โยบ 21 - พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับ 19401 แล้วโยบจึงกล่าวตอบว่า, 2 “จงตั้งใจฟังคำพูดของข้าฯ, และให้คำพูดนี้กลับเป็นคำเล้าโลมของท่าน. 3 ขอทีเถิด, ให้ข้าฯ พูดบ้าง, และเมื่อข้าฯ พูดจบแล้ว, เชิญท่านเยาะเย้ยตามชอบใจ. 4 ส่วนข้าฯ ได้บ่นว่ามนุษย์หรือ? ทำไมจึงไม่ควรจะระเบิดออกมา? 5 เออ, นี่แหละจะทำให้ท่านอัศจรรย์ใจ, ถึงกับเอามือของท่านปิดปาก. 6 เพียงแต่ข้าฯ ระลึกถึง, ข้าฯ ก็ตระหนกตกใจเสียแล้ว, เนื้อตัวสั่นไปหมด 7 “เหตุฉะนั้นคนชั่วจึงมีชีวิตอยู่, อายุก็ยืน, เออ, ซ้ำมีอำนาจราชศักดิ์เสียด้วย. 8 เผ่าพันธุ์ของเขาก็ดำรงคงอยู่ในสายตาของเขา. และลูกหลานของเขาก็คงอยู่เห็นแก่ตา. 9 บ้านเรือนของเขาก็อยู่เย็นเป็นสุข, ไม้เรียวแห่งพระเจ้ามิได้แตะต้องเขาเลย. 10 เมื่อโคตัวผู้ของเขาขึ้นทับก็ไม่ไร้ผล; โคตัวเมียตกลูกก็ไม่มีแท้งเลย. 11 ลูกเต้าเล็กๆ ของเขาวิ่งออกมาเป็นฝูงๆ, และลูกโตๆ ก็ออกมาจับระบำ. 12 เขาร้องเพลงเข้าจังหวะรำมะนาและเสียงพิณ; เขารื่นเริงไปกับเสียงปี่. 13 วันเวลาแห่งชีวิตของคนชั่วก็รุ่งเรืองเจริญ; และเวลาที่เขาจะไปยังหลุมฝังศพก็ไปในเวลาปัจจุบันทันด่วน. 14 ถึงแม้เขากล่าวกับพระเจ้าไว้ว่า, เชิญไปข้างหน้าเถิด, เราไม่มีความปรารถนาจะเรียนรู้ในทางของท่าน. 15 ผู้ทรงฤทธิ์นั้นเป็นอะไรมา, ซึ่งเราจะต้องปฏิบัติท่าน? และเราจะได้ผลประโยชน์อะไรที่เราจะไปอธิษฐานต่อท่าน? 16 ถึงกระนั้นความจำเริญรุ่งเรืองของเขาก็มิใช่มีมาจากน้ำมือของเขาเอง. แต่ความเห็นอย่างคนชั่วนั้น, ขอให้อยู่ห่างไกลข้าฯ เถิด! 17 ตะเกียงของคนชั่วถูกดับบ่อยๆ กี่ครั้งมาแล้ว? ภัยพิบัติมาถึงเขากี่หนกี่ครั้งแล้ว? คือที่พระองค์ทรงแจกจ่ายความทุกข์เนื่องด้วยพระพิโรธของพระองค์, 18 และเขาเป็นดุจเศษฟางปลิวไปตามลม, หรือดุจแกลบซึ่งพายุได้พัดเอาไป? 19 ท่านอาจกล่าวว่า, ‘พระเจ้าทรงทบความชั่วของเขาไปปรับโทษเอากับลูกหลานของเขา:’ ก็พระองค์ควรจะลงโทษเขาผู้นั้นเอง, เพื่อเขาจะได้รู้รสความผิดนั้น. 20 ให้ตาของเขาเห็นความพินาศของตนเอง, และให้เขาดื่มพระพิโรธอันมาจากท่านผู้ทรงฤทธิ์. 21 ด้วยว่าเขาจะเป็นทุกข์เป็นร้อนอะไรถึงลูกหลานที่อยู่ภายหลังเขา? เมื่อวันเวลาแห่งชีวิตของเขาหมดสิ้นไปแล้ว? 22 ใครเล่าจะไปสอนพระเจ้าได้, ก็เมื่อพระองค์เป็นทั้งผู้ปกครองผู้เหล่านั้นในเบื้องสูง? 23 “คนหนึ่งตายไปในขณะกำลังสมบูรณ์, กำลังมีความเป็นอยู่ราบรื่นและสุขสงบ. 24 เต้านมของเขาก็เต็มปรี่, และไขในกะดูกของเขาก็หยาดเยิ้มอยู่. 25 ส่วนอีกคนหนึ่งตายไปด้วยความขื่นขมในใจ, และไม่เคยชิมรสความดีอะไรๆ เลย. 26 ทั้งสองคนก็ต้องนอนในดินเหมือนกัน, และหนอนก็ไต่ตอมเต็มตัวเขาเหมือนกัน 27 “ดูเถิด, ข้าฯ เข้าใจในความนึกคิดของท่าน, และอุบายคำที่ท่านแต่งใส่ร้ายข้าฯ. 28 เพราะท่านกล่าวว่า, ‘ราชสำนักแห่งเจ้าอำมหิตหายไปไหน? และทับอาศัยของคนชั่วหายไปไหน?’ 29 ท่านมิได้ถามนักท่องเที่ยวหรือ? ท่านมิได้ทราบพะยานหลักฐานจากเขาหรือว่า, 30 ‘คนชั่วมักรอดอยู่ได้ในคราวที่เกิดภัยพิบัติ, มักจะมีอะไรชักจูงเขาออกไปให้พ้นอันตรายในวันแห่งพระพิโรธนั้น,’ 31 ใครจะกล่าวประกาศความจริงแห่งการประพฤติของเขาต่อหน้าเขา? ใครจะกล้าทดแทนให้สมกับความชั่วที่เขาได้กระทำ? 32 ถึงกระนั้นก็ยังมีคนแห่แหนเขาไปยังหลุมฝังศพ, และยังมีคนเฝ้ารักษาอุโมงค์ไว้. 33 เป็นอันว่าเขานอนใต้ก้อนดินแห่งหุบเขานั้นอย่างสบาย: ใครๆ ต่างก็เอาอย่างเขา, และแบบนี้มีตัวอย่างมากมายก่อนเขามาแล้วเหมือนกัน. 34 ทำไมท่านจะมาเล้าโลมข้าฯ ให้เสียเวลา,เมื่อเห็นแล้วว่าคำตอบของท่านนั้นล้วนแต่เท็จทั้งสิ้น?” |
พระคริสตธรรมคัมภีร์ ภาคพันธสัญญาเดิมและใหม่ ฉบับ 1940 สงวนลิขสิทธิ์ 1940 โดยสมาคมพระคริสตธรรมไทย The Holy Bible – Thai 1940 Copyright ©1940 Thailand Bible Society
Thailand Bible Society