โยบ 30 - พระคัมภีร์ไทย ฉบับ 1971โยบโอดครวญถึงความน่าทุเรศของเขาในปัจจุบัน 1 <<แต่เดี๋ยวนี้เขาเยาะข้า คือคนที่อ่อนกว่าข้าน่ะ คนที่ข้าจะเหยียดหยามพ่อของเขา ถึงกับไม่ยอมให้อยู่กับสุนัขที่เฝ้าฝูงแพะแกะของข้า 2 ข้าจะได้อะไรจากกำลังมือของเขาทั้งหลาย คือของคนที่เรี่ยวแรงเขาหมดไปแล้ว 3 โดยที่ขาดแคลนและหิวโหย เขาแทะดินที่แห้งและทิ้งร้าง 4 เขาเก็บผักชะครามและใบไม้ และเอารากต้นซากมาเป็นอาหาร 5 เขาถูกขับไล่ออกไปจากท่ามกลางคน มีคนตะโกนตามเขาไปอย่างตามโจร 6 ฉะนั้น เขาต้องพักอยู่ที่ลำละหาน ในโพรงดินและซอกหิน 7 เขาร้องอยู่ท่ามกลางพุ่มไม้ เขาเบียดกันอยู่ภายใต้ต้นเหงือกหนาม 8 เป็นพวกคนถ่อย เออ เป็นพวกคนเสียชื่อ เขาถูกกวาดออกไปเสียจากแผ่นดิน 9 <<และบัดนี้ข้ากลายเป็นเพลงเยาะเย้ยของเขา เออ ข้าเป็นขี้ปากของเขา 10 เขาทั้งหลายสะอิดสะเอียนข้า และเหินห่างจากข้า เขาไม่รั้งรอที่จะถ่มน้ำลายลงพอเขาเห็นข้า 11 เพราะพระเจ้าทรงหย่อนสายธนูของข้า และให้ข้าตกต่ำ เขาทั้งหลายก็เหวี่ยงความยั้งคิดเสียต่อหน้าข้า 12 คนพาลลุกขึ้นข้างขวามือของข้า เขาผลักดันข้าออกไป เขาเหวี่ยงทางแห่งความพินาศไว้ต่อสู้ข้า 13 เขาพังทางเดินของข้า เขาเสริมภัยพิบัติให้ข้า ไม่มีผู้ใดช่วยไว้เลย 14 เขามาอย่างกับมาทางช่องโหว่ เขากลิ้งเข้ามาท่ามกลางสิ่งปรักหักพัง 15 ความสยดสยองต่างๆหันมาใส่ข้า เกียรติของข้าถูกเขาติดตามอย่างลมตาม และความเจริญรุ่งเรืองของข้าศูนย์ไปเสียอย่างเมฆ 16 <<บัดนี้จิตใจของข้าก็ละลายไปด้วยความเศร้าสลด วันแห่งความทุกข์ใจยึดตัวข้าไว้ 17 กลางคืนกระดูกข้าผุไป และความเจ็บปวดที่แทะข้านั้นไม่หยุดพักเลย 18 เครื่องแต่งกายของข้าเสียรูปไปด้วยความรุนแรง มันมัดข้าอย่างผ้าคอเสื้อรัดข้า 19 พระเจ้าทรงเหวี่ยงข้าลงในปลัก และข้าก็กลายเป็นเหมือนผงคลีและขี้เถ้า 20 ข้าพระองค์ร้องทูลพระองค์ และพระองค์หาทรงตอบข้าพระองค์ไม่ ข้าพระองค์ยืนขึ้น และพระองค์หาทรงมองไม่ 21 พระองค์กลับทรงดุร้ายต่อข้าพระองค์ พระองค์ทรงข่มเหงข้าพระองค์ด้วยพระหัตถ์ทรงฤทธิ์ของพระองค์ 22 พระองค์ทรงชูข้าพระองค์ขึ้นเหนือลม และทรงให้ข้าพระองค์ขี่ลม และทรงให้ข้าพระองค์ละลายไปในพายุ 23 ข้าพระองค์ทราบแล้วว่าพระองค์จะทรง ให้ข้าพระองค์ตายเสีย และให้ไปสู่ที่กำหนดของคนเป็นทั้งปวง 24 <<ถึงกระนั้นคนในกองปรักหักพังไม่ยื่นมือของเขาออก ร้องขอความช่วยเหลือในท่ามกลางภัยพิบัติของเขาหรือ 25 ข้ามิได้ร้องไห้เพื่อผู้ที่วันเวลาของเขายากเย็นหรือ จิตใจของข้ามิได้โศกสลดเพื่อคนขัดสนหรือ 26 แต่เมื่อข้ามองหาของดี ของร้ายก็มาถึง และเมื่อข้าคอยความสว่าง ความมืดก็มาถึง 27 จิตใจของข้าสับสนไม่เคยสงบเลย วันแห่งความทุกข์ใจมาพบข้า 28 ข้าหมองคล้ำไป มิใช่ด้วยแดด ข้ายืนขึ้นในที่ชุมนุมชน และร้องขอความช่วยเหลือ 29 ข้าเป็นพี่น้องกับหมาป่า และเป็นเพื่อนกับนกกระจอกเทศ 30 ผิวหนังของข้าดำและร่วงไปจากข้า กระดูกของข้าร้อนอย่างไฟไหม้ 31 เพราะฉะนั้นเสียงพิณเขาคู่ของข้า กลายเป็นเสียงโหยไห้ และเสียงปี่ของข้า กลายเป็นเสียงของผู้ที่ร้องไห้ |