เยเรมีย์ 8 - พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับ 19401 พระยะโฮวาได้ตรัสว่า, ในเวลานั้นเขาทั้งปวงจะพากะดูกของพวกกษัตริย์แห่งยะฮูดาออกมา, แลกะดูกของพวกเจ้านาย, แลกะดูกของปุโรหิต, แลกะดูกของพวกทำนาย, แลกะดูกของพวกชาวยะรูซาเลม, ออกมาแต่หลุมฝังศพของตัว. 2 แลเขาทั้งปวงจะแผ่กะดูกเหล่านั้นออกต่อหน้าดวงอาทิตย์แลดวงจันทร์, แลต่อหน้าบรรดาท้องฟ้าซึ่งเจ้าทั้งหลายได้รัก, แลซึ่งเขาได้ปรนนิบัติ, แลซึ่งเขาได้ดำเนินตาม, แลซึ่งเขาได้เสาะหา, แลซึ่งเขาได้นมัสการ, กะดูกเหล่านั้นจะไม่ต้องเก็บแลไม่ต้องฝัง, แต่กะดูกเหล่านั้นจะต้องเป็นเชื้อบนพื้นแผ่นดินโลก. 3 แลบรรดาเขาที่จะเหลืออยู่แต่ครอบครัวอันร้ายนี้, ซึ่งยังค้างอยู่ในตำบลทั้งหลายที่เราได้ไล่ให้ไปถึงนั้น, จะชอบใจเลือกเอาความตายดีกว่ามีชีวิตอยู่, พระยะโฮวาเจ้าของพลโยธาทั้งหลายได้ตรัส. 4 อีกประการหนึ่งเจ้าจงบอกเขาทั้งปวงว่า, พระยะโฮวาได้ตรัสดังนี้ว่า, พวกเหล่านั้นจะล้มลงแลจะไม่ลุกขึ้นอีกหรือ, ผู้หนึ่งจะได้หันไปจากเขาแลไม่หันกลับอีกหรือ. 5 เหตุไรไพร่พลของเมืองยะรูซาเลมเหล่านี้ได้ไถลหลังโดยการไถลเป็นนิตย์เล่า, เขายังยุดหน่วงความฉ้อไว้, เขากำลังขัดมิยอมกลับไป. 6 เราได้เงี่ยหูฟังแต่เขา ๆ หาได้พูดถูกไม่, ไม่มีมนุษย์คนหนึ่งคนใดที่ได้กลับใจจากความชั่วของตัวว่า, ตัวข้าพเจ้านี้ได้กระทำอะไร, เขาทุกคนได้หันไปเพื่อจะได้ตามทางของตัว, ดุจม้าวิ่งเข้าไปในการรบทัพ. 7 มาตรแม้นนกกะทุงบนฟ้ารู้จักเวลากำหนดสำหรับตัว, แลนกเขาแลนกยางแลนกอีแอ่นได้มาตามเวลาสำหรับตัว, แต่ไพร่พลของเราไม่รู้จักความตัดสินของพระยะโฮวา. 8 เพราะอย่างไรเจ้าทั้งหลายได้บอกว่า, พวกเรามีปัญญา, แลกฎหมายของพระยะโฮวานั้นอยู่ด้วยเราเล่า. แต่นี่แน่ะ, ปากกาอันเท็จของพวกเสมียนก็ได้เขียนที่เป็นมุสา. 9 จำพวกคนมีปัญญาก็ละอายอยู่, เขาตกตะลึงแลต้องจับเอาไปแล้ว, นี่แน่ะ, เขาทั้งหลายได้ทิ้งคำโอวาทของพระยะโฮวา, แลมีความปัญญาอย่างใดในพวกเขา. 10 เหตุฉะนี้เราจะเอาภรรยาของเขายกให้แก่คนอื่น, แลจะยกไร่นาของเขาให้แก่คนที่จะเข้ามฤดกนั้น, เพราะทุกตัวคนตั้งแต่เล็กที่สุดจนถึงใหญ่ที่สุดต้องเข้าด้วยความโลภ, ตั้งแต่ผู้ทำนายจนชั้นพวกปุโรหิตได้ทำการฉ้อทุกตัวคน. 11 แลเขาทั้งปวงได้รักษาความเจ็บปวดหญิงของไพร่พลเราโดยมักง่าย, กำลังบอกว่า, มีความสุข, มีความสุข, เมื่อความสุขหามีไม่. 