โยเอล 1 - พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับ 19401 คำแห่งพระยะโฮวาที่มาถึงโยเอลบุตรพะธูเอลมีดังนี้: ท่านผู้เฒ่าทั้งหลายจงฟังข้อความนี้, ประชาชนทั้งหลายจงเงี่ยหูฟัง; ในสมัยของท่านเองหรือในสมัยแห่งบรรพบุรุษของท่าน, เหตุการณ์เช่นนี้ได้เคยมีหรือ? จงเล่าบอกให้บุตรของท่านฟัง, และจงให้บุตรเล่าบอกให้บุตรของเขาฟังอีกต่อหนึ่ง, และให้บุตรของเขาเล่าบอกให้บุตรของเขาฟังตามลำดับชั่วอายุต่อๆ ไป. คือสิ่งซึ่งตั๊กแตนตัวอ่อนได้กินเหลือ, ตั๊กแตนที่เริ่มสอนบินได้มากิน, และสิ่งซึ่งฝูงตั๊กแตนที่เริ่มสอนบินได้กินเหลือ, มีฝูงตั๊กแตนอื่นอีกมากิน; และสิ่งซึ่งฝูงตั๊กแตนนี้กินเหลือก็มีฝูงตั๊กแตนอื่นมากินเสียทั้งสิ้น นักมึนเมาจงตื่นขึ้นและคร่ำครวญ; นักดื่มเหล้าองุ่นเก่งจงโหยหวน, ด้วยว่าเหล้าองุ่นหวานปากได้ถูกกันไปเสียจากปากของเจ้าแล้ว. เพราะเหตุว่ามีพลเมืองประเทศหนึ่งได้บุกรุกเข้ามายังประเทศของเราแล้ว; มันมีกำลังเข้มแข็งและมากมายเหลือที่จะนับได้; ฟันของมันดุจฟันสิงห์โต, และกรามของมันดุจกรามสิงห์โตตัวเมีย. มันได้ทำลายเถาองุ่นของเราเสีย, และได้ลอกเปลือกต้นมะเดื่อของเราออกเสีย; มันได้ลอกเปลือกออกจนเกลี้ยงและร่วงหล่นไปหมด; กิ่งก้านก็ดูขาวโพลง จงพิลาปร้องไห้เช่นอย่างนางสาวที่สวมเสื้อผ้าเนื้อหยาบเพราะโศกเศร้าอาลัยถึงคู่หมั้นหนุ่มที่ตายไป. เครื่องบูชาธัญญาหารและเครื่องบูชาดื่มก็ถูกบั่นทอนเสียจากโบสถ์แห่งพระยะโฮวา, และปุโรหิตผู้ปรนนิบัติพระยะโฮวาก็เศร้าสลดใจ. นาก็ร้าง, แผ่นดินก็เศร้าสลด; เพราะธัญญาหารได้ถูกทำลายเสีย, น้ำองุ่นใหม่ก็เหือดแห้งไป, และน้ำมันก็ทรุดโทรมขาดไป. ชาวนาก็ท้อใจ, และชาวสวนองุ่นก็คร่ำครวญ, เนื่องด้วยข้าวสาลีและลูกเดือย; เพราะเหตุว่าพืชผลอันควรได้เกี่ยวในนาก็พินาศเสียแล้ว. เถาองุ่นก็เหี่ยวแห้ง, และต้นมะเดื่อเทศก็ทรุดโทรมไป; ต้นทับทิมและต้นอินทผลัมและต้นแอปเปิล, แม้ว่าสรรพต้นไม้ในทุ่งก็เหี่ยวแห้งไป: ความยินดีก็เลื่อนไปจากมนุษย์โลก. ท่านปุโรหิตทั้งหลายเอ๋ย, จงคลุมตัวด้วยผ้าเนื้อหยาบและพิลาปร่ำไร, เหล่าผู้ปรนนิบัติที่แท่นเอ่ยจงร้องไห้; มาเถอะท่านผู้ปรนนิบัติพระเจ้าจงนอนคลุมตัวด้วยผ้าเนื้อหยาบตลอดคืน; ด้วยว่าเครื่องบูชาธัญญาหารและเครื่องบูชาดื่มได้ถูกกันไม่ให้มาถึงโบสถ์แห่งพระเจ้าของท่าน. จงถือพิธีอดอาหาร,จงกำหนดเวลาประชุมสงบใจนมัสการ, จงเรียกผู้เฒ่าและบรรดาชนประเทศให้เข้ามาประชุมที่โบสถ์แห่งพระยะโฮวาพระเจ้าของท่านทั้งหลาย, และจงวิงวอนขอต่อพระยะโฮวา