á muinntir Chorint.

¹ Ma ʼs fheudar dhomh uaill a dhianamh (cha n-eil sin freagrach gu dearbh), thig mi nis gu seallaidhnean us taisbeanan an Tighearna.

² Is aithne dhomh duine ann an Criosta bho chionn cheithir bliadhnʼ-diag (co-dhiu ʼsann sa choluinn cha n-aithne dhomh, no as a choluinn cha n-aithne dhomh, aig Dia tha brath) a leithid so de dhuine ghlacadh suas gus an treas neamh.

³ Agus is aithne dhomh a leithid so de dhuine (co-dhiu ʼsann sa choluinn no as a choluinn cha n-aithne dhomh, aig Dia tha brath),

⁴ Gun do ghlacadh suas do phàrras e; ʼs gun cual e facail dhiomhair nach eil ceadaichte do dhuine innse.

⁵ As a leithid so ni mi uaill: ach asam fhein cha dian mi uaill idir mur h-ann as mo laigsichean.

⁶ Oir, ged a bhiodh toil agam uaill a dhianamh, cha bhi mi aimideach: oir their mi an fhirinn: ach tha mi cumail orm, eagal duine mo mheas fos cionn na tha e faicinn unnam, no cluinntinn bhuam.

⁷ Agus eagal ro-mhiad nan taisbean mo thogail gu ardan, thugadh dhomh bior na mʼ fheoil, aingeal shatain gus mo bheumadh.

⁸ Air son so ghuidh mi air an Tighearna tri uairean gum falbhadh e bhuam;

⁹ Us thuirt e rium: Foghnaidh mo ghrasan dhut: oir nithear cumhachd coimhlion ann an laigse. Air an aobhar so ni mi uaill gu toileach na mʼ laigsichean, los cumhachd Chriosta a thamh unnam.

¹⁰ As leth sin tha mi gabhail tlachd na mʼ laigsichean, ann an taire, ann an uireasuidh, ann an geur-leanmhuinn, ann an airc air son Chriosta: oir nuair tha mi anfhann, an sin tha mi cumhachdach.

¹¹ Dhʼ fhas mi aimideach, thug sibhse sin orm. Oir thigeadh dhomh a bhith air mo mholadh leibhse: ʼs nach bu lugha idir mi na iadsan, a tha fos cionn tomhais ʼnan ostail, ged is neoni mi:

¹² Leis a sin rinneadh comharraidhnean mʼ ostalachd soilleir oirbhse anns gach uile fhaighidin, ann an comharraidhnean, ʼs am miarailtean, agus am mor-fheartan.

¹³ Oir ciod e a bhʼ agaibh na bu ghainne na na h-eaglaisean eile, mur e nach robh mi fhein na mʼ eallach oirbh? Mathaibh dhomh an cron so.

¹⁴ Seall, so an treas uair a tha mi deas gu tighinn gu ʼr n-ionnsuidh; ʼs cha chuir mi truime oirbh. Oir cha n-e ur cuid a tha bhuam, ach sibh fhein. Oir cha n-iad a chlann dha ʼn còir storas a thasgadh dha ʼm parantan, ach na parantan dha ʼn cloinn.

¹⁵ Oir le mʼ uile thoil caithidh mise, agus caithear mi air son ur n-anmannan: ged, a toirt barrachd gaoil duibh, bheirear nas lugha gaoil domh.

¹⁶ Agus mar sin biodh: cha robh mi trom oirbh: ach le mi bhith seolta, ghlac mi sibh le foill.

¹⁷ Na mheall mi sibh le aon dhiusan, a chuir mi gu ʼr n-ionnsuidh?

¹⁸ Dhʼ iarr mi air Titus a dhol, agus chuir mi brathair comhla ris. An tug Titus an car asaibh? nach do ghluais sinn san spiorad chiadna? agus sna ceuman ciadna?

¹⁹ Roimh so, am beil sibh saoilsinn gum beil sinn a gabhail ar leisgeil ribh? Tha sinn a labhairt an lathair Dhe ann an Criosta: ach, a mhuinntir mo ghraidh, an t-iomlan gu leas duibhse.

²⁰ Oir tha eagal orm, nuair thig mi nach fhaigh mi sibh theagamh mar bu mhath leam; ʼs gum faighear mi leibhse, mar nach bu mhath leibh: eagal ma dhʼ fhaoidte consachadh, farmad, gamhlas, aimhreit, culchainnt, cogarsaich, prois, upraidean a bhith ʼnur measg:

²¹ A rithist air eagal, nuair a thig mi, gun umhlaich Dia mi ʼnur measg; ʼs gun caoidh mi moran dhiusan, a pheacaich roimh so, ʼs nach dʼ rinn peanas air son na neo-ghloine, ʼs an striopachais, ʼs na druise, a rinn iad.