เพลงสดุดี 137 - พระคริสตธรรมคัมภีร์: ฉบับอ่านเข้าใจง่ายเยรูซาเล็มตอนเป็นเชลยในบาบิโลน 1 พวกเรานั่งอยู่ริมแม่น้ำทั้งหลายในบาบิโลน และร้องไห้เมื่อระลึกถึงศิโยน 2 พวกเราได้แขวนพิณไว้ บนต้นหลิวในเมืองนั้น 3 และที่นั่น พวกผู้จับกุมพวกเราเรียกให้พวกเราร้องเพลง พวกที่เยาะเย้ยพวกเราสั่งให้พวกเราสร้างความบันเทิงให้กับพวกเขา พวกเขาสั่งว่า “ร้องเพลงเกี่ยวกับศิโยนให้พวกเราฟังสักเพลงซิ” 4 แต่พวกเราจะร้องเพลงของพระยาห์เวห์ ในแผ่นดินของคนต่างชาตินี้ได้ยังไง 5 เยรูซาเล็มเอ๋ย ถ้าหากข้าพเจ้าลืมเจ้า ก็ขอให้มือขวาของข้าพเจ้านี้ลืมวิธีเล่นพิณเสีย 6 ขอให้ลิ้นของข้าพเจ้าติดอยู่ที่เพดานปาก ถ้าหากข้าพเจ้าลืมเจ้า หรือ ถ้าหากข้าพเจ้าไม่ได้ยกเจ้าให้สำคัญยิ่งกว่าสิ่งที่ทำให้ข้าพเจ้ามีความสุขที่สุด 7 ข้าแต่พระยาห์เวห์ให้ระลึกถึงสิ่งที่คนเอโดมทำในวันที่เยรูซาเล็มพินาศ พวกเขาตะโกนว่า “พังมันลงมา พังมันลงมา ให้ถึงรากถึงโคน” 8 นางสาวบาบิโลนเอ๋ย ผู้ที่กำลังจะถูกทำลายไป คนที่ตอบแทนเจ้าอย่างสาสมกับที่เจ้าทำกับเรานั้นถือว่ามีเกียรติจริงๆ 9 คนที่จับพวกทารกของพวกเจ้าไปฟาดกับก้อนหินนั้น ถือว่ามีเกียรติจริงๆ |
Bible League International
Bible League International