เยเรมีย์ 8 - พระคัมภีร์ไทย ฉบับ 19711 <<พระเจ้าตรัสว่า ในกาลครั้งนั้น กระดูกของบรรดากษัตริย์ยูดาห์ กระดูกเจ้านายของยูดาห์ กระดูกปุโรหิต กระดูกผู้เผยพระวจนะ และกระดูกของชาวเมืองเยรูซาเล็ม จะมีคนเอาออกมาจากอุโมงค์ของเขาทั้งหลายเหล่านั้น 2 และเขาจะกระจายกระดูกเหล่านั้นออกต่อหน้าดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ และบริวารแห่งฟ้าสวรรค์ทั้งสิ้น ซึ่งเขาทั้งหลายรักและปรนนิบัติ ซึ่งเขาได้ติดสอยห้อยตาม ซึ่งเขาได้แสวงหาและนมัสการ จะไม่มีใครรวบรวมหรือฝังกระดูกเหล่านี้ แต่จะเป็นเหมือนมูลสัตว์ที่ผิวพื้นดิน 3 บรรดาคนที่เหลืออยู่จากครอบครัวร้ายนี้ ซึ่งตกค้างอยู่ในสถานที่ทั้งสิ้น ซึ่งเราได้ขับไล่เขาไป จะนิยมความตายยิ่งกว่าที่จะมีชีวิตอยู่ พระเจ้าตรัสดังนี้ บาปและการพิพากษาลงโทษ 4 <<เจ้าจงพูดกับเขาทั้งหลายว่า พระเจ้าตรัสดังนี้ว่า เมื่อมนุษย์ล้มลง เขาจะไม่ลุกขึ้นอีกหรือ ถ้าผู้หนึ่งผู้ใดหันไป เขาจะไม่หันกลับมาหรือ 5 ทำไมชนชาตินี้คือเยรูซาเล็มจึงได้หันไป เป็นการกลับสัตย์อยู่เป็นนิตย์ เขายึดการหลอกลวงไว้มั่น เขาทั้งหลายปฏิเสธไม่ยอมกลับ 6 เราได้ตั้งใจและคอยฟัง แต่เขาทั้งหลายก็พูดไม่ถูกต้อง ไม่มีคนใดกลับใจจากความอธรรมของตน กล่าวว่า <ฉันได้ทำอะไรไปแล้วบ้าง> ทุกคนหันไปตามทางของเขาเอง เหมือนม้าวิ่งหัวทิ่มเข้าไปในสงคราม 7 แม้ว่านกกระสาดำบนฟ้า ยังรู้จักเวลากำหนดของมัน และนกเขา นกนางแอ่นและนกกรอด ได้รักษาเวลามาของมัน แต่ประชากรของเรา ไม่รู้จักกฎหมายของพระเจ้า 8 <<เจ้าจะพูดได้อย่างไรว่า <เรามีปัญญา และพระธรรมของพระเจ้าก็อยู่กับเรา> แต่ดูเถิด ปากกาโกงของพวกอาลักษณ์ ได้กระทำให้พระธรรมเป็นคำมุสา 9 คนมีปัญญาจะได้รับความอาย เขาจะคร้ามกลัวและถูกจับตัวไป นี่แน่ะ เขาได้ปฏิเสธพระวจนะของพระเจ้า และปัญญาอย่างใดมีในตัวเขาเล่า 10 เพราะฉะนั้น เราจะให้ภรรยาของเขาตกไปเป็นของคนอื่น ให้ไร่นาของเขาตกแก่ผู้ที่จะได้รับ เพราะว่าตั้งแต่คนที่ต่ำต้อยที่สุดถึงคนที่ใหญ่โตที่สุด ทุกคนโลภอยากได้กำไร ตั้งแต่ผู้เผยพระวจนะถึงปุโรหิต ทุกคนก็ทำการฉ้อเขา 11 เขาได้รักษาแผลแห่งประชากรของเราแต่เล็กน้อย กล่าวว่า <สวัสดิภาพ สวัสดิภาพ> เมื่อไม่มีสวัสดิภาพเสียเลย 12 เมื่อเขากระทำการน่าเกลียดน่าชังเขาละอายหรือ เปล่าเลย เขาไม่ละอายเสียเลยทีเดียว เขาไม่รู้จักว่าอย่างไรจึงจะขายหน้า เพราะฉะนั้นเขาจะล้มลงท่ามกลางพวกที่ล้มแล้ว เมื่อเราลงโทษเขาทั้งหลายเขาจะล้มคว่ำ พระเจ้าตรัสดังนี้แหละ 13 พระเจ้าตรัสว่า เมื่อเราจะรวบรวมเขา ก็เห็นว่าเถาองุ่นไม่มีผล หรือต้นมะเดื่อไม่มีผล ถึงแม้ว่าใบก็เหี่ยวแห้งไป และสิ่งใดที่เราให้เขาก็อันตรธานไปจากเขา>> 14 ทำไมเราจึงนั่งนิ่งๆ จงพากันมา ให้เราเข้าไปในหัวเมืองที่มีป้อม และพินาศเสียที่นั่นเถิด เพราะพระเยโฮวาห์พระเจ้าของเราจะทรงให้เราพินาศ และทรงประทานน้ำดีหมีให้เราดื่ม เพราะเราได้กระทำบาปต่อพระเจ้า 15 เรามองหาสวัสดิภาพแต่ไม่มีความดีอะไรมาเลย เรามองหาเวลารักษาให้หาย แต่ประสบความสยดสยอง 16 <<เสียงคะนองแห่งม้าของเขาก็ได้ยินมาจากเมืองดาน แผ่นดินทั้งสิ้นก็หวั่นไหว ด้วยเสียงร้องของกองอาชาของเขา มันทั้งหลายมากินแผ่นดินและสิ่งทั้งปวงที่อยู่บนนั้นจนหมด ทั้งเมืองและผู้ที่อาศัยอยู่ในเมือง 17 เพราะดูเถิด เรากำลังส่งงูเข้ามาท่ามกลางเจ้า คืองูทับทาง ซึ่งจะผูกด้วยมนตร์ไม่ได้ และมันจะกัดเจ้าทั้งหลาย>> พระเจ้าตรัสดังนี้แหละ คำคร่ำครวญเพราะยูดาห์และเยรูซาเล็ม 18 ทุกข์ระทมของข้าพเจ้านี้เหลือที่จะรักษา จิตใจของข้าพเจ้าก็ป่วยอยู่ภายใน 19 ฟังซิ เสียงร้องแห่งบุตรีประชากรของข้าพเจ้า จากแผ่นดินทั้งส่วนกว้างและส่วนยาว <<พระเจ้ามิได้สถิตในศิโยนหรือ พระราชาของเมืองนั้นไม่อยู่ในนั้นหรือ>><<ทำไมเขายั่วยุเราให้โกรธด้วยรูปเคารพของเขา และด้วยพระต่างด้าวของเขา>> 20 <<ฤดูเกี่ยวก็ผ่านไป ฤดูแล้งก็สิ้นลงแล้ว และเราทั้งหลายก็ไม่รอด>> 21 เพราะแผลแห่งบุตรีประชากรของข้าพเจ้า หัวใจข้าพเจ้าจึงเป็นแผล ข้าพเจ้าเศร้าหมอง และความสยดสยองก็ยึดข้าพเจ้าไว้มั่น 22 ไม่มีพิมเสนในกิเลอาดหรือ ไม่มีแพทย์ที่นั่นหรือ ทำไมอนามัยแห่งบุตรีประชากรของข้าพเจ้า จึงไม่กลับสู่สภาพเดิมได้ |