เพลงสดุดี 137 - พระคัมภีร์ไทย ฉบับ 1971เชลยในบาบิโลนโอดครวญ 1 ณ ริมฝั่งลำน้ำแห่งบาบิโลนเรานั่งลง เมื่อได้ระลึกถึงศิโยนเราก็ร่ำไห้ 2 เราแขวนพิณเขาคู่ของเรา ไว้ที่ต้นไค้ 3 เพราะที่นั่นผู้ที่นำไปเป็นเชลย ต้องการให้เราร้องเพลง และผู้ที่มัดพาเรา ต้องการให้สนุกสนาน เขาว่า <<จงร้องเพลงศิโยนสักบทหนึ่งให้เราฟัง>> 4 เราจะร้องเพลงของพระเจ้าได้อย่างไร ที่ในแผ่นดินต่างด้าว 5 เยรูซาเล็มเอ๋ย ถ้าข้าพเจ้าลืมเธอ ก็ขอให้มือขวาของข้าพเจ้าลืมฝีมือเสีย 6 ขอให้ลิ้นของข้าพเจ้าเกาะติดเพดานปากของข้าพเจ้า ถ้าว่าข้าพเจ้าไม่ระลึกถึงเธอ ถ้าว่าข้าพเจ้ามิได้ตั้งเยรูซาเล็ม ไว้เหนือความชื่นบานอันสูงที่สุดของข้าพเจ้า 7 ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงระลึกถึงวันเยรูซาเล็มแตก โดยถือโทษคนเอโดมผู้ที่พูดว่า <<จงทลายเสีย จงทลายเสีย ลงไปจนถึงรากฐานของมัน>> 8 ธิดาแห่งบาบิโลนเอ๋ย ซึ่งจะต้องล้างผลาญเสีย ความสุขจงมีแก่ผู้ที่ สนองเจ้าให้สมกับที่เจ้าได้กระทำกับเรา 9 ความสุขจงมีแก่ผู้ที่เอาลูกเด็กเล็กแดงของเจ้า เหวี่ยงกระแทกลงกับก้อนหิน |