โยบ 39 - พระคริสตธรรมคัมภีร์: ฉบับอ่านเข้าใจง่าย1 เจ้ารู้เวลาที่แพะภูเขาออกลูกหรือ เจ้าคอยเฝ้าดูกวางตัวเมียตอนที่มันคลอดลูกหรือ 2 เจ้านับเดือนที่พวกมันตั้งท้องจนครบได้หรือ เจ้ารู้เวลาที่พวกมันจะออกลูกหรือ 3 ตอนที่พวกมันนั่งยองๆเบ่งลูกน้อย และตกลูกอ่อนของมันออกมา 4 เมื่อลูกๆของมันแข็งแรง และเติบใหญ่ขึ้นในทุ่งกว้าง พวกมันทิ้งแม่กวางไป และไม่กลับมาอีก 5 ใครปลดปล่อยลาป่าให้เป็นอิสระ และใครแก้เชือกลาเปลี่ยว 6 เราให้ทุ่งโล่งเป็นบ้านของมัน และให้เขตดินเค็มเป็นที่พักอาศัยของมัน 7 มันหัวเราะเยาะความวุ่นวายในเมือง และไม่ได้ยินเสียงตะโกนของผู้เป็นนายของมัน 8 มันท่องไปตามเนินเขาต่างๆเพื่อหาทุ่งหญ้า และแสวงหาทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นสีเขียว 9 วัวป่ายักษ์ ยอมรับใช้เจ้าหรือ มันยอมนอนอยู่ข้างๆรางหญ้าของเจ้าหรือ 10 เจ้าสามารถเทียมวัวป่าให้ไถนาเจ้าได้หรือ หรือทำให้มันไถคราดพรวนดินตามหลังเจ้าได้หรือ 11 เจ้าจะไปพึ่งเรี่ยวแรงมากมายของมันได้หรือ เจ้าจะมอบงานหนักของเจ้าให้กับมันทำได้หรือ 12 เจ้าจะพึ่งมัน ให้มันเก็บเกี่ยว และลากฟ่อนข้าวมาไว้ที่ลานนวดข้าวของเจ้าได้หรือ 13 นกกระจอกเทศกระพือปีกอย่างเริงร่า แต่มันก็ไม่สามารถบินได้เหมือนนกกระสาหรือนกเหยี่ยว 14 นกกระจอกเทศออกไข่บนพื้น และทำให้ไข่ของมันอบอุ่นอยู่ในดิน 15 แล้วมันลืมไปว่าอาจมีตีนหนึ่งเหยียบไข่ของมันได้ และพวกสัตว์ป่าอาจจะย่ำไข่ของมันได้ 16 มันทำกับลูกอ่อนของมันอย่างรุนแรงอย่างกับไม่ใช่ลูกมัน ถึงลูกมันจะตายไป มันก็ไม่สน แม้มันจะเหนื่อยเปล่าก็ตาม 17 เพราะพระเจ้าสร้างมันมาแบบไม่รู้จักคิด และพระองค์ไม่ได้แบ่งปันความเข้าใจให้กับมันเลย 18 แต่เมื่อมันเริ่มวิ่ง มันหัวเราะเยาะทั้งม้าและคนขี่ 19 เจ้าเป็นผู้ให้พละกำลังกับม้าหรือ เจ้าตกแต่งคอของมันด้วยแผงคอพลิ้วไสวหรือ 20 เจ้าทำให้มันกระโดดอย่างกับตั๊กแตนหรือ เสียงหายใจฟืดฟาดอย่างหยิ่งทะนงของมันทำให้ผู้คนหวาดกลัว 21 มันตะกุยพื้นดินอย่างดุดัน และภาคภูมิใจในพละกำลังของตนเอง มันโถมตัวเข้าสู่ศึกสงคราม 22 มันหัวเราะเยาะความกลัว ไม่ประหวั่นพรั่นพรึง มันไม่ถอยหนีจากดาบ 23 ซองธนูส่งเสียงสะเทือนข้างตัวมัน อีกทั้งหอกและทวนส่องประกายวูบวาบอยู่ข้างตัวมัน 24 มันพุ่งกราดไปข้างหน้าเต็มฝีเท้า ตื่นเต้นสะท้านไปทั้งตัว และไม่อาจอยู่นิ่งได้เมื่อเสียงแตรรบดังขึ้น 25 เมื่อได้ยินเสียงแตร มันก็ส่งเสียงร้องขึ้นด้วยความดีใจ และมันได้กลิ่นสงครามแต่ไกล มันได้ยินเสียงร้องตะโกนของพวกผู้บังคับบัญชา และเสียงสั่งลุย 26 เหยี่ยวบินได้เพราะรับสติปัญญาจากเจ้าหรือ มันกางปีกบินไปทางใต้เพราะเจ้าอย่างนั้นหรือ 27 เจ้าเป็นคนสั่งให้นกอินทรีบินอยู่สูง และสร้างรังไว้บนที่สูงหรือ 28 มันอาศัยอยู่บนหน้าผา และนอนที่นั่น มันอยู่ตามแนวขอบของหน้าผา ซึ่งเป็นที่หลบภัยของมัน 29 มันมองหาอาหารจากที่นั่น ตาของมันมองเห็นเหยื่อได้แต่ไกล 30 ลูกๆของมันดูดกินเลือด มีซากศพอยู่ที่ไหน มันก็อยู่ที่นั่น” |
Bible League International
Bible League International