โยบ 10 - พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับ 19401 “ดวงจิตต์ของข้าฯ เบื่อหน่ายต่อชีวิตของข้าฯ. ข้าฯ จะปล่อยตัวของข้าฯ ให้บ่นไปตามเรื่อง; ข้าฯ จะพูดด้วยความขมขื่นแห่งดวงจิตต์ของข้าฯ. 2 ข้าฯ จะกล่าวแก่พระองค์ว่า, อย่าทรงลงเอาว่าข้าฯ เป็นคนผิด, แต่ทรงโปรดแจ้งเหตุให้ข้าฯ เห็นว่าพระองค์ทรงหักหาญข้าฯ ทำไม. 3 เป็นการชอบหรือที่พระองค์ทรงข่มเหงเหยียดหยามผลงานแห่งพระหัตถ์ของพระองค์, และทรงโปรดให้ความคิดหารือของคนชั่วรุ่งเรือง 4 “พระองค์ทรงมีลูกนัยน์ตาหรือ? พระองค์ทรงเห็นอย่างคนแลเห็นหรือ? 5 วันคืนแห่งชีวิตของพระองค์เหมือนวันคืนแห่งชีวิตของมนุษย์หรือ? ปีเดือนของพระองค์เหมือนกับปีเดือนของมนุษย์หรือ? 6 พระองค์จึงทรงสนใจคอยจับผิดข้าฯ, และทรงค้นคว้าหาความผิดของข้าฯ. 7 พระองค์ทรงทราบแล้วว่าข้าฯ ไม่ใช่คนชั่วร้าย, และไม่มีผู้ใดจะเกียดกันข้าฯ ให้พ้นจากพระหัตถ์ของพระองค์ได้. 8 พระหัตถ์ของพระองค์เองได้สร้างและปั้นข้าฯ มาทุกส่วน. ถึงกระนั้นพระองค์ก็ทรงทำลายข้าฯ เสีย. 9 ขอทรงระลึกเถิดว่า, พระองค์ได้ทรงปั้นข้าฯ เหมือนทรงปั้นดินเหนียว, และพระองค์จะทรงยุบข้าลงเป็นละอองฝุ่นอีกหรือ? 10 พระองค์มิได้ทรงเทข้าฯ ออกมาเช่นอย่างน้ำนม, และทรงทำข้าฯ ให้เปลี่ยนรูปไปเช่นกับเนยแข็งหรือ? 11 พระองค์ได้ทรงหุ้มห่อข้าฯ ด้วยเนื้อและหนัง, และทรงสานข้าฯ ด้วยกะดูกและเส้นเอ็น. 12 พระองค์ได้ประทานชีวิตและความเมตตากรุณาแก่ข้าฯ, และการคุ้มครองของพระองค์ก็ทรงปกป้องวิญญาณข้าฯ ไว้ 13 “ส่วนเหตุการณ์เหล่านี้, พระองค์ได้ทรงซ่อนไว้ในพระทัยพระองค์. ข้าฯ รู้แล้วว่านั่นก็อยู่ในพระองค์. 14 ถ้าข้าฯ ทำผิดพระองค์ก็ทรงหมายหัวข้าฯ ไว้, และพระองค์จะไม่ทรงสั่งปล่อยข้าฯ ให้พ้นจากโทษแห่งความผิดของข้าฯ 15 “หากข้าฯ เป็นคนผิด, วิบัติก็ตกอยู่กับข้าฯ. และหากข้าฯ ชอบธรรม, ข้าฯ ก็ไม่อาจชูศีรษะข้าฯ ขึ้น. ด้วยว่าข้าฯ เต็มไปด้วยความละอายอย่างเหลือล้นที่ได้เห็นความไม่สมประกอบในตัวข้าฯ. 16 พอข้าฯ ผงกศีรษะขึ้น, พระองค์ก็ตะครุบจับข้าฯ ดุจสิงห์โตอันดุร้าย, และพระองค์ได้ทรงสำแดงพระองค์เองแก่ข้าฯ อย่างน่ามหัศจรรย์. 17 พระองค์กลับนำพะยานมาเบิกปรักปรำข้าฯ, และทวีความกริ้วของพระองค์ต่อข้าฯ ต่างก็เปลี่ยนหน้ามาต่อสู้ข้าฯเป็นกลุ่มก้อน 18 “ถ้าอย่างนั้น, ไฉนหนอพระองค์ทรงให้ข้าฯ คลอดออกมาจากครรภ์, มิฉะนั้นข้าฯ ก็คงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว, และคงไม่มีตาที่ได้แลเห็นข้าฯ. 19 ข้าฯ ก็คงจะเป็นเช่นไม่ได้เกิดมาเลย, และข้าฯ คงจะได้ถูกนำออกมาจากครรภ์ไปสู่ที่ฝังเสียแล้ว, 20 วันคืนของข้าฯ เหลือน้อยแล้วมิใช่หรือ? โปรดทรงเลิกรบกวนข้าฯ เถิด, เพื่อข้าฯ จะได้ชื่นใจสักเล็กน้อย, 21 ก่อนที่ข้าฯ จะไปในที่ซึ่งข้าฯ จะไม่กลับมาอีก; คือเมืองอันมืดมิด, มีเงาแห่งความตาย,- 22 เมืองที่มืดมน, มืดทึบ, มืดตื้อทีเดียว, วุ่นวายกาหลไม่มีระเบียบอะไรเลย, -แม้สว่างในนั้นก็คือความมืดนั้นเอง.” |
พระคริสตธรรมคัมภีร์ ภาคพันธสัญญาเดิมและใหม่ ฉบับ 1940 สงวนลิขสิทธิ์ 1940 โดยสมาคมพระคริสตธรรมไทย The Holy Bible – Thai 1940 Copyright ©1940 Thailand Bible Society
Thailand Bible Society