น่าสังเวชเมื่อคิดถึงวันนั้น! เพราะว่าวันของพระยะโฮวานั้นจวนจะถึงอยู่แล้ว, และจะมาเหมือนอย่างความพินาศอันมาจากพระเจ้าผู้ทรงฤทธิ์. การกีดกันอาหารออกไปเสียนั้นประจักษ์แจ้งต่อหน้าเราแล้วมิใช่หรือ? และความชื่นชมยินดีก็ศูนย์จากโบสถ์พระเจ้าของเราเช่นเดียวกันมิใช่หรือ? พืชต่างๆ ก็เปื่อยเน่าเสียใต้ดิน, ยุ้งก็ว่างเปล่า, ฉางก็ชำรุดพังลง; เพราะว่าเมล็ดข้าวก็ลีบแห้งไป. สัตว์เดียรัจฉานก็ร้องคราง, ฝูงวัวก็ยืนโซจับกลุ่ม, เพราะว่ามันไม่มีหญ้าจะกิน; ฝูงแกะก็กำลังจะพินาศไป. โอพระยะโฮวา, ข้าพเจ้าวิงวอนร้องขอต่อพระองค์; เหตุว่าทุ่งหญ้าแห่งที่ราบสูงถูกไหมเสียหมดแล้ว, และเปลวไฟได้ไหม้ต้นไม้ในทุ่งนาเสียสิ้น. แม้สัตว์เดียรัจฉานในป่าก็หอบกระหายหาพระองค์; เพราะเหตุว่าธารว่าแห้งเสียแล้ว, และทุ่งหญ้าแห่งที่ราบสูงถูกไหม้เสียหมดแล้ว 2 ท่านผู้เฒ่าทั้งหลายจงฟังข้อความนี้, ประชาชนทั้งหลายจงเงี่ยหูฟัง; ในสมัยของท่านเองหรือในสมัยแห่งบรรพบุรุษของท่าน, เหตุการณ์เช่นนี้ได้เคยมีหรือ? 3 จงเล่าบอกให้บุตรของท่านฟัง, และจงให้บุตรเล่าบอกให้บุตรของเขาฟังอีกต่อหนึ่ง, และให้บุตรของเขาเล่าบอกให้บุตรของเขาฟังตามลำดับชั่วอายุต่อๆ ไป. 4 คือสิ่งซึ่งตั๊กแตนตัวอ่อนได้กินเหลือ, ตั๊กแตนที่เริ่มสอนบินได้มากิน, และสิ่งซึ่งฝูงตั๊กแตนที่เริ่มสอนบินได้กินเหลือ, มีฝูงตั๊กแตนอื่นอีกมากิน; และสิ่งซึ่งฝูงตั๊กแตนนี้กินเหลือก็มีฝูงตั๊กแตนอื่นมากินเสียทั้งสิ้น 5 นักมึนเมาจงตื่นขึ้นและคร่ำครวญ; นักดื่มเหล้าองุ่นเก่งจงโหยหวน, ด้วยว่าเหล้าองุ่นหวานปากได้ถูกกันไปเสียจากปากของเจ้าแล้ว. 6 เพราะเหตุว่ามีพลเมืองประเทศหนึ่งได้บุกรุกเข้ามายังประเทศของเราแล้ว; มันมีกำลังเข้มแข็งและมากมายเหลือที่จะนับได้; ฟันของมันดุจฟันสิงห์โต, และกรามของมันดุจกรามสิงห์โตตัวเมีย. 7 มันได้ทำลายเถาองุ่นของเราเสีย, และได้ลอกเปลือกต้นมะเดื่อของเราออกเสีย; มันได้ลอกเปลือกออกจนเกลี้ยงและร่วงหล่นไปหมด; กิ่งก้านก็ดูขาวโพลง 8 จงพิลาปร้องไห้เช่นอย่างนางสาวที่สวมเสื้อผ้าเนื้อหยาบเพราะโศกเศร้าอาลัยถึงคู่หมั้นหนุ่มที่ตายไป. 