12 เมื่อเขาได้ประพฤติชั่วลามกแล้วเขามีความละอายหรือ, เปล่า, เขาไม่ได้ละอายเลย, แลเขาขายหน้ามิได้. เหตุฉะนี้เขาทั้งปวงจะต้องล้มลงในที่ท่ามกลางจำพวกที่ล้มลงนั้น, ในเวลาที่จะมาเยี่ยมลงโทษแก่เขานั้น เขาจะต้องทิ้งลง, พระยะโฮวาได้ตรัส. 13 พระยะโฮวาว่า, เราจะให้เขาทั้งปวงศูนย์ไป, จะไม่มีลูกที่ต้นเถาองุ่น, จะไม่มีลูกที่ต้นมะเดื่อเทศ, แลใบไม้จะตกสี, แลของทั้งปวงที่เราได้ยกให้แก่เขานั้นจะเลือนไปจากเขา, เหตุไรพวกเราได้นั่งนิ่งอยู่เล่า. 14 ท่านทั้งหลายจงประชุมกัน, ให้พวกเราเข้าไปในเมืองที่มีป้อมรักษา, แลให้พวกเราได้นั่งนิ่งอยู่ในที่นั่นเถิด. เพราะพระยะโฮวาพระเจ้าของพวกเราได้กระทำให้พวกเราอยู่ที่นิ่ง, แลได้ยกให้พวกเรากินน้ำมีดีสัตว์ระคน, เพราะเราได้ผิดต่อพระยะโฮวา. 15 พวกเราเพ่งดูคอยท่าความสุข, แต่ความดีหาได้มาไม่, แลได้คอยท่าเวลาที่จะมีตัวสบายปกติ, แลนี่แน่ะ, ได้ความทุกข์. 16 เสียงม้าทั้งปวงของเขาจามอยู่ได้ยินแต่ประเทศดานแผ่นดินทั้งหมดสะเทือนสะท้านด้วยเสียงร้องแห่งม้าใหญ่ทั้งปวงของเขา, เพราะมาถึงแล้ว, แลได้กินเสียซึ่งประเทศแลบรรดาของบริบูรณ์ซึ่งมีอยู่ในประเทศ, เมืองแลคนทั้งปวงที่อยู่ในเมือง. 17 เพราะว่า, นี่แน่ะ, เราจะใช้ฝูงงูคือคอคขะตริศ, ให้ไปอยู่ในท่ามกลางพวกเจ้า, ฝูงงูนั้นจะไม่ตามเสกมนต์, แลมันจะขบพวกเจ้า, พระยะโฮวาได้ตรัส. 18 ครั้นข้าพเจ้าจะปลอบโยนตัวข้าพเจ้าแก้ความทุกข์ของข้าพเจ้า, 19 ใจของข้าพเจ้าสลบในตัวของข้าพเจ้านี่แน่ะ, เสียงร้องไห้แห่งลูกหญิงพวกไพร่พลของข้าพเจ้า, เพราะเขาทั้งหลายที่อาศัยอยู่ในเมืองไกล. พระยะโฮวาไม่ได้อยู่ในเมืองซีโอนหรือ, กษัตริย์ของซีโอนไม่อยู่ที่นั่นหรือ, เหตุผลประการใด, เขาทั้งปวงได้ยุเราให้โกรธด้วยรูปแกะเคารพทั้งหลายของเขา, แลด้วยการต่างประเทศอันเปล่าๆ เล่า. 20 การเกี่ยวข้าวก็พ้นแล้ว, หน้าฝนก็หยุดแล้ว, แลพวกเราก็ยังหาได้รอดไม่. 21 เหตุด้วยลูกหญิงของไพร่พลของข้าพเจ้าเจ็บบาดแผลข้าพเจ้าจึงเจ็บด้วย. ตัวข้าพเจ้าสีดำไปแล้ว, แลความตกตะลึงได้จับตัวข้าพเจ้า. 22 ยาในเมือง, ฆีละอาดไม่มีแล้วหรือ, ไม่มีหมอยาที่นั่นแล้วหรือจึงเหตุโรคลูกหญิงของพวกไพร่พลข้าพเจ้าไม่หายเล่า |
พระคริสตธรรมคัมภีร์ ภาคพันธสัญญาเดิมและใหม่ ฉบับ 1940 สงวนลิขสิทธิ์ 1940 โดยสมาคมพระคริสตธรรมไทย The Holy Bible – Thai 1940 Copyright ©1940 Thailand Bible Society
Thailand Bible Society