9 เครื่องบูชาธัญญาหารและเครื่องบูชาดื่มก็ถูกบั่นทอนเสียจากโบสถ์แห่งพระยะโฮวา, และปุโรหิตผู้ปรนนิบัติพระยะโฮวาก็เศร้าสลดใจ. 10 นาก็ร้าง, แผ่นดินก็เศร้าสลด; เพราะธัญญาหารได้ถูกทำลายเสีย, น้ำองุ่นใหม่ก็เหือดแห้งไป, และน้ำมันก็ทรุดโทรมขาดไป. 11 ชาวนาก็ท้อใจ, และชาวสวนองุ่นก็คร่ำครวญ, เนื่องด้วยข้าวสาลีและลูกเดือย; เพราะเหตุว่าพืชผลอันควรได้เกี่ยวในนาก็พินาศเสียแล้ว. 12 เถาองุ่นก็เหี่ยวแห้ง, และต้นมะเดื่อเทศก็ทรุดโทรมไป; ต้นทับทิมและต้นอินทผลัมและต้นแอปเปิล, แม้ว่าสรรพต้นไม้ในทุ่งก็เหี่ยวแห้งไป: ความยินดีก็เลื่อนไปจากมนุษย์โลก. 13 ท่านปุโรหิตทั้งหลายเอ๋ย, จงคลุมตัวด้วยผ้าเนื้อหยาบและพิลาปร่ำไร, เหล่าผู้ปรนนิบัติที่แท่นเอ่ยจงร้องไห้; มาเถอะท่านผู้ปรนนิบัติพระเจ้าจงนอนคลุมตัวด้วยผ้าเนื้อหยาบตลอดคืน; ด้วยว่าเครื่องบูชาธัญญาหารและเครื่องบูชาดื่มได้ถูกกันไม่ให้มาถึงโบสถ์แห่งพระเจ้าของท่าน. 14 จงถือพิธีอดอาหาร,จงกำหนดเวลาประชุมสงบใจนมัสการ, จงเรียกผู้เฒ่าและบรรดาชนประเทศให้เข้ามาประชุมที่โบสถ์แห่งพระยะโฮวาพระเจ้าของท่านทั้งหลาย, และจงวิงวอนขอต่อพระยะโฮวา 15 น่าสังเวชเมื่อคิดถึงวันนั้น! เพราะว่าวันของพระยะโฮวานั้นจวนจะถึงอยู่แล้ว, และจะมาเหมือนอย่างความพินาศอันมาจากพระเจ้าผู้ทรงฤทธิ์. 16 การกีดกันอาหารออกไปเสียนั้นประจักษ์แจ้งต่อหน้าเราแล้วมิใช่หรือ? และความชื่นชมยินดีก็ศูนย์จากโบสถ์พระเจ้าของเราเช่นเดียวกันมิใช่หรือ? 17 พืชต่างๆ ก็เปื่อยเน่าเสียใต้ดิน, ยุ้งก็ว่างเปล่า, ฉางก็ชำรุดพังลง; เพราะว่าเมล็ดข้าวก็ลีบแห้งไป. 18 สัตว์เดียรัจฉานก็ร้องคราง, ฝูงวัวก็ยืนโซจับกลุ่ม, เพราะว่ามันไม่มีหญ้าจะกิน; ฝูงแกะก็กำลังจะพินาศไป. 19 โอพระยะโฮวา, ข้าพเจ้าวิงวอนร้องขอต่อพระองค์; เหตุว่าทุ่งหญ้าแห่งที่ราบสูงถูกไหมเสียหมดแล้ว, และเปลวไฟได้ไหม้ต้นไม้ในทุ่งนาเสียสิ้น. 20 แม้สัตว์เดียรัจฉานในป่าก็หอบกระหายหาพระองค์; เพราะเหตุว่าธารว่าแห้งเสียแล้ว, และทุ่งหญ้าแห่งที่ราบสูงถูกไหม้เสียหมดแล้ว |
พระคริสตธรรมคัมภีร์ ภาคพันธสัญญาเดิมและใหม่ ฉบับ 1940 สงวนลิขสิทธิ์ 1940 โดยสมาคมพระคริสตธรรมไทย The Holy Bible – Thai 1940 Copyright ©1940 Thailand Bible Society
Thailand Bible Society